Υποσημειώσεις

Να τις σκοτώσω θέλω. Να μην υπάρχουν σε κανένα μυαλό. Χωμένες πίσω από κανένα στέρνο. Να εξαφανιστούν από κάθε λεξικό. Ένα μαγικό ραβδί να είχα. Ή ένα χασαπομάχαιρο. Να τις βάλω εκεί στο ξύλινο τραπέζι να τις βαρέσω δυνατά, φορώντας την άσπρη μου ποδιά για να μην λερώνομαι. Να τις θυσιάσω μπροστά στο βωμό μιας ήρεμης ζωής χωρίς εκπλήξεις. Να σταματήσουν τα παιδιά να νομίζουν. Να σταματήσουν οι μεγάλοι να ελπίζουν. Να μην καραδοκούν με τη σαμπάνια παραμάσχαλα, να λένε ήρθε και πάλι να μην έχει έρθει. Να σταματήσει πρέπει κάποτε αυτή η αγωνία του αύριο, που θα είναι καλύτερο, πιο λαμπρό και πιο φωτεινό. Να τις ξεριζώσω πρέπει. Να τις τραβήξω από το τσουλούφι. Από το αυτί. Τα μάτια να τους βγάλω. Να τις εξοντώσω τελοσπάντων, να πάψουν να φυτρώνουν σαν τα ζιζάνια εκεί που δεν τις σπέρνουν. Να σταματήσουνε να κλέβουνε το δικαιωμά μας στην ρουτίνα. Το δικαίωμα στη θάλασσα λάδι. Χωρίς κύματα και φουρτούνες. Να τις μαζέψω σε μια γωνιά και να τις κάψω, να γίνουν στάχτη. Στάχτη δίχως μέλλον, δίχως παρελθόν. Να τις σβήσω από κάθε καρδιά που χτυπάει. Να ζήσουμε ελεύθεροι. Χωρίς χέρια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό μας. Να πάψουν να χτυπάνε την πόρτα οι απογοητεύσεις σαν τοκογλύφοι. Δεν έχουμε. Δώσαμε. Προσδοκήσαμε. Χάσαμε. Και αυτήν την φορά. Όπως και κάθε προηγούμενη.

• No Comments

Νομίζω έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Αυτού του δυσκολότερου από όλους. Του αντίου από εσένα προς τα εσένα. Της αποκοπής από το είναι σου. Του σοκ από το πρώτο οξυγόνο. Της γύμνιας σαν μεταμορφώνεσαι. Που είναι το κουκούλι μου; Είναι πίσω και αχρείαστο πια. Είναι ένα αντίο με γεύση απαλή. Ένα αντίο που περίμενες να πεις. Περίμενες να ακούσεις. Έφτασε η ώρα, να σταματήσεις να προσποιείσαι να είσαι αυτό που ήξερες. Αφού δεν είσαι πια αυτό. Έφτασε η ώρα να σταματήσεις να ψάχνεις. Να αναλύεις. Να μην είσαι καλά. Να λείπει κάτι. Να σε θλίβει κάτι. Να ψάχνεις κάτι. Να μην βρίσκεις κάτι. Γιατί ξέρεις, είναι όλα εδώ. Τα πράγματα δεν είναι όπως ήτανε. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο μόνο βέβαιο της αστραπιαίας αυτής υπαρξής μας στη γη, την αλλαγή. Ήρθε η ώρα. Η ώρα που περίμενες είναι εδώ.

Νιώθεις χαρούμενη. Είσαι χαρούμενη. Ήθελα να το γράψω, για να θυμάσαι την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείς. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν χαρούμενη; Ήταν σήμερα. Ήταν χθες. Την προηγούμενη εβδομάδα. Και τον προηγούμενο μήνα. Τα πράγματα είναι όπως πρέπει. Πρέπει όπως είναι. Τα αγαπάς. Έτσι. Όχι διαφορετικά. Όχι όπως θα μπορούσαν. Γιατί δε θα μπορούσαν. Πες μου ξανά, όσα έλεγες χθες. Πες μου.

