Archives for October 2013

Σκέφτομαι τα μεσημέρια να λαχανιάζω πάνω στο ποδήλατο, μήπως φτάσω ένα λεπτό νωρίτερα να σε πάρω από τη φυλακή. Σκέφτομαι τα χέρια σου στην κοιλιά μου. Τα χείλη σου και αμέσως μετά τα δικά μου. Σκέφτομαι τις γλώσσες μας να μπλέκονται, να κολλάνε, να θέλουν να εξερευνήσουν κάθε φορά κάτι περισσότερο. Σκέφτομαι τις βόλτες χέρι-χέρι κι ας παραδόξως αυτό ήταν πολυτέλεια. Ίσως βέβαια καλύτερα να έχεις λίγο, από αυτό που θες πολύ. Η αξία του τότε σκαρφαλώνει στα ύψη, γίνεται υπεραξία. Ώρα που βρήκα θα μου πεις, να κάνω σύνδεση με μαρξιστικές θεωρίες. Σκέφτομαι να παλεύουμε να βγάλουμε από την πίτσα το ροκφόρ. Σκέφτομαι να διαλέγουμε να δούμε τις πιο απαίσιες ταινίες. Σκέφτομαι να γελάμε ασταμάτητα. Σκέφτομαι να κοιμόμαστε ατελείωτα και το πρωί να μας βρίσκει στην ίδια θέση, ενωμένους σαν δυο κομμάτια παζλ. Σκέφτομαι τα μαλλιά μου στο πρόσωπό σου. Την αναπνοή σου στο λαιμό μου. Σκέφτομαι τα βράδια να μην με πονάει η κοιλιά μου. Σκέφτομαι τον άσπρο καναπέ. Εμένα γυμνή, αποδευσμευμένη από την ανάγκη να κρύψω πια οτιδήποτε. Σκέφτομαι εσένα σκεπασμένο με σεντόνι, κρατώντας πάντα την αμφιβολία παραμάσχαλα. Σκέφτομαι ύστερα να με σκεπάζεις και μένα. Να με δέχεσαι για λίγο στον κόσμο σου. Σκέφτομαι να ζούμε δευτερόλεπτα ευτυχίας στο δικό μας καταφύγιο. Σκέφτομαι τη θάλασσα. Τα κορμιά μας να επιπλέουν δίπλα δίπλα. Σκέφτομαι τα καλοκαίρια να μας δίνουν ζωή. Σκέφτομαι την άμμο να τρυπώνει στο μαγιώ μου. Σκέφτομαι να βάζω πετραδάκια στον αφαλό σου. Σκέφτομαι τον ουρανό. Σκέφτομαι να βουτάμε με τα ρούχα στη θάλασσα. Σκέφτομαι να μ’αγαπάς. Σκέφτομαι να εκλπήσσομαι. Σκέφτομαι τα μούσια σου. Σκέφτομαι τα δάχτυλά μου ανάμεσα στα μαλλιά σου. Σκέφτομαι τα καρπουζάκια μας. Σκέφτομαι το λούνα παρκ. Σκέφτομαι να μην θέλω να τελειώσει. Σκέφτομαι να με τραβάς από το χέρι, να μου πάρεις δώρο. Σκέφτομαι να κλαίω. Σκέφτομαι να έχω μπήξει τα νύχια μου στην πλάτη σου. Σκέφτομαι τα πόδια μου να παραλύουν με κάθε βήμα απομάκρυνσης. Σκέφτομαι να πονάνε τα αυτιά μου. Σκέφτομαι να μην μπορώ να περπατήσω. Σκέφτομαι να βλέπω μόνο σκοτάδι. Σκέφτομαι να έχει ήλιο και να μην είμαι χαρούμενη. Σκέφτομαι την κόκκινη πουά κουρτίνα μου. Τη θέα από το δωμάτιό μου. Σκέφτομαι το δαχτυλίδι να μην βγαίνει από το χέρι μου. Σκέφτομαι να ψάχνω το νόημα και να βρίσκεται μακρυά μου – κοντά σου. Σκέφτομαι τύπους να θέλουν νε με γνωρίσουν. Σκέφτομαι να χορεύω και να έχει δυνατή μουσική. Σκέφτομαι να σκέφτομαι εσένα. Σκέφτομαι να πίνω. Σκέφτομαι να σκέφτομαι εσένα ξανά. Σκέφτομαι να μην σκέφτεσαι εμένα. Σκέφτομαι να θέλω να κάνουμε παιδιά. Σκέφτομαι πως δε γίνεται αλλιώς, παρά μια μέρα να ξανασυναντηθούμε.

