Υποσημειώσεις

Λέξεις και έλξεις που παράπεσαν

Looking for something?

Archives for December 2012

(παρα-κάτι;) (παρα-λίγο.)

Έξω χιόνιζε και φυσούσε δυνατά. Τα κλαδιά των δέντρων πάλευαν να μείνουν στη θέση τους, αλλά δεν χρειάζεται κάποιος να είναι καλός στη φυσική για να ξέρει τους βασικούς νόμους της. Κάποιες δυνάμεις θα νικάνε πάντα, όσο κι αν εσύ προσπαθείς για το αντίθετο. Ο αέρας ήταν πιο δυνατός από τα κλαδιά, ήθελαν δεν ήθελαν να το δεχτούν.Ξύπνησε μ’αυτό τον κόμπο στο στομάχι, που συνήθιζε να ξυπνάει τον τελευταίο καιρό. Ελάχιστες ήταν οι μέρες που δεν τον ένιωσε, αλλά κι αυτό δεν αποτελούσε κάποιον προάγγελο αλλαγής. Ήξερε πια, ζούσε πάντα με το φόβο, “Θα ξανάρθει. Δεν θα είναι αύριο -θα’ναι μεθαύριο.” Και ξαναρχόταν. Πάντα. Ποτέ δεν την απογοήτευε. Η θλίψη δεν ήταν σαν τους άλλους. Αυτούς που στα δύσκολα την άφηναν μόνη. Η θλίψη δεν την άφηνε ποτέ. Την ένιωθε κοντά της περισσότερο από τον καθένα. Τη γνώριζε τόσο πολύ, ίσως μάλιστα να ένιωθε καλά μαζί της, που φοβόταν να την αποχωριστεί.

Έβγαλε την κούπα από το ντουλάπι, έβαλε κρύο -χτεσινό- καφέ από την καφετιέρα, και πάτησε το start. Βρήκε ένα τραγούδι στα ίνμποξ της. (Όπως τότε.) Χαμογέλασε. Ίσως να γίνονται ακόμα θαύματα σκέφτηκε. Κι άρχισε να φτιάχνει ξανά διαλόγους στο μυαλό της.

-Μ’αρέσει αυτό το τραγούδι. Πώς ήξερες ότι μ’αρέσει; Μπορείς να παίξεις με το μυαλό μου αν θέλεις το ξέρεις;
-Το ξέρω. Θα ήταν πολύ φτηνό κόλπο όμως.
-Θέλω να μου πεις τι βρίσκεις σε μένα. Τι ακριβώς βλέπεις.
-Έχεις κρυμμένη μια θλίψη μέσα σου και τη βγάζεις σαν ποίηση.
-Μπορεί και να ταιριάζουν οι θλίψεις μας.
-Η δικιά μου έχει ωριμάσει σίγουρα περισσότερο.
-Έχεις υπάρξει ποτέ ευτυχισμένος;
-Όχι. Δεν ξέρω. Ίσως. Παλιά. Αλλά είναι πολύ μακρινό για να το θυμάμαι.
-Ξέρεις θα ήθελα κάποτε να είμαι ευτυχισμένη. Πραγματικά ευτυχισμένη. Τόσο που να μην αντέχεται.
-Ξέρεις η ευτυχία δεν υπάρχει. Είναι μια λέξη που έχει εφευρεθεί για να αναγκαζόμαστε να συνεχίσουμε να ζούμε αναζητώντας την.
-(Ξέρεις θα ήθελα να σε γνωρίσω κάποτε.) 

Εμμονική, ή όχι, συνέχισε να ακούει εκείνο το τραγούδι για ολόκληρη την υπόλοιπη μέρα διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας εκείνα τα λόγια. “Αλλά ο ανιματέρ δεν ξέρει τι γουστάρω, δεν ξέρει με τι γελάω, ξέρει λιγότερα ακόμα κι απ’αυτά που ξέρει το φτωχό μου το μυαλό.”


  
Οι νιφάδες έξω είχαν γίνει πια χιονόνερο. Σχεδόν βροχή. “Δεν θα τον πάρω σήμερα είπε αποφασιστικά. Σήμερα θα είναι η μέρα του
τέλους. Του οριστικού τέλους.” Σήκωσε το τηλέφωνο, πληκτρολόγησε τον αριθμό.  
(τουυτ…) -ναι; -γεια σου τι κάνεις;
Οι βροχερές μέρες δεν ήταν μέρα για επαναστάσεις. Ίσως μια άλλη φορά.

