Υποσημειώσεις

Πάντα της άρεσαν οι λέξεις από “ψ”. Ψυχή, ψάθα, ψωμί, ψαροκκόκολο, ψεγάδι, ψύχρα, ψύχωση, ψέμα, ψάχνω, ψηλά, ψιλά, ψυγείο, ψυχασθενής, ψυχαναλύω, ψυχολόγος, ψυχίατρος. Όπως της άρεσε να ξεκινάει από κάπου, για να καταλήγει κάπου αλλού. Ο ψυχίατρός της είναι ένας μελαχρινός νεαρός, λίγα χρόνια μεγαλύτερος της. Ένας μετρίου αναστήματος άνθρωπος, με λεπτά δάχτυλα και πολύ κακές στυλιστικές επιλογές. Κάποιος αδιάφορος σε κάθε άλλη περίπτωση περαστικός, που θα έβρισκε την ηρεμία του σχεδόν ενοχλητική. Σε κάθε άλλη περίπτωση. Τον ψυχίατρό της τον έχει δει ακριβώς δυο φορές, από μια ώρα την κάθε φορά.
 
– Αναρωτιέστε ποτέ γιατί ζείτε ακόμα;
– Γιατί ζω – χωρίς ακόμα. Συνέχεια. Εσείς όχι; Δεν αναρωτιούνται όλοι; Δεν είναι μια καθημερινή, επί μονίμου βάσεως σκέψη που τριβελίζει το μυαλό όλων; Γιατί υπάρχουμε; Δεν είναι ξεκάθαρη η ματαιότητα των πάντων; Όχι, όχι δεν σχεδιάζω κάποια επικείμενη αυτοκτονία, δε θέλω να σας τρομάξω. Είναι όμως φορές που καθώς βλέπω το μετρό να έρχεται, σκέφτομαι τι θα γινόταν αν άρχιζα να τρέχω καταπάνω του; Ή τι θα γινόταν, αν απλά χυνόμουν στο κενό, όπως χύνεται κανείς στο κρεβάτι μετά από μια εξαντλητική μέρα; Άλλοτε, όταν βρίσκομαι σε κάποιο ύψος, σκέφτομαι, τι θα γινόταν αν; Μα, αυτό το σκέφτονται νομίζω όλοι. Τι, όχι; Δεν σκέφτονται όλοι τα διαφορετικά σενάρια τέλους; Τις διαφορετικές εκβάσεις;
– Πρακτικώς αδύνατο. Οι εκβάσεις για οτιδήποτε, είναι ακριβώς άπειρες.

Τα βράδια καθώς ξαπλώνει, αναρωτιέται αν θα γίνει ποτέ καλά. Καλά. Τι σημαίνει καλά; Όνειρα δεν βλέπει, για να πιστέψει σε αυτά. Αν κι ο άλλος o ψυχίατρος, είπε πως αυτό δε γίνεται. Όχι ο νεαρός, ο άλλος, ο δήθεν μεγάλος και τρανός, που βαρέθηκε τους τρελούς και πατάει διαγραφή μετά από κάθε συνεδρία. Κάθε φορά που θα τον δεις θα πρέπει να συστηθείτε από την αρχή, σα να έχει αμνησία. Ποιοι είστε, γιατί σας χορηγήθηκε αγωγή, ποια συμπτώματα θέλετε να αντιμετωπίσετε. Βουλιάζει εκεί στην μεγάλη του πολυθρόνα, κάθε απόγευμα, χαϊδεύοντας την κοιλάρα του, μαζεύοντας ογδοντάευρα και χαμένο χρόνο. Αυτός λοιπόν, είπε πως όλοι βλέπουν όνειρα. Είπε κι άλλα, μα δεν τα θυμάται. Πάτησε κι αυτή ντιλίτ, για να είναι πάτσι. Όνειρα δεν βλέπει, για να πιστέψει σε αυτά. Ή θα είναι τόσο ανιαρά που τα ξεχνάει πριν ξυπνήσει. Προχθές όμως, είδε. Είδε αυτόν, τον αδιάφορο νεαρό με τα λεπτά δάχτυλα.

