Υποσημειώσεις

Αποδόμηση

Σπάραξε εκείνο το βράδυ και μαζί με εκείνο κι εγώ. Έχω εφεύρει κατά καιρούς διαφόρους τρόπους να περιγράψω τον πόνο. Αυτή τη φορά έμοιαζε με το στριφογύρισμα ενός μαχαιριού στην κοιλιά. Όχι οποιαδήποτε κοιλιά, μα τη δικιά μου. Το επόμενο πρωί με βρήκε με μια τρύπα που, για πολλά πρωινά μετά από αυτό, όλο και μεγάλωνε. Πριν την αυγή, εσύ, είχες ξεχάσει το όνομά μου, τη διεύθυνσή μου και το χρώμα των μαλλιών μου. Με πέταξες στα σκουπίδια (ή μάλλον, άστοχος καθώς ήσουν, στην ανακύκλωση). Σκληρός σαν πέτρα. Χειρότερος από εκείνον. Δε σου είχα πει ποτέ πόσο απελπιστικά πολύ μοιάζετε. Προσπαθούσα να το αγνοήσω, να μην σας βάλω ποτέ στη διαδικασία της σύγκρισης. Μα του έμοιαζες κι ήταν αλήθεια το μοναδικό πράγμα που δεν μου άρεσε πάνω σου. Κάθε φορά που κόπιαρες κάποια από τις κινήσεις του, το στομάχι μου γινόταν σβούρα. Ξέρεις, ό,τι μου θυμίζει εκείνη την εποχή μου προκαλεί εμετό. Εποχή μιας γεύσης μεταλλικής, σάπιας, εποχή της αδυναμίας, της παράλυσης, της ακινησίας, χέρια και πόδια να κρέμονται σαν μαριονέτας, να σηκώνονται μόνο όταν εκείνος κινεί τα σχοινιά. 

Βλάστηση

Ήρθες αργά. (Ξανα)έμαθα να ζω μόνη. Δεν ήταν δύσκολο, το ομολογώ. Αν έμαθα καλά κάτι στα χρόνια που αναπνέω πάνω στη γη, είναι να είμαι εκεί όταν με χρειάζομαι. Όταν κανείς άλλος δεν είναι. Κι εσύ δεν ήσουν. Και σε χρειάστηκα. Ξέρεις πίστεψα σε εμάς. Εσύ όμως όχι. Είμαι εγώ αυτή που λέει αντίο. Δεν την έμαθα ποτέ καλά αυτή τη λέξη.  Πως γράφεται; Πως προφέρεται; Ή πως τολμά να την σκεφτεί κανείς; Μα για δες τώρα, όπως μου την πέταξες, στην πετάω πίσω. Το γήπεδό μου δεν χωράει αμφιβολίες. Εσείς μπορεί  να κάνετε ίδιες κινήσεις, όμως εγώ άλλαξα παιχνίδι. Οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους. Οι δεύτερες ευκαιρίες τελείωσαν. Αντίο.

Ωρίμανση

Στο είχα πει αγάπη μου. Οι εποχές αλλάζουν. Τα φύλλα πέφτουν. Δες πως γυμνώνεται η φύση. Το βασίλειο κοιμάται. Καμιά φορά πεθαίνει. Άλλαξα δέρμα. Το εγώ που ήξερες, το άφησα πίσω. Σύρθηκα σε βάλτους, αγκάθια, βόθρους, μα δεν είμαι πια ίδια. Δεν τρέχω όταν με φωνάζουν. Δεν με πουλάω σε τιμή ευκαιρίας. Ο κόσμος μου δεν αδειάζει επειδή φεύγεις εσύ, ο προηγούμενος ή  ο επόμενος. Ο κόσμος μου είναι γεμάτος. Ο καθρέφτης μου περήφανος. Κι εγώ μοιάζω με κάποια, εκείνη, που ακόμα κλαίει, μα μεγαλώνει. Ήρθε η εποχή της ωρίμανσης. 