Ενδεικτικόν

Μεγαλώσαμε και πάψαμε να πιστεύουμε.
Στο φανταστικό μας φίλο.
Στη μαγεία.
Στα όνειρά μας.
Στον Άη-Βασίλη.
Στις οικογενειακές στιγμές.
Στις καλές πράξεις.
Στην αγάπη.
Μεγαλώσαμε και πάψαμε να πιστεύουμε στη μουσική χωρίς στίχους.
Στις σιωπές που λένε τα πάντα.
Σ’αυτά που δεν φαίνονται, αλλά υπάρχουν.
Στα εκφραστικά βλέμματα.
Στα δάκρυα που μιλάνε.
Στις καινούριες αρχές.
Στα θαύματα.
Στον εαυτό μας.
Μεγαλώσαμε και πάψαμε να πιστεύουμε στον έρωτα.
Στον αυθορμητισμό.
Στην αθωότητα. 
Στις ιστορίες με όμορφο τέλος.
Στην καρδιά μας.
Στην αλλαγή.
Σε ό,τι που αγαπάμε.
Στους ανθρώπους.
Αποτύχαμε αγαπητοί μου.
Αποτύχαμε.

Και ευκαιρίες για μεταξεταστέους δεν υπάρχουν.

*στη Μ.

Φαντασιώσεις

Την βρήκα πάλι κλαμένη,να ξαπλώνει ανάμεσα στις καλαμιές. Το αγαπημένο της μέρος ήταν. Από μικρή, όλα τα καλοκαίρια της εκεί τα περνούσε. Από μικρή δεν άντεχε τους ανθρώπους. Καθόταν εκεί με τα βιβλία της και διάβαζε με τις ώρες. Και ξέφευγε. Αλήθεια ξέφευγε. Ένιωθε να ανήκει κάπου. Κάπου που δεν αποτελούσε ψυχαναγκαστική δραστηριότητα, κάπου που δεν ένιωθε να πνίγεται, ένας τόπος που την χωρούσε. Μα τώρα δεν ήταν καλοκαίρι πια. Κι αυτή είχε φτάσει τα 22.

-Τι κάνεις εδώ;
-Τους μισώ! Τους μισώ όλους το καταλαβαίνεις; Όλους σου λέω.
-Έλα μέσα σε παρακαλώ.

Το ήξερα. Δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω, αλλά ήξερα πως υπήρχαν στιγμές που μας μισούσε. Την φοβόμουν κιόλας. Την είχα ικανή για πολλά. Αφού δεν μπορούσε να εξαφανίσει εμάς, αφού δεν μπορούσε να μας κάνει να μην αποτελούμε μέρος της ιστορίας, ίσως το έκανε για τον εαυτό της. Δεν μπορούσα να το καταλάβω, αλλά το ένιωθα. Μισούσε τον κόσμο γύρω της, το σύμπαν, τον εαυτό της. Μισούσε ακόμα κι αυτή τη διαφορετικότητά της. Αυτή που υποτίθεται την έκανε ξεχωριστή. Μα όχι δεν ήθελε να είναι ξεχωριστή πια! Ήθελε τα Χριστούγεννα να χαίρεται όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι. Ήθελε όταν ερωτεύεται να νιώθει πλήρης, όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι. Ήθελε να μπορεί να ερωτεύεται πιο εύκολα και πιο συχνά. Ήθελε οι ξεχωριστοί γι’ αυτήν άνθρωποι. να είναι κατά τα άλλα συνηθισμένοι, με συνηθισμένες συμπεριφορές και συναισθήματα ακόμα. Δεν ήθελε άλλο η ζωή της να μοιάζει με σενάριο. Ήθελε να αποτελεί πλήθος. Ούτε καν κομπάρσος δεν ήθελε να είναι. Πλήθος μόνο.
Μα τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβαινε.