“You may see this and think it’s magic. But falling in love, is an act of magic.”

* Πως δυο άνθρωποι άγνωστοι, γίνονται ένα; Πως από ένα τσιγάρο, καταλήγουν να μοιράζονται μια ζωή; Και πως τεμαχίζεις μια ζωή; Πως την κάνεις κομματάκια για να πετάξεις όσα δεν χρειάζεσαι; Μα. Μα η ζωή δεν είναι φακές, για να την καθαρίσεις. Δεν είναι συλλογή γραμματοσήμων που εσύ θα επιλέξεις. Δεν είναι πλέιλιστ αγαπημένων τραγουδιών. Η ζωή είναι σαν εκείνη την πίτσα μόνο με τυριά. Αν μπει το ροκφόρ, πρέπει ή να τη φας ή να την πετάξεις ολόκληρη.*

• 5 Comments

να μην είναι κοντά, να είναι μακρυά
να μην ζει, να είναι νεκρή
να μην είναι έτσι, να ακολουθεί εντολές σεναρίου
να μην είναι αρκετό, να είναι παραπάνω
να μην είναι μ’αυτόν, να είναι με το εγώ της
να μην είναι οπουδήποτε, να είναι μ’αυτόν
να μην είναι εκεί, όχι εκεί, να είναι αλλού
να μην είναι με το γνώριμο, να είναι με το άγνωστο
να μην είναι με το πλήθος, να είναι στην ησυχία
να μην είναι αλλού, να είναι εκεί, ναι μόνο εκεί
να μην είναι στο όνειρο, να είναι στην πραγματικότητα

πέρασε καιρός, μα κάποτε, ξαφνικά εντελώς, κατάλαβε
πως κάθε αλλού, ήταν η αβάσταχτη επιθυμία του εκεί
συγχώρεσε τον εαυτό της και βυθίστηκε στο εδώ

(γιατί σημασία έχει το εδώ και το τώρα
κι όλα αργότερα
δε θα ‘ναι παρά μια σελίδα ενός παλιού ημερολογίου
γι’ αυτό να παίζεις, να παίζεις τη στιγμή που σε φωνάζουν
γιατί η στιγμή θα φύγει, θα περάσει
το μόνο που θα μείνει θα’ ναι τα γόνατά σου, χωρίς πληγές
δυο γόνατα αχρησιμοποίητα)