– Η ζωή είναι μια διαρκής τραγωδία κυρία Π. Ο εγκέφαλός μας είναι φτιαγμένος για να μας λέει ψέματα. Την αλήθεια δε θα μπορούσαμε να την αντέξουμε. Είναι πολύ φρικαλέα για να την αντέξουμε. – Ο δικός μου εγκέφαλος γιατί δεν είναι όπως των άλλων; Γιατί δεν σταματά έστω για λίγο, να βλέπει το τίποτα του κόσμου. Να ακούει παράσιτα. Να προσέχει μουτζούρες. Ξύπνημα, καφές, μέικ απ, μίτινγκς, ντίνερ, σεξ, οργασμοί, βραβεία, γιορτές, επέτειοι, διακοπές, κόπος, κορυφές, ανακαλύψεις, προσπάθεια, αγωνία, γέννες, μπαλόνια, τούρτες, κεριά, πτυχία, στέφανα, δικηγόροι, λουλούδια, βουτιές, καλοκαίρια, αγγίγματα, αναμονές, μεσάνυχτα, τραγούδια, κλάμματα, τέσσερις, νεκροφόρα, νεκροταφείο, χώμα.
– Μικρά αστικά δράματα κυρία Π. Σύμφωνα με την επιστήμη, σας χρειάζετε λίγο ψέμα. Μα αφού βρίσκεται σε έλλειψη, ας ψάξουμε για σεροτονίνη.

• No Comments

Το Α. ήρθε στη ζωή μου από πολύ νωρίς. Με συνόδευε σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής μου. Ήταν μαζί μου στους αγώνες στίβου, στα διαγωνίσματα, στις πανελλήνιες, στις εξεταστικές. Κάπου εκεί στο πανεπιστήμιο άρχισε να αλλάζει μορφή. Γινόταν πότε Κ. πότε Θ. και αφού πέρασε τις φάσεις του, έγινε ξανά Α. Το Α. το αγγλικό. Το συγκεκριμένο, το ορισμένο, το διαγνωσμένο.

Το Α. με παραλύει. Με κυριεύει. Ορίζει τη διαθεσή μου, τα λόγια μου, τις πράξεις μου, το σώμα μου. Μπαίνει από παντού. Βρίσκεται στο στήθος μου, στα πόδια μου, στην κοιλιά μου, στα ακροδάχτυλά μου. Βρίσκεται στον αέρα που αναπνέω, στο νερό που πίνω, στα χέρια που ακουμπάω, στα κορμιά που αγκαλιάζω. Βρίσκεται παντού γύρω μου και μέσα μου. Κάνει τις μασέλες μου να κλείνουν σα τανάλιες και να τρίζουν σαν ξεχαρβαλωμένα τζάμια. Κάθε τόσο σαν ένα μικρό ηλεκτροσόκ κι άλλη μια δόση απλώνεται στα κύτταρά μου. Το Α. δεν με αφήνει να φάω. Νιώθω διαρκώς την κοιλιά μου να ανακατεύται σαν αυτές τις χριστουγεννιάτικες γυάλινες μπάλες, που μόλις τις κουνήσεις αρχίζει να αιωρείται το χιόνι μέσα τους. Έτσι κάθε φορά που προσπαθώ να ανοίξω το ψυγείο, αρχίζουν να χορεύουν όλα μέσα μου. Σα χιονονιφάδες χωρίς σκοπό. Όπως το ανοίγω, έτσι το ξανακλείνω. Συχνά μένω νηστική όλη την ημέρα ή και ημέρες. 