Μετά την τελευταία παταγώδης αποτυχία να γίνει “κανονική”, σταμάτησε να προσπαθεί. Αποφάσισε πως απλά θα νιώθει μόνη. Κάποιες φορές ήταν κουραστικό βέβαια, αλλά να προσπαθεί για το αντίθετο ήταν περισσότερο. Πολλές φορές βέβαια αναρωτιόταν πως μπορεί να συμβαίνει αυτό. Πως μπορεί να νιώθει τόσο μόνη, όχι επειδή δεν είχε κόσμο δίπλα της, αλλά ακριβώς επειδή είχε. Είχε τόσους που απορούσε πως γίνεται κανένας να μην της καλύπτει το παραμικρό. “Μα τα κενά πρέπει να τα καλύπτουμε μόνοι μας” σκεφτόταν.. “Αλλά την αγάπη; Αυτήν;”

-Πήγαινε μια βόλτα μικρούλα. Και μην κλαις άλλο. Είσαι λίγο κακομαθημένη το ξέρεις ε;
-Δεν το αντέχω άλλο αυτό. Δεν το αντέχω. Κι όλοι με τις ηλίθιες απορίες τους, “Μα καλά γιατί δεν βγαίνεις πολύ;” “Γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι;” “Γιατί δεν έχεις σχέση;” “Γιατί δεν δίνεις ευκαιρίες;” “Γιατί;” “Γιατί;” “Γιατί;”
Γιατί δεν μου κάνετε άνθρωποι! Δεν μου κάνουν οι επιφανειακές σχέσεις σας, οι προδοσίες σας, τα ψεύτικα χαμόγελά σας, η διασκέδασή σας, η μικροαστική ζωή σας. Το λίγο σας. Γι’ αυτό!

Γιατί έχω φανταστεί τη ζωή μου σαν παραμύθι. Σε ένα μέρος όπου θα είναι πάντα καλοκαίρι. Όπου η μαγεία θα είναι η καθημερινότητα. Και η κακία δεν θα υπάρχει. Ο εγωισμός θα είναι άγνωστη λέξη. Και η αγάπη θα είναι παντού. Αλήθεια θα είναι! Και κανένας δεν θα πληγώνει τον άλλον εσκεμμένα. Κι αν τύχει να γίνει, θα κάνει τα πάντα να επανορθώσει. Στο μέρος αυτό αν κάποιος σου λείπει θα το λες. Και η αθωότητα δεν θα χάνεται στα 5. Ή να πω καλύτερα στα 4; Θα είσαι αυτό που είσαι, όχι κάτι άλλο για να θεωρηθεί αποδεκτό. Θα κάνεις αυτά που θες να κάνεις κι όχι αυτά που επιβάλλεται. Και θα είναι φυσιολογικό αυτό που τώρα θεωρείται τρελό.

-Μην κλαις γλυκιά μου σε παρακαλώ. Δεν αξίζει.
-Κάνε με μια αγκαλιά…
-Πήγαινε να τον βρεις! Πήγαινε να τον βρεις, δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω να κλαις.

-Η ζωή δεν είναι παραμύθι. Άσπρα άλογα δεν υπάρχουν. Πρίγκιπες που θα σκότωναν δράκους για την πριγκίπισσα ούτε. Δεν πειράζει. Θα μεγαλώσω κάποια μέρα.

 all white horses are still in bed
boys get discovered as winter melts
(and this is gonna be a long winter)

Συναισθηματικοί ετεροχρονισμοί

-Θέλω να φύγω. Άσε με να φύγω. Γιατί δεν με αφήνεις να φύγω; Άσε με! Με πονάς!
-Άλλαξες. Δεν ήσουν έτσι.
-Εσύ με έκανες.
-Μην αρχίζεις πάλι. Είμαστε οι επιλογές μας γλυκιά μου. Είσαι αυτό που θέλεις να είσαι.
-Δεν θέλω να με ξαναενοχλήσεις. Δεν θέλω να μου ξαναστείλεις. Δεν θέλω να ξέρω τι κάνεις, αν είσαι καλά, αν δεν είσαι. Δεν θέλω καμία επαφή. Δεν θέλω τίποτα από σένα. Τίποτα.
-Γιατί κάθεσαι; Γιατί είσαι αυτή τη στιγμή μαζί μου; Έχεις άλλον έτσι; Βρήκες άλλον; Αυτό δεν είναι; Αυτό δεν ήθελες τόσο καιρό; Να βρεις άλλον για να με εκδικηθείς;
-Δεν καταλαβαίνεις;!
-Τι να καταλάβω; 
-Ότι το μόνο που υπήρξες με επιτυχία στη ζωή σου ήταν εγωιστής!


