Υποσημειώσεις | Λέξεις και ιστορίες που παρέπεσαν

Αστερίας

September 10, 2019

Πάνε μέρες που δεν μπορώ να μαζέψω τα μούτρα μου από το πάτωμα
Έχω ποτίσει δυο γλάστρες βασιλικό με κλάμα
Όσο κι αν λέω το εκεί σπίτι μου, πως το εδώ δεν με αγγίζει πια
Με αγγίζει

Κάθε φορά που αποχωρίζομαι το μοναδικό αθάνατο έρωτα της ζωής μου
Τον ήλιο μου
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναντικρύσω τη θάλασσα
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναμυρίσω ροδάκινα
Πονάω

Πάνε μέρες που ξαπλάρω στην ακτή σαν αστακός
Κάνω έρωτα με τα βράχια
Τα χαϊδεύω, τους μιλάω ψιθυριστά
Τους αποκαλύπτω τα μυστικά μου, τους κρυφούς μου πόθους

Όσο κι αν λέω πως το εδώ δεν με αγγίζει
Πως όλα είναι μακρινά
Όσο κι αν εκθειάζω ό,τι έχω
Έχουμε μάθει καλά τα ψέματα
Ελλάδα μου λείπεις

No Comments

μην τους βλέπεις όλους σαν μύγες, είπε. δεν τους βλέπω σαν μύγες είπα, σαν σκαθάρια τους βλέπω. με σκαλίζουν, με ρουφάνε. και έπειτα φεύγουν παραζαλισμένοι. ασφυκτιώ. ο λαιμός μου κόκκινες φλύκταινες. αέρας πουθενά. γιατί κανείς δεν έμεινε. γιατί κανείς δεν πάλεψε. γιατί κανείς δεν θέλησε. γιατί κανείς. γιατί εγώ δεν κατάλαβα. γιατί το γκρι. γιατί το.

ο ουρανός δεν ήταν μαύρος. δεν είχε κρύο. παντού λαμπάκια. φώτα να αναβοσβήνουν. έμοιαζε να είμαστε ανάμεσα στο διάστημα και στον παράδεισο. καθρεφτάκια παντού. καλαμάκια και άσπρη πούδρα. ευφορία. σε έβλεπα. δεν ήσουν εκεί. νόμισα θα κατάφερνα να γυρίσω το χρόνο πίσω σκέφτηκα. ο χρόνος είναι ο μόνος που δε γυρνά. λίγη ακόμα ευφορία. να γελάσουμε. να ξεχάσουμε. μπήκα σε ένα τούνελ. σε ένα λαβύρινθο. έμοιαζε με τη ζωή μου. δεν μπορούσα να βγω. τα πόδια μου περέλυσαν. κάποια χέρια με έπιασαν. ήταν στυβαρά με χοντρά δάχτυλα. με κρατούσαν. με τραβούσαν προς τα έξω. δεν θέλω να πεθάνω φώναζα. δεν θέλω να πεθάνω. δεν θα πεθάνεις άκουγα φωνές να μου λένε. έμεινα πεσμένη για ώρες στο πάτωμα. έμοιαζαν με αιώνες. ο εγκέφαλος μου έμοιαζε με ανακατεμένο γιαούρτι. με χυμένο χειλό. τι έγινε ρώταγα. δεν μπορούσα να μιλήσω. έπρεπε να είμασταν μαζί σκεφτόμουνα. το όνειρο αυτό ήταν για δυο. το ένα δεν τα καταφέρνει. κι άλλη μύγα. κι άλλο σκαθάρι. η φωτιά έκαιγε. ένα κορίτσι από τη Ρουμανία. πρέπει να ηρεμήσεις έλεγε. πρέπει να αφεθείς. το αγόρι της ήταν από την Αργεντινή, γνωρίστηκαν στην Κοπενχάγη. δεν ήθελε στην αρχή, φοβότανε. μη φοβάσαι πήγε και την βρήκε κλαίγοντας. ας το δοκιμάσουμε. δώσε μας μια ευκαιρία, το θέλεις, το ξέρεις. από τότε γίνανε ένα. ποιος κλαίει στις μέρες μας. ποιός που γνώρισα έχυσε ένα δάκρυ. ένα αγόρι από την Πολωνία με αγκάλιασε. θα έρθει είπε. θα έρθει. θα έρθει. η φωτιά έκαιγε. το μέσα μου φλεγόταν. ευφορία. φώτα. τότεμ. έλατα. άστρα. ένας παράδεισος χωρίς αγγέλους.

η μουσική σταμάτησε. οι σκηνές μαζεύτηκαν. οι υπνόσακοι έγιναν ρολό. σε έβλεπα. δεν ήσουν εκεί. το παραμύθι τέλειωσε. εσύ εξαφανίστηκες. στην μυθοποίηση μπήκε μπροστά το από.