Είναι βασανιστικό να ζεις μαζί με το Α. Δεν σε προειδοποιεί για τίποτα. Δεν ξέρεις πως θα ξυπνήσεις το πρωί. Δεν ξέρεις αν θα είσαι εσύ ή θα είσαι εσύ μαζί με το Α. Δεν ξέρεις αν θα σε αφήσει να σηκωθείς από το κρεβάτι, αν θα καταφέρεις να πας στη δουλειά ή θα εύχεσαι να δουλεύεις από το σπίτι – που αποδείχτηκε σωτήριο (χίλια δόξα στον κορωνοϊό) για τις ημέρες επιδείνωσης. Το Α. μου βαραίνει τα βλέφαρα. Κάνει τα χέρια μου να ιδρώνουν. Τις πράσινες φλέβες μου να πρήζονται. Με ζαλίζει. Με κάνει να παραπατάω. Μου φέρνει τόση αναγούλα, όση αναγούλα δεν μου έφεραν 32 χρόνια ζωής μαζί. Το Α. ήρθε για να μείνει κι αλήθεια δεν ξέρω πως, πως να το κάνω να φύγει. Αφού μου έχει ρουφήξει ό,τι ενέργεια μου είχε απομείνει και με έχει κάνει ανήμπορη να αντιδράσω στις ορέξεις του.

• No Comments

Αυτό το περιστέρι δε θα φτάσει
Θα το κλειδώσω στο κλουβί
Θα του ξεριζώσω το φτερό
Θα το κρατήσω φυλακισμένο
σαν αυτό το κρίμα που πάντα μένει
Να γρατζουνάει τον λαιμό
σαν κιμωλία σε μαυροπίνακα

Αυτό το περιστέρι δε θα φτάσει
Δε θα σου πει πως σε πόθησα
Όσο ποτέ δεν πίστεψα πως θα μπορούσα
Χωρίς να ταιριάζει
Χωρίς να έχει σημασία αν ταιριάζει
Κι ίσως, ίσως αν ήξερες τη σημασία αυτού
Ίσως να με άφηνες να σε ποθώ
Ίσως ακόμα και να το ζητούσες

Ίσως και πάλι όχι
Ίσως γελούσες σαρκαστικά
Με την ευαλωτότητά μου
Με την καρδιά μου που σπάει κάθε λίγο
Με κάθε εσύ
Που λυγίζει έτσι εύκολα
με όποιο χέρι την ακουμπήσει
Έστω και τόσο δα
Έστω και με γάντι

Ίσως πάλι μια μέρα γυρίσω το κλειδί
Ίσως σε αφήσω να με λυπηθείς
Ίσως είμαι για λύπηση
Όσο ίσως είσαι κι εσύ
Για όλα αυτά τα χέρια που τρέμεις
ν’ αγγίξουν τη δικιά σου
Με γάντια
ή χωρίς

• No Comments

Ένα ρίγος. Πυροτεχνήματα ακούγονται. Φωνές. Γαυγίσματα. Γάτες τρέχουν αλαφιασμένες. Οι άνθρωποι γιορτάζουν. Γιατί; Είναι μια βραδιά σαν όλες τις άλλες. Το επόμενο πρωί θα ξυπνήσεις. Θα βάλεις νερό στο βραστήρα. Θα κάνεις καφέ. Ή τσάι. Θα σκεφτείς τη Δευτέρα που έρχεται, τη δίαιτα που πρέπει να ξεκινήσεις, τους στόχους που έβαλες για μια ακόμη φορά. Θα σκρολάρεις λίγο στην τουαλέτα. Θα κάνεις δυο-τρία λάικ να κρατάς την επαφή. Θα τσεκάρεις ποιοι είδαν το στόρι σου κι αν μέσα σε αυτούς είναι το γκομενάκι που σε γράφει. Θα σκεφτείς τον πρώην σου, τον νυν σου ή τον φανταστικό σου. Θα την παίξεις για ξεκινήσει καλά η μέρα. Θα πας στη δουλειά που σιχαίνεσαι. Ή εντάξει μωρέ, δεν είναι τόσο χάλια. Θα περιμένεις την Παρασκευή.