• 2 Comments

Ιστορίες που επαναλαμβάνονται είναι η ζωή μας και τίποτα παραπάνω. Κύκλοι που ενώνονται, διακόπτονται, μπλέκονται, χωρίζουν. Μα πάντα κύκλοι. Ποτέ ευθείες γραμμές. Άλλοτε ξεκινάνε από δεξιά, άλλοτε αριστερά, μα την κυκλική πορεία δεν μπορείς να την απομακρύνεις από πάνω τους.
**
Είναι η πρώτη μέρα στο καινούριο μου “σπίτι”. Μικρό είναι μα δεν με πειράζει, πάντα μου άρεσαν τα μικρά μέρη. Το αγαπημένο μου, ήταν το μέρος αυτό, η ακριβής απόσταση από το ένα χέρι σου στο άλλο. Εκεί ανάμεσα να με άφηνες θα μπορούσα να πεθάνω ευτυχισμένη. Το παράθυρο είναι μεγάλο και δεν έχει πατζούρι. Είτε για να εκμεταλεύεται την κάθε αχτίδα που θα υπάρξει στον ουρανό, είτε για να αναγκάζομαι να ξυπνάω νωρίς θέλοντας και μη. Έχει άλλωστε πολλά πράγματα να κάνεις ένα πρωινό εδώ. Έξω από την πόρτα μου έχει ένα τεράστιο ποταμό και έναν χωματένιο πάντα νωπό δρόμο, ιδανικό για πρωινή γυμναστική. Είμαι στον 10ο όροφο στο είπα; Δε στο είπα. Το παράθυρό μου βλέπει όλη την πόλη. Από την μία άκρη ώς την άλλη. Και το χρυσό άγαλμα ακόμα! Φαίνεται ολοκάθαρα κι αυτό.
**
Βγαίνω στο μπαλκόνι, να αναπνεύσω. Μόνο οξυγόνο έχει εδώ. Οξυγόνο και ομίχλη. Τίποτα άλλο δεν μπαίνει στα ρουθούνια σου, όσο κι αν προσπαθήσεις για λίγο καυσαέριο ας πούμε, που συνειρμικά θα σε κάνει να θυμηθείς. Όσο κι αν προσπαθήσεις για λίγη θάλασσα. Για λίγο φως. Εδώ αναπνέεις μόνο ομίχλη. Κάνω κύκλους να τελειώσει το τσιγάρο. Τα βαριέμαι τα τσιγάρα.
-Πόσους κύκλους μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε ένα μπαλκόνι δύο μέτρων;
-Πόσα άτομα μπορούν να χωρέσουν σε ένα δωμάτιο 10 τμ;
Αμέτρητα μωρό μου. Όσα δεν θα καταφέρεις να γνωρίσεις ποτέ. Μα στους δικούς μου κύκλους χωράνε μόνο τέσσερα. Όταν πηγαίνω τέσσερα κι όταν έρχομαι ένα. Μόνο εγώ. Επιστρέφοντας, πάντα ζω σε έναν κόσμο φτιαγμένο για μένα χωρίς εσένα. Και θέλω να πω, έλα για λίγο, για έναν κύκλο μόνο αγάπη μου. Πόσο νομίζεις διαρκεί ένας κύκλος; Λίγους μήνες, μια βδομάδα, μια μέρα, ένα λεπτό; Όσο μια αναπνοή. Έλα για λίγο κι ύστερα φύγε πάλι. Το έργο το ‘χω ξαναδεί.

( Μονάχα όταν φεύγεις, σε παρακαλώ, απομακρύνσου ησύχως.
Όπως θα απομακρυνόσουν από έναν τόπο εγκλήματος.
Γιατί έγκλημα είναι αγάπη μου,
να αφήνεις καρδιές να χτυπάνε χωρίς σκοπό πια.)

“Έχω περισσότερα ερωτήματα από καταφάσεις. Δεν μπορούν εύκολα  να σταθούν σ’ ένα κείμενο. Μήπως αν αναρωτιέσαι συνέχεια απαντάς σε όλα; Είδες, πάλι ρωτάω.
Τέλος πάντων, αυτό το χειμώνα έμαθα να κλίνω τα ανώμαλα ρήματα. Ξέρω απ’ έξω όλες τις πτώσεις, κάποια μέρα θα σου μιλήσω γι’ αυτές. Έγινα γενναιόδωρος με όσα χάνω· φαίνεται, δεν τα είχα ποτέ. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η απώλεια είναι τόσο αναίμακτη. Ούτε ότι συνηθίζει κανείς με τον καιρό τις συντέλειες του κόσμου.”

[Σταύρος Σταυρόπουλος,
Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν]

• 3 Comments