Νιώθω να θέλω να γελάω. Συνέχεια. Νιώθω να θέλω να χαμογελάω. Συνέχεια. Νιώθω να θέλω να κολυμπάω στα σύννεφα. Να χορεύω. Και να πετάω. Να αγαπάω. Να εμπιστεύομαι. Να αγκαλιάζω. Και να συγχωρώ. Να ξαναρχίζω. Να μην τα παρατάω. Να ανακαλύπτω. Να ενθουσιάζομαι. Και να δακρύζω. Να ανατριχιάζω. Να πετάνε μέσα μου πεταλούδες. Να αναστατώνομαι. Να φοβάμαι. Να μην θέλω. Και να θέλω. Να φιλάω. Να γλύφω. Να δαγκώνω. Να πίνω. Να τελειώνω. Να αρχίζω. Να κουρνιάζω. Να ζεσταίνομαι. Να ιδρώνω. Να αγαπιέμαι. Να θαυμάζω. Να μαθαίνω. Να νιώθω. Να φοβάμαι. Να μη με νοιάζει πια. Και να ευχαριστώ τη ζωή που μου φέρεται τόσο καλά. Πες μου, θέλω να σε ακούω.

• No Comments

Ένας παράξενος πόνος προσγειώθηκε
προχθές ξανά πάνω στο στήθος μου
παρέα με τις στάχτες
που έπεφταν στα μαλλιά μου
από τον ουρανό
Είναι οξύς, διαρκής και
απερίγραπτος
Να έβρισκα λέξεις
να τον εξηγήσω
Στους τόσους ειδικούς
που έχω πάει κατά καιρούς

Να ήξερα
πως περιγράφεται ο πόνος
που νιώθεις όταν βλέπεις
Δέντρα να καίγονται
Καρολάιν να στραγγαλίζονται
Τοίχους να φωνάζουν ‘καμία μόνη’
Μεροκαματιάρηδες να σκάβουν μες στο λιοπύρι
Ένα απλωμένο χέρι κάθε πρωί ανελλιπώς
στην υπόγεια διάβαση της Νέας Φιλοθέης
Ωκεανούς να πλημμυρίζουν πλαστικά
Σύννεφα να μπουκώνουν από CO2
Τη ζωή να νικιέται

Πως περιγράφεται ο πόνος
Όσων ακόμα προσπαθούν να μας πείσουν
Πως η αγάπη, είναι αγάπη
Πως δεν υπάρχει νορμάλ
μόνο διαφορετικότητα
Δικαστές παντού, που ξέρουν σωστό
Χτυπάνε σφυριά
Βγαίνουνε χατζάρες
Κόβονται κεφάλια
Το γυναικείο σώμα ένοχο
με κάθε ευκαιρία
Σεξισμός, πατριαρχία, ρατσιμός
Αγαπημένο τρίπτυχο
τόσο δικό μου
όσο και της χώρας του φωτός
Ελευθερίες να αρπάζονται
μέσα από τα χέρια σου σα νεογέννητα
(Ήρθε ξανά ο Ηρώδης;)

Πες μου γιατρέ
πως περιγράφεται ο πόνος
Όσων σε καρέκλες νοσοκομείων κάθονται
με γροθιές ακουμπησμένες στο μέτωπο
Των γονιών που μένουν χωρίς παιδιά
Των παιδιών που μένουν χωρίς γονείς
Των τόσων που μένουν
σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων
χωρίς πόδια ή χέρια ή μάτια
Πως εξηγείς σε κάποιον
πως δε θα μπορέσει να δει ξανά
το ηλιοβασίλεμα
Και
Πως περιγράφεται το ηλιοβασίλεμα
Δεν ξέρεις
Ούτε εγώ

Δεν ξέρω πως να εξηγήσω
τον πόνο που νιώθω
για όλο το άδικο του κόσμου
Που είναι τόσο βαρύ και  τόσο πολύ
που με λυγίζει
και με πονά
Ακόμα περισσότερο
κι από την αδιαφορία σου

• 2 Comments

κυλάει, τρέχει, παρασέρνει
πάντα προς μία κατεύθυνση
λέει όχι, πάλι όχι, ξανά όχι
τόσα όχι που σε φουσκώσαν
σαν μπουρί
που μπουμπουνίζει από ασφυξία
στριμώχνει, σπάζει, κολλάει
χρόνος, ο μέγας γιατρός!
μα, αέρας πουθενά
να σβήσει κακούς υπολογιζμούς
τα ζήτα που μπήκανε στη θέση των σίγμα
μια φωτιά που αγωνιά
μια ψυχή που σιγοκαίει
τα όσα σκαλώσαν στον λαιμό σου
σαν αγκίστρια
σπρώχνει, ξεβολεύει, ζουλάει
σου πετάει μέρες σαν αποφάγια
σου ρίχνει ώρες από τον γκρεμό
σε
τρομάζει, πονάει, λυγίζει
κι άλλο, κι άλλο, και λίγο ακόμα

δύο χιλιάδες εικοσιένα
χρόνος είναι
δεν αλλάζει

• 2 Comments