Υποσημειώσεις

Τόσα χρόνια μετά, θα έλεγε κανείς πως έγινε ένα απ’ αυτά που αγαπάμε να μισούμε. Χρόνια αναρωτιόμουν πότε θα τελειώσει αυτή η Οδύσσεια. Πότε θα φτάσω στο νησί. Να βρω ένα τσούρμο μνηστήρες, να διαλέξω τον πιο κορδωτό, να μας πετάξουν ρύζι. Κι εγώ, να αποτινάξω επιτέλους την κατάρα. Για τον πρώτο καιρό δε θυμάμαι πολλά – ήταν περισσότερη η πικρία απ’ τη μοναξιά. Κάποτε θα ξεκολλήσει από πάνω μου, σκεφτόμουν. Είχε αρχίσει να μοιάζει με αρρώστια. Με λέπρα που σου τρώει το κορμί. Έτσι πέρασαν δέκα χρόνια. Κάποτε άρχισα να το λέω σχεδόν με περηφάνια. Δέκα χρόνια μόνη. Αποκλείεται, μου λέγαν. Κι όμως, απαντούσα. Γούσταρα που σόκαρα. Πια δεν ξέρω αν ήταν πεπρωμένο, όπως κάποτε ήθελα να πιστεύω. Η μοναξιά, μην τη βλέπεις έτσι, έχει κάτι εθιστικό. Κάτι θελκτικό. Δεν πονάει. Δεν εκπλήσσει. Δεν απογοητεύει. Η μοναξιά είναι πάντα εκεί όταν τη ζητήσεις. Ξέρεις όλα της τα πρόσωπα. Μπορείς να της μιλήσεις. Να της πιάσεις το χέρι. Να φάτε, να πιείτε, να πείτε ιστορίες για τα παλιά. Τη μοναξιά μπορείς να την εμπιστευτείς. Κι έτσι, αφού την πολέμησα σκληρά, με βρήκε σχεδόν να την αποζητώ. Κανείς θα έλεγε, να μη ζω δίχως αυτήν. Βρίσκομαι σε δίπολο είπε η Ψ. Δίπολο το ονόμασα εγώ δηλαδή, γιατί μου άρεσε η λέξη. Ίσως και να με περιγράφει· όπως το ανάμεσα, το μεταξύ, το μπορεί. Σε κάθε περίπτωση, Ambivalenz το ονόμασε αυτή. Αμφιταλάντευση. Ένας πόλεμος. Ανάμεσα στο γνώριμο και στο άγνωστο. Αυτό που μπορεί να μην έρθει στην ώρα του. Αυτό που δε θα είναι όπως το περίμενες. Θα αφήσει άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, νερά στο μπάνιο, απότιστα λουλούδια στο μπαλκόνι. Θα είναι ασυνεπές. Θα απαιτεί υποχωρήσεις. Είσαι σε πόλεμο, μου είπε. Μπορείς να πάρεις ξανά το ποδήλατο. Να κάτσεις μόνη στο μπροστινό θρανίο. Ή να τα κάνεις όλα αλλιώς. Τι θέμα σήμερα. Δεν έχω στ’ αλήθεια να γράψω τίποτα. Η μοναξιά είναι σύμμαχος. Η μοναξιά είναι εχθρός. Δε νιώθω μόνη. Νιώθω μόνη. Σαν εκείνο το Τζόσουα Τρι, στον αυτοκινητόδρομο 62, πέρα από την Κοιλάδα του Θανάτου. Ανάμεσα στη Νεβάδα και την Καλιφόρνια. Στη μέση του τίποτα, να με κοιτά ατάραχο. Κι εγώ δίπλα του, να μοιάζω μικρή.

• No Comments

αναρωτιέμαι
αν φεύγει ποτέ
αυτό το λίγο
το δικό μου
των άλλων·
μια διαρκής έλλειψη
που γδέρνει

στο λεωφορείο απέναντι
ένας άντρας
σε καροτσάκι
τον κοιτάζω και η λύπη
μοιάζει πολυτέλεια
παρ’ όλα αυτά
τα μάτια μονίμως υγρά
ο κόμπος
μόνιμος κάτοικος του λαιμού
οι περαστικοί ξένοι
κι εγώ ξένη ανάμεσά τους

από τις ηλιόλουστες μέρες
λείπει ένας ήλιος
κι ένας λόγος
να ξαπλώσουν στο γρασίδι
να κοιτούν τον ουρανό
— δίχως γιατί
λείπει ακόμη μια παλάμη
κι αυτός ο χτύπος ο διπλός
η μουσική ακούγεται υπόκωφα
τα βήματα ασυγχρόνιστα

πότε θα πάψει
η αγωνία;

