Δε γκαπ

Το μούδιασμα.
Το τίποτα.
Το κενό.
Το άδειασμα.
Το μηδέν.

Έρχεται μια στιγμή που η καρδιά σου δεν είναι απλά ραγισμένη. Δεν είναι κομματιασμένη. Έχει μια τρύπα. Μια τεράστια τρύπα κάπου στη μέση, ή λίγο πιο δεξιά, που ότι και να πέσει μέσα εξαφανίζεται. Δεν την ακουμπάει καν. Πέφτει και χάνεται. Δεν ξέρω που πάει, αλλά είναι σαν να μην πέρασε ποτέ από εκεί. Οτιδήποτε κι αν σου δίνουν. Αγάπη, μίσος, αδιαφορία, ενδιαφέρον, ζήλεια. Δε σε αγγίζει τίποτα. Νιώθεις μόνο να πνίγεσαι και να σε ενοχλεί η παρουσία παλιών και καινούριων. Των πάντων.

Δεν ήσουν πάντα έτσι. Χρειάστηκαν πολλά για να καταλήξεις εδώ. Ταλαιπωρήθηκες, παιδεύτηκες, υποτιμήθηκες, έψαξες την αγάπη και απέτυχες, πήρες κάτι άλλο από αυτό που άξιζες. Ενώ εσύ έδωσες τον εαυτό σου και την ψυχή σου ολόκληρη, και αγάπησες και πόνεσες με τον πόνο των άλλων. Και μετάνιωσες και ζήτησες για συγχώρεση και συγχώρεσες. Ώσπου ξαφνικά μηδενίζεις. Και ξεχνάς ποιος ήσουν και τι ήθελες και τις αρχές σου και τα πιστεύω σου και γίνεσαι κάποιος άλλος. Που ούτε εσύ σε αναγνωρίζεις στον καθρέφτη. Κι αρχίζεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Γιατί όταν δεν μπορείς να δεχτείς τίποτα από κανέναν, εκτός από τον εαυτό σου, τότε είναι να σα να ρίχνεις πισώπλατες μαχαιριές εσύ, σε εσένα.

Κύκλους κάνει η ζωή. Θα ξανανιώσεις. Και θα αγαπήσεις. Και θα πονέσεις. Και θα μαλακώσει η καρδιά σου. Μα ως τότε δικιά σου η επιλογή αν θα κλείνεις σιγά-σιγά το κενό ή θα το αφήνεις να μεγαλώνει.