Χωροχρονικό συνεχές
Θα ‘ρθουνε βράδια που δεν θα θέλεις να ξημερώσουν. Μέρες που θα πονάς από ευτυχία.
Τα πρωινά πάραθυρα θα μυρίζουν ήλιο αμέτρητο. Τα βράδια γιασεμί. Θα μοιάζουν οι μέρες όλες σαν βόλτα σε κανάλι της Βενετίας. Οι νύχτες σαν καλοκαιρινές πατημασιές στην Πλάκα. Και τα πρωινά, ω αυτά θα μοιάζουν σίγουρα στο Παρίσι της άνοιξης.!
Τα χείλη σου θα πονάνε από τα φιλιά. Θα γίνονται εκρήξεις στο στομάχι σου. Θα κλαις πια μονάχα από χαρά. Από τα μάτια σου θα πετάγονται σπίθες. Τα χέρια σου θα μουδιάζουν. Τα πόδια σου δεν θα τα ελέγχεις. Τ’ αστέρια θα πέφτουν σαν ανάποδα πυροτεχνήματα. Θα ‘ρθούνε μέρες που το δέρμα σου θα μυρίζει άλλο δέρμα. Τα χείλη σου θα έχουν γεύση κεράσι και ούσκι χρόνων πολλών. Θα χορεύεις ακατάπαυστα σε έναν απέραντο ακάλυπτο γεμάτο προβολείς. Θα σου ψιθυρίζει το σύμπαν κι εσύ θα ανακαλύπτεις έναν κόσμο καινούριο. Η αγάπη δεν θα πονάει πια.
Θα ‘ναι όλα σαν ένα τεράστιο μακροβούτι. Το σώμα σου δεν θα ζυγίζει γραμμάριο. Κι η καρδιά σου δεν θα κουράζεται όταν χτυπά.
Ένα πρωί θα είναι, σαν όλα τα άλλα, μπορεί και απόγευμα, κάπου εκεί που δύει ο ήλιος και μπαίνει μέσα από τις κουρτίνες και χτυπάει στα έπιπλα πάνω.
Όλα όσα φαντάστηκες θα έρθουν και θα απλωθούν μπροστά σου σαν θάλασσα. Ή μπορεί και όχι, μπορεί να μην έρθουν, γιατί θα έρθουν περισσότερα. Πιο πολλά από όσα μπόρεσε ποτέ να φτάσει ο νους σου. Θα μοιάζουν με ωκεανό και θα είναι όλος δικός σου.
