Υποσημειώσεις

Δημήτρη θα μου δώσεις 150 δραχμές να πάρω τυρόπιτα; Γιατί εγώ δεν έχω χαρτζιλίκι όπως τα άλλα τα παιδιά; Nα πάρω ένα πατατάκι; Τα τρέμω τα χαρτόκουτα, πες μου ότι δεν θα μένω σε ένα όταν μεγαλώσω. Βλέπω πολλά από δαύτα εκεί απέναντι από την πλατεία Κλαυθμώνος. Και τους κατόχους τους βλέπω, να ξαπλώνουν με μια κουβέρτα κάτω από τον ήλιο με όλο τους το βιος δίπλα συμπυκνωμένο σε μια σακούλα. Όταν δεν έχεις δε φοβάσαι να χάσεις – ίσως να είναι αυτό το μυστικό. Μα πονάει να μην έχεις. Τα παπούτσια που φοράω είναι μισό νούμερο μικρότερο και με χτυπάνε όταν περπατώ. Έχω ένα ακόμα ζεγάρι εξίσου μικρά, θέλω να τα πετάξω, μα. Έφτασα τόσο χρονών και δεν έμαθα να αγοράζω παπούτσια θα μου πεις, ίσως αυτή να είναι η τιμωρία μου. Τι θα παραγγείλεις; Μισό λεπτό να αποφασίσω. Μια σοκολάτα με τη σαντιγύ, χμ, όχι, καλύτερα την σκέτη.  Από παντού μπορείς να κάνεις οικονομία.

Μπορώ να σε πάρω μια αγκαλιά; Άσε με να σε αποκαλώ μωρό μου. ‘Ελα, ένα κλικ μόνο, δε θα πονέσει.  Θα είναι χωρίς φλας.  Το χέρι σου, μπορώ να κρατάω το χέρι σου; Έτσι δεν κάνουν τα ζευγάρια; Θέλεις να πάμε στο πάρκο; Θέλεις να πάμε στη λίμνη; Θέλεις να δούμε τα σύννεφα; Θέλεις να με μάθεις; Θέλεις να σε μάθω; Θέλεις να κοιτιόμαστε στα μάτια; Θέλεις να λέμε αλήθειες; Θέλεις να χορέψουμε; Θέλεις να συγχρονίσουμε τις ανάσες μας; Θέλεις να φάμε βατόμουρα; Θέλεις να σκαρφαλώσουμε στον λόφο; Θέλεις να μεθύσουμε χωρίς να πιούμε; Θέλεις να με συμπαθείς; Θέλεις να σε συμπαθώ; Όχι, δεν θέλεις. Δεν αξίζω μια απάντηση; Ένα τσάο; Ένα δε σε γουστάρω πια; Ένα δεν έχω την όρεξή σου; Δεν κατάλαβα ποτέ τι έγινε. Γιατί δεν μου μιλάς; Γιατί δεν μου μιλάς; Γιατί δεν μου μιλάς; Πόσο δύσκολο είναι να πεις κάτι; Πόσος κόπος; Πόσος χρόνος; Πόσος ο βαθμός δυσκολίας; Μια απάντηση ζητώ, σας παρακαλώ. Χρόνια τώρα σας παρακαλώ. Ούτε στο χέρι το απλωμένο δε συγκινείται ο κόσμος πια.

• No Comments

για το χρόνο που τρέχει
τις μέρες που χάσαμε
το φάντασμα που μας κυνηγά
τα γενέθλια που τρέμουμε
τα πλάνα που δε μας βγήκαν
για αυτούς που έφυγαν
αυτούς που δεν έμειναν πολύ
για όσους νομίσαμε πως ξεχάσαμε
όσους δεν καταφέραμε να συγχωρήσουμε ποτέ
για τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν
το δέμα που δεν έφτασε
για τη σόμπα στο παλιό το σπίτι
τα κάστανα που καθάριζε ο μπαμπάς
για τα ίσως και ανέμελα παιδικά χρόνια
για όσα δε γυρίζουν πίσω
για την ξαφνική ενηλικίωση
για όσα δεν ξέρουμε
για όσα νόμισαμε θα είχαμε μάθει
για το χάδι που λείπει
την επιβεβαίωση που δεν έρχεται
την αθωότητα που κακοποιήθηκε
την παιδικότητα που φοβήθηκε
τη θάλασσα που ξεχάστηκε
το σπίτι που δεν βρέθηκε
την ασφάλεια που δε νιώθεται
για την ευθεία γραμμή που συνεχίζεται
για όσα περιμέναμε
για όσα δε φτάσαν
για τη χρονιά που έφυγε
για τη χρόνια που ήρθε
θα ήθελα μονάχα να κλάψω
μα δεν μπορώ πια να κάνω
ούτε αυτό