**


-Σε θέλω.
-Δε με θέλεις.
-Σε θέλω!
-Δε με θέλεις! Το ξέρεις ότι δε με θέλεις. Δεν με αγαπάς. Δεν με αγαπάς ούτε καν σαν άνθρωπο! Ούτε να με πηδάς δε σου κάνει κέφι. Το ήξερα άλλωστε ότι ποτέ δεν ήμουν του γούστου σου.
Δεν σ’ άρεσε το ποιοτικό. Ήσουν του φτηνού εσύ.
-Λες βλακείες.
-Η μόνη βλακεία ήταν που ξαναγύρισα. Εκείνο το πρωινό που με άφησες να φύγω.
Στάθηκα για πολλή ώρα πίσω από την πόρτα. Δεν το ξέρεις φυσικά. Στάθηκα για πολλή ώρα και έξω από το ασανσέρ. Πίστευα θα έρθεις. Θα τρέξεις να με προλάβεις, αλλά εσύ πουθενά. Κρυμμένος κάτω από τα παπλώματα και πίσω από τα ηλίθια αστεία σου. Μα δεν είναι όλες οι ώρες για αστεία δεν το καταλαβαίνεις; Πήγα με τα πόδια μέχρι το σταθμό. Πήγα με τα πόδια κουβαλώντας τη βαλίτσα, μήπως τηλεφωνήσεις. Θέλω να φύγω. 
-Σε παρακαλώ.
-Και τότε. Τότε που ένιωσα να με ξεγυμνώνεις ολόκληρη. Και να μου γδέρνεις την ψυχή. Και την άλλη φορά που κατάλαβα πως δεν είσαι τίποτα διαφορετικό, αλλά σαν όλα τα αγόρια που ξέρω. Και τότε θυμάσαι τότε; Που είχες έρθει και μου ζητούσες συγγνώμη; Και με έπαιρνες αγκαλιά; Ήθελα να σε χαστουκίσω. Ήθελα τόσο πολύ να σε χαστουκίσω.
Η μόνη βλακεία ήταν που ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα.
-Σταμάτα.
-Δεν θες να ακούσεις ε; Φυσικά. Πότε άντεξες άλλωστε την αλήθεια; Ούτε το θάρρος να με κοιτάς στα μάτια και να μου πεις αυτά που ήθελες είχες ποτέ. Θα στείλω καμιά φορά τα μέιλ μας να τα εκδώσουν. Είναι τόσο πολλά που φτιάχνουν άνετα τριλογία. Δεν έπρεπε να έρθω.
-Ποτέ δε σου ζήτησα τίποτα.
-Φυσικά. Ποτέ δε μου ζήτησες τίποτα. “Ό,τι νομίζεις αγάπη μου.” “Όπως νομίζεις μωρό μου.” Εγώ κάθομαι ήσυχα εδώ και σ’ αφήνω να αποφασίσεις. Αλλά αν αυτό που θα αποφασίσεις δεν είναι σύμφωνο με αυτά που θέλω. Εεε όχι. Θα σηκωθώ λίγο από τη γωνιά μου και θα σε ενοχλήσω. Ξανά και ξανά.
-Μαλακίες.
-Ναι μωρό μου μαλακίες. Έχω κάνει πολλές μαλακίες. Που πάντα έμενα, χωρίς να με κρατάνε. Που έδινα, χωρίς να μου ζητηθεί. Δεν έπρεπε να έρθω.
-Το μετάνιωσες;
-Νομίζω ναι. Μπορεί και να έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.
-Ξέρεις τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνουμε μόνοι μας.
-Ήταν λάθος μου να.. Ήταν λάθος μου.


**


-Είμαι εδώ. Είμαι εδώ! Αυτό δεν ήθελες τόσο καιρό; Γι’ αυτό δεν προσπαθούσες..;
-Τόσο καιρό… Άργησες όμως.
-Σε χρειάζομαι. 
-Μα δεν θέλω να με χρειάζεσαι… Θέλω…
-Πες μου ότι δε μ’ αγαπάς.
-Σ’ αγαπώ.


**

-Τι άλλαξε;
-Δε με κάνεις χαρούμενη πια.

 

SUBSCRIBE TO OUR NEWSLETTER

@INSTAGRAM