Ανάμεσα και έξω
Το αγόρι μου είναι μοντέλο. Όχι, όχι μοντέλο όπως λέμε ωραίος γκόμενος. Το αγόρι μου είναι μοντέλο, κανονικό μοντέλο. Το google search βγάζει περίπου 96.600 αποτελέσματα σε περίπου 0,55 δευτερόλεπτα. Εξώφυλλα σε περιοδικά, διαφημιστικά σποτ, φωτογραφίες με ρούχα, χωρίς, με θάλασσες, βουνά, χιόνια, ήλιους, πρώην. Το αγόρι μου είναι κουλ. Τόσο κουλ που δικαιώνει σχεδόν σε κάθε χέρι ένα χαστούκι. Ξέρει 5 γλώσσες και κάνει 3 διαφορετικές δουλειές. Γιατί φυσικά εκτός από σώμα σαν να βγήκε από καλούπι, πρόσωπο με περισσότερες γωνίες από πολύγωνο, έχει και μυαλό. Το αγόρι μου ταξιδεύει συνέχεια. Σε ένα μήνα μπορεί να βρεθεί σε 4 διαφορετικές χώρες, 5-6, δεν ξέρω πόσες. Προσωπικά δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσα μέρη πάνω στη γη. Τον προηγούμενο μήνα ήταν στην Ολλανδία, μετά στο Συλτ, ένα από τα νησιά της βόρειας Φρισίας που ανήκει στο κρατίδιο Σλέβιχ-Χόλσταϊν της Γερμανίας. Ύστερα βρέθηκε στη Μάλαγα κι έπειτα στη Βαρκελώνη. Το αγόρι μου το μοιράζομαι, όπως αυτός μοιράζεται το κορμί του. Το μοιράζομαι με άλλα μάτια, με φλας, επαγγελματικά δείπνα, κοπέλες με μακρυά πόδια, κόσμο που μιλάει χωρίς να λέει τίποτα. Ο ανταγωνισμός μεγάλος. Δε νικάω, ούτε χάνω. Ακόμα.
Το αγόρι μου είναι 3 κεφάλια πιο ψηλό από το παλιό μου αγόρι. Το παλιό μου αγόρι δεν με αγαπούσε. Είμαι πλέον σίγουρη πως δεν με αγαπούσε. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως η αγάπη είναι κάτι που τελειώνει. Ούτε το τωρινό μου αγόρι με αγαπάει. Αυτή τη φορά τουλάχιστον το γνωρίζω, πριν φτάσει το όποιο τέλος. Παρόλαυτα με βρίσκει πολύ όμορφη. Βρίσκει το χιούμορ μου γουστόζικο, τις απόψεις μου ιντριγκαδόρικες, τον εγκέφαλό μου ελκυστικό, τον κώλο μου ιδανικό, καθώς λέει. Το παλιό μου αγόρι δεν με έβρισκε όμορφη. Ή μάλλον φυσικά και με έβρισκε όμορφη -καλώς ή κακώς η ομορφιά είναι κάτι σχετικά αντικειμενικό- αλλά πάντοτε κάτι τον εμπόδιζε να μου το πει. Υποστήριζε πως το ήξερα, κι αφού το ήξερα ποιός ο λόγος να μου το πει; Σωστά. Το παλιό μου αγόρι δεν με συμπαθούσε. Δεν συμπαθούσε το μυαλό μου, τις απόψεις μου, τα αστεία μου. Πολλές φορές αναρωτιόμουν τι συμπαθούσε σε μένα. Πολλές φορές, ακόμα.
Το παλιό μου αγόρι εγώ το συμπαθούσα πολύ. Ας μη χρειαζόταν να κάνω μύτες για να το φιλήσω, ας τα δάχτυλά μου βούλιαζαν στην κοιλιά του, ας ήταν γεμάτο ανασφάλειες και είχε μηδαμινούς στόχους ζωής. Ας ήταν το ακριβώς αντίθετο του κουλ και το βήμα του ήταν πάντα αμήχανο. Εγώ το συμπαθούσα. Με αυτό το βήμα άλλωστε συνεχίζει να κάνει καμιά φορά βόλτες στο μυαλό μου. Ίσως να είναι ψέμα αν πω ότι μου λείπει. Μα ψέμα κι ότι δεν. Αυτό το κάτι σαν αγάπη, που είχαμε όμως. Αυτό το in between love που τραγουδά ο Tom Waits. Αυτό το ανάμεσα κι ας έμενα πάντα απέξω. Αυτό λείπει λίγο. Λίγο. Τόσο όσο κρατάνε τα κουρασμένα μεσημέρια, όσο κρατάει μια αναλαμπή ηλίου τους χειμώνες στο Βερολίνο, όσο κρατάνε τα τραγούδια που μιλάνε για όσα δεν υπάρχουν πια, όσο τρέχεις να γλιτώσεις από μια μπόρα, όσο κρατάει ένα κοίταγμα έξω από το παράθυρο, όσο σου παίρνει να προφέρεις ένα καινούριο όνομα, που έχει μέσα ένα παλιό. Τόσο, όσο.
(Παλιό μου αγόρι ακούς; Πέρασε καιρός, μα ακόμα θυμάμαι πως σε λένε.)