• 2 Comments

Το προηγούμενο πρωί καθώς έκανα το κομιουτ για τη δουλειά, τα βλέμματα μας, με τον οδηγό του απέναντι τραμ, συναντήθηκαν. Εδώ οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι στην ανθρώπινη επαφή κι όποτε υπάρξει τρομοκρατούνται. Γυρίζουν το βλέμμα άλλου. Την πλάτη αλλού. Τραβιούνται πίσω. Mην τυχόν σε ακομπήσουν. Mην τυχόν τους ακομπούσεις. Έτσι έμαθα κι εγώ. Θες όμως από περιέργεια, θες γιατί ένιωσα πως κάτι ήθελε να μου πει, ξανακοίταξα. Και πράγματι ήθελε. Χαμογέλασε και σχημάτισε με τα χέρια του στο πρόσωπο του μια καμπύλη. Χαμόγελα νοημάτισε, μην είσαι λυπημένη. Κι εγώ χαμογέλασα, πλατιά, γιατί ξαφνικά είδα την ομορφιά της ζωής και πως ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

• No Comments

Όλα τα αγόρια της,
μετά από εκείνο το αγόρι της, υποσχέθηκε να είναι όμορφα. Να μην υπάρχει αμφιβολία στην αντικειμενικότητα και τη μέτρηση του κάλους. Στην σκάλα του ένα μέχρι το δέκα, όφειλαν να παίρνουν έντεκα. Τα απαιτούμενα κριτήρια είχαν ως ακολούθως. Mύτη ίσια και αρμονική να δένει με το μέτωπο. Φρύδια καλοσχηματισμένα και ίσως έντονα, να κρύβουν τρικυμία μα και μυστήριο. Μάτια μπλε, πράσινα ή γκρι – όλα τα άλλα χρώματα απορρίπτονταν. Χείλη σαρκώδη, με λεπτό περίγραμμα σα ζωγραφισμένο με λαδομπογιά. Δόντια άσπρα, μεγάλα, δυνατά, σαρκοβόρα. Μαλλιά στις αποχρώσεις του φθινοπώρου και ύψος· το ύψος ήταν μια ιστορία από μόνο του. Ιδανικό ήταν το 1,89,   αλλά περνούσε οτιδήποτε πάνω από 1,83. Και έπειτα κορμί. Αυτό έπρεπε να είναι υγιές, αθλητικό, αψεγάδιαστο. Σώμα δεμένο, να τονίζεται σε κάθε κίνηση ο ανάλογος μυς. Δελτοειδής, μείζων θωρακικός, ραχιαίος, γλουτός, μηριαίος, προσαγωγός, γαστροκνήμιος. Η μεγαλύτερη όμως σημασία δινόταν στον άνω κορμό. Ο υποψήφιος έπρεπε να έχει ώμους τεράστιους, να χωρείς μέσα, να καλύπτουν, να προστατεύουν. Στήθος σαν πανοπλία και κοιλιακούς να παίζεις τρίλιζα. Φυσικά δε δινόταν λιγότερη προσοχή στα πνευματικά χαρακτηριστικά. Οι υποψήφιοι έπρεπε να έχουν ένα απαράμιλλο επίπεδο πνευματικής μόρφωσης. Πολυτεχνικές σχολές, ιατρικές επιστήμες, οτιδήποτε με κύρος και πολλά μόρια περνούσαν. Χιούμορ, αυτό είχε πέσει πλέον κάτω κάτω στις απαιτήσεις. Ποιος θέλει έναν κλόουν για εραστή άλλωστε; Ποίηση, τέχνη, λογοτεχνία, όσο κι αν τα ποθούσε ήξερε πως έπρεπε να παραιτηθεί από τέτοιοι είδους προσδοκίες. Δεν μπορούσε να τα έχει όλα. Έφταναν οι μύες.Όλα τα αγόρια της, μετά από εκείνο το αγόρι της, έμοιαζαν με αγάλματα που σμιλέφθηκαν κατά παραγγελία στα μέτρα που επιθυμούσε η κυρία. Να μπορούν να την κάνουν να ιδρώνει, να βογκάει, να αποδίδουν όπως τις άξιζε. Και το έκαναν. Κατάφερναν να της δίνουν την ευχαρίστηση που ποτέ δεν της έδωσε εκείνος. Να τις ικανοποιούν τις επιθυμίες, τα θέλω, τα ταμπού. Όλα ήταν εφικτά. Η απελευθέρωση κινούσε τα πάντα. Κι όλα θα ήταν όπως έπρεπε, αν εξαιρέσουμε βέβαια το μοναδικό πρόβλημα με τα αγάλματα, πως είναι κρύα. Τα αγάλματα είναι για θαυμασμό, μόνο ακούνε, πίσω δε σου μιλάνε και η καρδιά τους είναι από μάρμαρο κι αυτή. Από αισθήματα δεν ξέρουν, ούτε από βασικούς τρόπους – αυτό άλλωστε δεν ήταν στα προαπαιτούμενα. Κάνουν ότι τους αρέσει, γιατί άλλωστε μπορούν. Ευχαριστούν πολλά κορίτσια, γιατί κρίμα να περιορίσουν όσα μπορούν να προσφέρουν μόνο σε ένα αχ. Θέλεις; Θέλω. Γρήγορα και αποτελεσματικά. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και βάθος. Ό,τι ήταν αυτά γι’αυτήν, ήταν κι αυτή γι’αυτά. Ένα καλό κομμάτι. Ίσως λίγο παράξενη και δύσκολη για τα γούστα τους, μα αυτός ο κώλος, γι’αυτόν τα ανεχόταν όλα.Όλα τα αγόρια της, μετά από εκείνο το αγόρι, δεν ήξεραν τι θα πει αγάπη. Όπως βέβαια δεν ήξερε ούτε εκείνο. Μα, κάπως παράξενα, κάπως θλιβερά, δεν την πείραζε πια. Δεν την έψαχνε πια. Σημασία είχαν μόνο οι πλάτες και ο όρκος της. Αν είναι να κλαις για κάτι, ας είναι για την ομορφιά.

