Μια λεμονιά ανθίζει
πως μοιάζουν οι δέκα βαθμοί Κελσίου δεν ενθυμούμαι πια, αν δεν είναι μείον θα’ναι ένας, δύο, άντε τρεις. με φειδώ όλα, γιατί όχι κι η ζεστασιά. ζεστασιά – αγκαλιά κάποτε συνώνυμα, πια ιδέα δεν έχω από αυτά τα γραμματικά. ίσως πρέπει ν’ ανοίξω λεξικό πάει καιρός και οι λέξεις μ’ εγκατέλειψαν όπως μ’ εγκατέλειψαν τα γράμματα. ψέμματα· τα γράμματά μου με εγκατέλειψαν, τα υπόλοιπα ποσώς με ενδιαφέρουν. πάντα εγωκεντρική ήμουν το γνωρίζω δα, θα με αφορούσε μονάχα ό,τι κινούταν γύρω μου κι όχι σε τροχιά ακτίνας μεγαλύτερη των 20 μέτρων. το λοιπόν, εν μέσω πανικών και κατακλυσμών συνεχίζω τις βόλτες στη φούσκα μου. πάντα με εξίταραν τα σενάρια και οι εκδοχές τι / θα / γινόταν / αν. αν δεν έφευγα μπορεί να μην έχανα το πρώτο μ, ούτε να με άφηναν οι λέξεις. το Παγκράτι θ’άνθιζε πάντα το μήνα Φεβρουάριο. οι τυρόπιτες της πλάτείας με την κόκκινη πιπεριά θα αποτελούσαν καθημερινό πειρασμό ή βάσσανο, το ίδιο και οι πάστες της Τούλας. βάσσανο γιατί βρίσκομαι σε μόνιμη δίατα, άρα θα όφειλα να είμαι ευγνώμων που λείπουν μα λες καμιά φορά, τελοσπάντων πόση πια δίαιτα; έρχεται κάποια στιγμή το κορμί και επαναστατεί ξεχνιέται η πείνα; η δίψα; η επιθυμία;
και να, ήθελα βασικά να πω, πως ξύπνησα προχθές το πρωί και σκέφτηκα ‘κάποτε βγάζει κρύο και μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ’ κι έτσι θα τέλειωνα αυτό το (α)συναρμολόγημα γιατί μόνο η απόγνωση ικανοποιεί τον αναγνώστη, μα τούτη την φορά ποσώς με ενδιαφέρει ο αναγνώστης κι η ικανοποίησή του θα προτιμήσω αυτήν της αλήθειας. γιατί η αλήθεια λέει, αν δεν έφευγα δεν θα συναντούσα ποτέ το δεύτερο μ ούτε τόσα άλλα καινούρια γράμματα και λέξεις η γλώσσα μου δεν θα ήξερε από άλλες γεύσεις ούτε τα χέρια μου τι μπορούν να αγγίξουν δεν θα μάθαινα ποτέ πως η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει κάθε σενάριο ούτε ποτέ πως η αγαπημένη μου λέξη είναι:
Vorfreude
άνοιξε λεξικό
έχεις καιρό να το κάνεις