Θα του κάνεις παρατήρηση, που άφησε πάλι νερά στο μπάνιο. Θα της κάνεις παρατήρηση, που πάλι αργεί. Θα σκεφτείς ότι θα ήθελες να σε καταλαβαίνει λίγο περισσότερο. Μα έχεις φτάσει ήδη 30. Δεν υπάρχει καιρός. Το μάνιουαλ λέει πως ήρθε η ώρα να ντυθείς νυφούλα. Θα περάσεις από τη μαμά. Θα πάρεις το ταπεράκι. Θα αρχίσει να λέει πάλι τα δικά της. Ποιος την ακούει κι αυτήν. Στη δουλειά θα συζητήσετε για τον αγώνα της Άρσεναλ, θα πιείτε ακόμη μια κούπα καφέ, θα σχολιάσετε κάποιο ωραίο μουνί. Ώρα για σχόλασμα. Θα ήθελες τόσο πολύ ένα ποτό, αλλά ποιος ακούει τη γκρίνια της. Το βράδυ θα διαφωνήσετε για το αν είναι η σειρά σου να βγάλεις τον σκύλο βόλτα. Θα δείτε νετφλιξ στον καναπέ. Θα πέσετε για ύπνο, χωρίς σεξ. Αυτό είναι για τους ερωτευμένους. Εσείς δεν είστε.

Θα δώσετε φιλί για καληνύχτα. Θα σκεφτείς πως τον αγαπάς και πως είσαι τυχερή που τον βρήκες. Θα σκεφτεί πόσο θα ήθελε να πηδήξει επιτέλους. Την κοιλίτσα του που όλο μεγαλώνει, την φαλάκρα του και την μάνα του που ρωτάει πότε θα δει εγγόνια. Καλά είμαστε εδώ θα πει και θα γυρίσει πλευρό. Το Σάββατο θα πάτε για καφέ με την παρέα που έχεις από το σχολείο. Ή θα βγάλετε βόλτα τον μικρό. Για μια στιγμή, πριν σηκωθείς, θα σκεφτείς πόσο θα ήθελες να ξυπνούσες στο Παρίσι, στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη. Θα γελάσεις με τον εαυτό σου που πάλι ονειροπολεί. Η παρέα σας περιμένει. Ο μικρός κλαίει. Την Κυριακή θα πάρετε ντελίβερι από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς. Όπως και κάθε άλλη Κυριακή. Έγκυος ξανά. Κουμπάροι τώρα. Νύχια. Κομμωτήριο. Μια μπύρα που και που. Μπάλα με τους φίλους του στο κάθε φέξει. Ένα ταξίδι στα Καλάβρυτα.

Όλα θα συνεχίσουν να κυλάνε, χωρίς εκπλήξεις. Ο χρόνος, οι μέρες, οι δείκτες. Θα συνεχίσουν να κυλάνε για όλους. Εκτός από αυτούς που θα αποφασίσουν να πέσουν από κάποιο μπαλκόνι. Ή αυτούς που θα ακούσουν στιγμιαία έναν μακρόσυρτο ήχο σε κάποια εντατική. Αυτούς που θα βρεθούν κάτω από κάποιες ρόδες. Ή αυτούς που ο θυμός κάποιων άλλων θα είναι πολύ μεγάλος, για να τους αφήσει να συνεχίσουν να αναπνέουν. Για αυτούς θα υπάρξει ένα ξαφνικό στοπ. Δε θα δουν τη συνέχεια. Για όλους τους υπόλοιπους υπάρχει. Για εσένα. Για εμένα. Υπάρχει ακόμα. Μια συνέχεια που μπορούμε γράψουμε, εμείς. Μια συνέχεια που μπορούμε να αλλάξουμε, εμείς. Εσύ. Εγώ. Ο καθένας τη δικιά του.