• 

• No Comments

Και οι κουρασμένοι, λες κύριε Μπρεχτ μου, χάνουν τη μάχη. Το λοιπόν, την έχασα. Νικήθηκα κατά κράτος. Γονάτισα. Δεν μπορώ άλλο να αγωνιστώ. Κουράστηκα να ψάχνω νίκες, να φαντάζομαι νίκες, να αξίζω νίκες, να συνεχίζω, να μην τα παρατάω, να μην είμαι αγνώμων, να μην μελαγχολώ, να πιστεύω σε εμένα, να είμαι θετική, να δείχνω δυνατή, να κλαίω χαμηλοφώνως, να διαγράφω κάθε χθες, να ελπίζω στο αύριο, να αγαπώ το σήμερα, να λείπει οξυγόνο, χάδι, φως, να κηδεύω γνωστούς, να κηδεύω άγνωστους, να μην μιλάω για ατυχίες (αφού δε ζω στη Συρία), να νιώθω ευλογημένη (αφού δεν έχω καρκίνο), να μην επιτρέπεται να θέλω πολλά (γιατί όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα), να ακούω νέα άσχημα, να είναι όλα ίδια και λίγο χειρότερα, να είμαι σκυθρωπή, να είναι σκυθρωποί, να φωνάζουν, να κλείνω αυτιά, να χωρίζουν, να κλείνω μάτια, σπαθιά να ακονίζουν, να ψάχνω εκεχυρείες, να τρέχω μόνη μου, να λαχανιάζω μόνη μου, να μαγειρεύω μόνη μου, να τρώω μόνη μου, να κρεμάω κουρτίνες μόνη μου, να ξεκρεμάω κουρτίνες μόνη μου, να σέρνω βαλίτσες μόνη μου, να αλλάζω ουρανούς μόνη μου, να σβήνω κεριά μόνη μου, να αποφασίζω μόνη μου, να διατάζω μόνη μου, να φταίω, να κατηγορούμαι, να απολογούμαι, να αναλαμβάνω ευθύνες, να με συλλαμβάνω, να με στήνω στο εδώλειο, δικαστής εγώ, μάρτυρας εγώ, εγκληματίας εγώ, να περνάω με κόκκινο, να σταματάω στο πράσινο, να είμαι κοντά χωρίς να φτάνω, να παίρνω δέκα δίχως τόνο, οι κόποι μου να είναι δέντρα άκαρπα, να περιμένω την επόμενη χρονιά, την καλή σοδειά, αυτή να μην έρχεται, να έχω επιμονή, να κάνω υπομονή, να είμαι στο σχεδόν, ποτέ στο ακριβώς, να πέφτω, να σηκώνομαι, να τελειώνει ο αέρας, ναι, κουράστηκα. Κουράστηκα. Κουράστηκα. Κουράστηκα να ποντάρω, κουράστηκα να χάνω.

• No Comments

οι αυγές βρίσκουν
το στέρνο της κομπιασμένο
δύχτια και βράχια γίνονται ένα
μια αιωνιότητα να τα ξεμπλέξεις δαύτα
οι ψαράδες έχουν την υπομονή
συχνά σκίζονται
πρέπει να τα μπαλώσουν
άλλες σκόρπιες ώρες εκεί
υπομονή και δώσ’του η σακοράφα
παράπονο κανένα
τι λείπει
έχουν μια θάλασσα
κι ένα τηγάνι ψάρια
βουτηγμένα στη ρίγανη

μα, εσύ δεν είσαι ψαράς
τα σαγόνια σου πιατίνια
τρέμεις
το ξέρεις, όχι εμάς
τον πήχη που έστησες
το παιδικό σου δάχτυλο
να σε δείχνει
το πολυφορεμένο μέλλον
που, επίσης ξέρεις, δεν υπάρχει
αύριο μπορεί να σε σιδερώνει
μια νταλίκα
το ασταθές σου παρόν
το βαθύ και άβολο
που δε συγχωρεί λάθη
τα ήρθαν, έρχονται, θα έρθουν
ή ίσως μονάχα
την αδυναμία σου να γίνεις ένας

• No Comments