• No Comments

Κάθομαι έξω, από την πίσω μεριά του κτιρίου της δουλειάς. Ο ήλιος καίει. Άφησα τα παγκάκια και μετακινήθηκα στο κυκλικό πεζούλι, που του κάνουν ίσκιο δύο δέντρα. Σκέφτομαι, χρόνια μετά, αν τύχει να διαβάζω αυτές τις γραμμές, θα θυμάμαι για τι μιλούσα; Θα είμαι εδώ να το βλέπω ακόμα; Θα είναι όλα αλλιώς ή θα είμαι εγώ αλλού; Θα έχω ξεχάσει τι υπήρξε; Θα έχει σβήσει ο εγκέφαλος μου, αυτές τις μικρές ανεπαίσθητες λεπτομέρειες της καθημερινότητας; Ο ήλιος συνεχίζει να καίει. Έχει κάτι το παρήγορο. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα, στα σκαλάκια μπροστά από το λιμάνι. Είχες ακουμπήσει το κεφάλι σου στους μηρούς μου και σου χάιδευα τα μαλλιά. Μείναμε εκεί έξι ώρες – ίσως και παραπάνω. Δεν ήθελες να φύγουμε. Ήθελες να κλειδώσεις τη στιγμή. Να κλειδωθείς μέσα της. Όπως, στο Κεδρόδασος. Είχες πει πως ήθελες να σταματήσει ο χρόνος. Θα σου αρκούσε να μείνεις εκεί, έτσι – αυτό θα ήταν για σένα ευτυχία. Ήξερες να την αναγνωρίζεις στα μικρά, στα απλά, σε ό,τι είχες. Ήξερες να αρκείσαι, να καταλαβαίνεις πότε αυτό που έχεις, είναι αρκετό. Σε αντίθεση από εμένα. Εγώ, πάντα το κάτι άλλο, το παραπέρα, το δίπλα από εδώ, αυτό που δεν είναι εδώ. Όπως τώρα. Ο ήλιος καίει. Ένα ελαφρύ αεράκι περνάει πάνω από τα χέρια μου. Τα σύννεφα σέρνονται αργά, σχεδόν χορεύουν. Από μια χαραμάδα βλέπω λίγο νερό. Παντού γύρω μου νερό. Δεν είναι θάλασσα, μα είναι νερό της θάλασσας. Ξέρω πως θα σου άρεσε εδώ. Αυτό που δεν ξέρω, είναι αν θα μου άρεσε εμένα να ήσουν εδώ. Γιατί αν ήσουν εδώ, δε θα έλειπες. Κι αφού δε θα έλειπες πως θα μπορούσα να σε διψάσω, να σε πεινάσω, να γίνεις το όλον μου – όπως τώρα, που λείπεις;

• No Comments

Η καρδιά μου πονάει. Δεν πονάει όπως στα τόσα τραγούδια που έχουν γραφτεί. Δεν έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια. Ούτε είναι μαύρη. Η καρδιά μου είναι κόκκινη και ζωντανή. Φουσκώνει έντονα και ρουφάει αέρα πολύ. Ύστερα τον βγάζει, λίγο πιο έντονα από ότι άλλες καρδιές. Η καρδιά μου είναι ζωντανή. Μα πονάει. Όπως πονάει κανείς όταν πέσει από το ποδήλατο ή όπως όταν χτυπήσει το μικρό του δάχτυλο στη γωνία του κρεβατιού. Άλλωτε νιώθω να την σφίγγει ένας σπάγγος, όπως σφίγγουμε την γαλοπούλα ετοιμάζοντας το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Άλλοτε σα να τυλίγεται με μια σακούλα και να μην μπορεί να βρει άνοιγμα. Άλλες φορές πονάει όπως πονάει κανείς όταν τον παρατήσουν μόνο. Πονάει πάντως διαρκώς. Κάθε τικ είναι ένα αχ και κάθε τακ μια σιωπηλή αποδοχή των όσων υπάρχουν και όσων λείπουν. Είναι στιγμές που νιώθει κάποιος να την παίρνει στα χέρια του. Να την χαιδεύει, να της βάζει κάποιο βάλσαμο στις πληγές, να την χαϊδεύει, να την ζεσταίνει. Κι ύστερα πάλι γρήγορα να την αφήνει. Ίσως ο ήχος είναι πολύ δυνατός σκέφτομαι, πολύ αγωνιώδης για κάποιον που θέλει μια ήρεμη συναναστροφή. Ίσως το βάλσαμο του τελειώνει, ίσως δεν θέλει να το ξοδέψει όλο. Ίσως θέλει να πάρει κάποιος τη δικιά του την καρδιά στα χέρια. Να την αγκαλιάσει, να την κανακέψει. Να της δώσει προσοχή. Ίσως να θέλει μια διαφορετική καρδιά. Λιγότερο γδαρμένη. Πιο λαμπερή. Που το τικ τακ της έχει καλύτερο ρυθμό. Πιο μελωδικό, πιο ήρεμο. Ίσως η δικιά μου καρδιά να θυμίζει πεδίο μάχης. Δεν θα το αρνηθώ. Θυμίζει. Μα αυτό σημαίνει πως είναι ακόμα ζωντανή. Αυτό σημαίνει ότι νίκησε.

• No Comments