• 2 Comments

Εδώ και πέντε χρόνια ζω στο Βερολίνο. Τις καθημερινές περνάω εννιά με εννιάμιση ώρες στη δουλειά και τα απογεύματα πηγαίνω γυμναστήριο ή για φαγητό. Τα Σαββατοκύριακα ακούω τέκνο και χορεύω ακατάπαυστα· αυτή είναι η πραγματικότητά μου. Τα πρώτα χρόνια δεν την άντεχα, ήθελα να φύγω, μετά συνήθισα όπως συνηθίζονται όλες οι πραγματικότητες. Μεγάλωσα στο Βόλο, μια μικρή επαρχιακή πόλη στη μέση της Ελλάδας, όπως την περιγράφω όταν με ρωτάνε από που είμαι. Σκυλιά που γαυγίζουν αν περάσεις νύχτα έξω από κάποια αυλή, γάτες που ξεπετάγονται έντρομες από σκουπιδοτενεκέδες, γιαγιάδες καθισμένες σε πλαστικές καρέκλες έξω από μονοκατοικίες, αδιαλείπτως γεμάτα τσιπουράδικα, το ουζερί στη γωνία της Κασσαβέτη που κάθε δυο χρόνια αλλάζει όνομα· αυτή είναι μια άλλη πραγματικότητά.