No Comments

Rylan

June 1, 2019

πέρασε η ζωή περιμένοντας να τη ζήσουμε

No Comments

Επαιτεία

May 12, 2019

Δημήτρη θα μου δώσεις 150 δραχμές να πάρω τυρόπιτα; Γιατί εγώ δεν έχω χαρτζιλίκι όπως τα άλλα τα παιδιά; Nα πάρω ένα πατατάκι; Τα τρέμω τα χαρτόκουτα, πες μου ότι δεν θα μένω σε ένα όταν μεγαλώσω. Βλέπω πολλά από δαύτα εκεί απέναντι από την πλατεία Κλαυθμώνος. Και τους κατόχους τους βλέπω, να ξαπλώνουν με μια κουβέρτα κάτω από τον ήλιο με όλο τους το βιος δίπλα συμπυκνωμένο σε μια σακούλα. Όταν δεν έχεις δε φοβάσαι να χάσεις – ίσως να είναι αυτό το μυστικό. Μα πονάει να μην έχεις. Τα παπούτσια που φοράω είναι μισό νούμερο μικρότερο και με χτυπάνε όταν περπατώ. Έχω ένα ακόμα ζεγάρι εξίσου μικρά, θέλω να τα πετάξω, μα. Έφτασα τόσο χρονών και δεν έμαθα να αγοράζω παπούτσια θα μου πεις, ίσως αυτή να είναι η τιμωρία μου. Τι θα παραγγείλεις; Μισό λεπτό να αποφασίσω. Μια σοκολάτα με τη σαντιγύ, χμ, όχι, καλύτερα την σκέτη. Από παντού μπορείς να κάνεις οικονομία.

Μπορώ να σε πάρω μια αγκαλιά; Άσε με να σε αποκαλώ μωρό μου. ‘Ελα, ένα κλικ μόνο, δε θα πονέσει. Θα είναι χωρίς φλας. Το χέρι σου, μπορώ να κρατάω το χέρι σου; Έτσι δεν κάνουν τα ζευγάρια; Θέλεις να πάμε στο πάρκο; Θέλεις να πάμε στη λίμνη; Θέλεις να δούμε τα σύννεφα; Θέλεις να με μάθεις; Θέλεις να σε μάθω; Θέλεις να κοιτιόμαστε στα μάτια; Θέλεις να λέμε αλήθειες; Θέλεις να χορέψουμε; Θέλεις να συγχρονίσουμε τις ανάσες μας; Θέλεις να φάμε βατόμουρα; Θέλεις να σκαρφαλώσουμε στον λόφο; Θέλεις να μεθύσουμε χωρίς να πιούμε; Θέλεις να με συμπαθείς; Θέλεις να σε συμπαθώ; Όχι, δεν θέλεις. Δεν αξίζω μια απάντηση; Ένα τσάο; Ένα δε σε γουστάρω πια; Ένα δεν έχω την όρεξή σου; Δεν κατάλαβα ποτέ τι έγινε. Γιατί δεν μου μιλάς; Γιατί δεν μου μιλάς; Γιατί δεν μου μιλάς; Πόσο δύσκολο είναι να πεις κάτι; Πόσος κόπος; Πόσος χρόνος; Πόσος ο βαθμός δυσκολίας; Μια απάντηση ζητώ, σας παρακαλώ. Χρόνια τώρα σας παρακαλώ. Ούτε στο χέρι το απλωμένο δε συγκινείται ο κόσμος πια.

No Comments

Και ευτυχισμένο το νέο έτος

January 18, 2019

για το χρόνο που τρέχει
τις μέρες που χάσαμε
το φάντασμα που μας κυνηγά
τα γενέθλια που τρέμουμε
τα πλάνα που δε μας βγήκαν
για αυτούς που έφυγαν
αυτούς που δεν έμειναν πολύ
για όσους νομίσαμε πως ξεχάσαμε
όσους δεν καταφέραμε να συγχωρήσουμε ποτέ
για τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν
το δέμα που δεν έφτασε
για τη σόμπα στο παλιό το σπίτι
τα κάστανα που καθάριζε ο μπαμπάς
για τα ίσως και ανέμελα παιδικά χρόνια
για όσα δε γυρίζουν πίσω
για την ξαφνική ενηλικίωση
για όσα δεν ξέρουμε
για όσα νόμισαμε θα είχαμε μάθει
για το χάδι που λείπει
την επιβεβαίωση που δεν έρχεται
την αθωότητα που κακοποιήθηκε
την παιδικότητα που φοβήθηκε
τη θάλασσα που ξεχάστηκε
το σπίτι που δεν βρέθηκε
την ασφάλεια που δε νιώθεται
για την ευθεία γραμμή που συνεχίζεται
για όσα περιμέναμε
για όσα δε φτάσαν
για τη χρονιά που έφυγε
για τη χρόνια που ήρθε
θα ήθελα μονάχα να κλάψω
μα δεν μπορώ πια να κάνω
ούτε αυτό

2 Comments

M1

December 12, 2018

Το προηγούμενο πρωί καθώς έκανα το κομιουτ για τη δουλειά, τα βλέμματα μας, με τον οδηγό του απέναντι τραμ, συναντήθηκαν. Εδώ οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι στην ανθρώπινη επαφή κι όποτε υπάρξει τρομοκρατούνται. Γυρίζουν το βλέμμα άλλου. Την πλάτη αλλού. Τραβιούνται πίσω. Mην τυχόν σε ακομπήσουν. Mην τυχόν τους ακομπούσεις. Έτσι έμαθα κι εγώ. Θες όμως από περιέργεια, θες γιατί ένιωσα πως κάτι ήθελε να μου πει, ξανακοίταξα. Και πράγματι ήθελε. Χαμογέλασε και σχημάτισε με τα χέρια του στο πρόσωπο του μια καμπύλη. Χαμόγελα νοημάτισε, μην είσαι λυπημένη. Κι εγώ χαμογέλασα, πλατιά, γιατί ξαφνικά είδα την ομορφιά της ζωής και πως ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.