Και μετά τι;
θα γυρίσουμε σπίτι σου, θα καθήσουμε στη βεράντα σου, θα μου πεις πόσο σου αρέσει να είσαι θείος κι ότι ίσως θες κι εσύ δικά σου παιδιά. και παρεπιπτόντως ότι έχω τα πιο όμορφα χείλη του κόσμου.
θα μιλήσουμε για εμένα, για εσένα, τον καιρό. θα κοιτάξω τα μάτια σου. θα κοιτάξεις κι εσύ τα δικά μου. ξαφνικά θα τιναχτείς. θα θυμηθείς πως κάτι τέτοιο πάει ενάντια στους κανόνες σου. θα βάλεις τα πράγματα πίσω στη θέση τους. και μένα στην απόσταση που μου πρέπει.θα με πάρεις στα χέρια σου, θα με γυρίσεις από την άλλη. η πλάτη μου θα ακουμπήσει το στέρνο σου. οι γοφοί μου, τους γλουτούς σου. θα με σφίξεις δυνατά. löffeln λέγεται, θα μου πεις. αγαπώ το löffeln, θα σου πω. θα γυρίσω να φιλήσω τα μάτια σου. το ένα σου μάγουλο. μετά το άλλο. τη γραμμή που σχηματίζουν τα χείλη σου. τα χείλη σου. θα αναρωτηθώ ξανά πως μπορεί ένα ανθρώπινο ον να αγγίζει την τελειότητα. θα σκεφτώ έρωτας είναι, και θα ελπίσω να μου περάσει.
το επόμενο βράδυ θα γίνει το ίδιο. κι ύστερα το ίδιο ξανά. ξανά. και ξανά.
ένα απόγευμα, η βεράντα σου θα μοιάζει άβολη. το κρεβάτι σου δεν θα χωράει και τους δυο μας. ένα βράδυ δεν θα αρκεί η ήδη απόσταση, μα θα χρειάζεται κι άλλη. κάποια μέρα τα αστεία μου, δεν σου φαίνονται πια αστεία. θα έχεις όση δουλειά ακριβώς είχες και τις προηγούμενες, μα θα είναι περισσότερη. ο ήχος των μηνυμάτων μου θα είναι εκνευριστικός. και δύο μπλε τικ θα μείνουν να αιωρούνται.
έτσι, ώστε να επιβεβαιωθεί η μόνη αρχή και καθολική αλήθεια. πως οποιαδήποτε αρχή την περιμένει ένα τέλος. πως υπάρχουν μόνο κανόνες και όχι εξαιρέσεις. έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί, πως αν κάτι θα συνεχίζει να κινείται αέναα, είναι μόνο οι Κυριακές και η πικρία τους. τα οχτάωρα και οι Δευτέρες. τα πλατιά ποτάμια στη Γερμανία και οι χειμώνες της. το γκρίζο που καλύπτει την ψυχή μου κάθε φορά που [..]