Κάθε καλοκαίρι προσγειώνομαι σε κάποιο ελληνικό νησί. Σε τούτο έλαχε η Σέριφος. Κάθε καλοκαίρι θυμάμαι κάτι από γεωμετρία, αμέτρητες παράλληλες ζωές που δεν τέμνονται ποτέ. Μπλε, άσπρο, κίτρινο, ένα καφενεδάκι που το βράδυ μεταμφιέζεται σε μπαρ, μια γάτα με ένα μάτι, τρία ταξί που λειτουργούν με ραντεβού, χίλιοι μόνιμοι κάτοικοι, ένας φούρναρης που βγάζει δίχως απολύτως καμία βιασύνη το ψωμί από το ξυλόφουρνο – χτυπώντας δυο τρεις φορές την κάτω κόρα να δει αν ψήθηκε – δίχως να ξέρει τι θα πει παραγωγικότητα, ανταγωνισμός, μα ούτε στρες. Στον γυρισμό συνάντησα άλλες πάλι πραγματικότητες. Τον παππού της Κατερίνας που έφτασε 86 ολόκληρα χρόνια και ξυπνάει από το χάραμα να μαζέψει ελιές, την αδερφή του Έκτωρα που στα 31 μάθαμε πως έχει καρκίνο και της έχουν πέσει τα μαλλιά από τις χημειοθεραπείες, ο Λάμπρος που δουλεύει στη γιούρομπανκ και πίνει χαλαρός τον καφέ του στη Σταδίου με άλλους χαλαρούς συναδέλφους, τονίζοντας πως ευκαιρίες στην Ελλάδα υπάρχουν αρκεί να τις ψάξει κανείς (ξεχνώντας ότι ο βασικός συνεχίζει να βρίσκεται στα 496 ευρώ), την γιαγιά μου στη Θεσσαλονίκη, ετών 96, που κάθε φορά που ρωτώ τι κάνει απαντά: “τι να κάνω κορίτσι μου, για μένα νύχτωσε πια”.

Μικροί παράλληλοι μικρόκοσμοι, που άνετα θα ανταλάσσαμε – για κάποιον πιο γαλανό, πιο ανέμελο, κάποιον διαφορετικό. Πόσα υπεραστικά λεωφορεία ταξιδεύουν αυτήν τη στιγμή με άλλον προορισμό; Πόσα πλοία μπαρκάρουν και πόσα ξεμπαρκάρουν; Πόσα ψωμιά ψήνονται και πόσοι φουρνάρηδες τα περιμένουν να ψηθούν; Πόσοι βρίσκονται σε κάποιον βράχο έτοιμοι για βουτιά; Πόσοι φοβούνται τελικά και δεν την κάνουν; Πόσα αγόρια λένε στα κορίτσια τους ότι κουράστηκαν και πόσων κοριτσιών τα μάτια πλημυρίζουν; Πόσοι χοροί του Ησαία χορεύονται και πόσοι κόκκοι ρυζιού ρίχονται; Πόσα πουκάμισα ταυτόχρονα σιδερώνονται και πόσα τσαλακώνονται; Πόσοι αποχαιρετούν τη μητέρα τους λέγοντας εις το επανιδείν και πόσοι λέγοντας αντίο; Πόσοι είναι έτοιμοι να τα παρατήσουν και πόσοι λένε λίγο ακόμα; Πόσοι κλείνουνε το βράδυ το φως και πόσοι το κρατάνε ανοιχτό για συντροφιά; Πόσες αράδες σαν αυτές γράφονται και πόσες διαβάζονται; Πόσα καλοκαίρια μέχρι να μην γδέρνει ο Αύγουστος καθώς φεύγει, πόσα μέχρι να μην τσούζουν τα πρωτοβρόχια; Πόσα καλοκαίρια ακόμα, μέχρι εκείνο που δε θα συγκρίνουμε πραγματικότητες, αφού η δικιά μας θα είναι τόσο απέραντη, τόσο φωτεινή, τόσο πραγματική.

• 2 Comments

δε σε μισώ, μα μισώ τη δύναμη που έχεις πάνω μου. μισώ που μπορείς να με κουνήσεις με το μικρό σου δαχτυλάκι σαν το πιόνι, που κόβεται η ανάσα μου στα δύο κάθε φορά που σε αντικρύζω και που μοιάζει να ρουφάς όλο το οξυγόνο κάθε φορά που βρίσκεσαι δίπλα μου. μισώ που έχουν περάσει 32 μήνες και 14 μέρες και περιφέρεσαι ακόμα γύρω μου, μισώ τα τανκ τοπσ που φοράς και τις ριγωτές παντόφλες κολυμβητηρίου· τον αέρα με τον οποίο περπατάς στους διαδρόμους του γραφείου, την αδιαφορία και το μηδενικό ενδιαφέρον σου. μισώ τη φωνή σου, το βήχα σου, τον επαγγελματισμό σου, τη δήθεν σοβαρότητά σου, το χώρο που πιάνεις στο μυαλό μου, στις αφηγήσεις μου, στο παρόν μου. μισώ το αλμυρό νερό που τρέχει από τα μάτια μου ακόμα, μα πιο πολύ μισώ που εσύ δε μισείς τίποτα.
(και μόνο να ήξερες, πως μισώ να μισώ.)

 

• No Comments