• No Comments

Ξεχασμένη και κρυμμένη, εκεί ανάμεσα στους θώρακες, καταπιεσμένη από το μυαλό και τον φόβο να μην σπάσει ξανά, υπάρχει. Νόμισες πως γλίτωσες. Τέλειωσαν οι χτύποι. Σταμάτησε το μοτέρ. Χάλασε το μαραφέτι. Έκανες λάθος. Έρχεται μια μέρα αρχίζει να μπουμπουνίζει. Ξεκινάει ένα τρελό στριφογύρισμα. Γίνονται εκρήξεις. Τσιμπιές εδώ. Μαχαιριές εκεί. Αδυνατείς να δώσεις κατεύθυνση. Αδυνατεί να υπακούσει. Ο παραλογισμός ξεκινά και φέρνει κάτι από το τότε. Το ατόφιο τότε. Πριν την φιμώσεις, την ζουλήξεις, την παρατήσεις έρμαιο στα χέρια τους. Πριν την τσαλαπατήσουν, την τεντώσουν σαν σφεντόνα, την πετάξουν στον τοίχο σαν χλαπάτσα. Ένας παραλογισμός που όμοιός του δεν υπήρξε.

Να μπορούσα να σε αγγίξω. Για λίγο. Ξανά. Να κοιτάξω τα μάτια σου. Να ακουμπήσω τα χείλη μου στα δάχτυλά σου. Να τα γλύψω ένα προς ένα. Να μετρήσω όλους τους πόρους του δέρματός σου. Κάθε μικρή ή μεγάλη ζωγραφιά πάνω του. Να αγκαλιάσω ό,τι υπάρχει. Να αγκαλιάσω ό,τι λείπει. Ίσως περισσότερο αυτό που λείπει. Ένα ρυάκι ιδρώτα σχηματίζεται στο κενό ανάμεσα στο στήθος μου. Υγρές παλάμες. Μούσκεμα το χνούδι της λεκάνης μου. Αυτή αρχίζει να χτυπάει ακανόνιστα. Ακουμπάς το χέρι σου πάνω της. Με ρωτάς γιατί. Δεν δίνω απάντηση. Ούτε αυτή τη φορά. Προσπαθώ να στριμώξω τη γλώσσα μου πίσω από τα μπροστινά δόντια, μην και ξεφύγει αυτό, το τόσο λάθος. Σ’ αγαπ-όλο πάω να το ξεστομίσω κι όλο τρέχω από πίσω με μια απόχη να το χώσω πάλι μέσα. Το σ’ αγαπώ τρομάζει. Το σ’ αγαπώ έχει απαιτήσεις. Το σ’αγαπώ απαιτεί εξηγήσεις. Το σ’αγαπώ περιμένει ένα κι εγώ.

Ξεχασμένη και κρυμμένη, εκεί ανάμεσα στους θώρακες, καταπιεσμένη από το μυαλό και την ανάγκη να μην σπάσει ξανά, υπάρχει και χτυπάει. Για σένα. Δεν ξέρω γιατί. Ούτε για πόσο. Αν είσαι αλήθεια. Ή αίσθηση. Ξέρω πως δεν θα ήθελα, στο λέω, τίποτα άλλο, από το να σε αγγίξω. Για λίγο. Ξανά. Να ψιθυρίσω το όνομά σου. Να το κάνω δικό μου. Αυτό το όνομα που τόσο μου μοιάζει. Που αιώνια ζητάει, ποτέ δεν βρίσκει. Να εξερευνήσω με τη γλώσσα μου, κάθε σου κρυφή επιθυμία. Το στόμα μου να γευτεί το άρωμά σου. Το στομάχι μου να χορτάσει τα ζουμιά σου. Να ονειρευτούμε μόνο για το επόμενο λεπτό. Να λιώσουμε από ηδονή. Να βάλω σάλιο στις πληγές σου. Να δαγκώσεις τους φόβους μου. Να κρυφτούμε στο κύμα. Να μου χαρίσεις ένα κατσίκι. Να κάνω την άμμο κουβέρτα σου. Να τινάξουμε ελιές. Να γίνω η γυναίκα που θες. Να ξεχάσω τη ματαίωση. Να νομίσω πως είμαι Θεός. Πως ορίζω τον κόσμο. Πως ζω αιώνια. Να μπορούσα, θα ήθελα, να σε κάνω να θέλεις. Να με αγγίξεις. Για λίγο. Ξανά.

Στον Ο.
(που μου έδειξε, έστω άθελά του, πως η καρδιά μου δουλεύει ακόμα)

• No Comments