-Θέλω να φύγω. Άσε με να φύγω. Γιατί δεν με αφήνεις να φύγω; Άσε με! Με πονάς!
-Άλλαξες. Δεν ήσουν έτσι.
-Εσύ με έκανες.
-Μην αρχίζεις πάλι. Είμαστε οι επιλογές μας γλυκιά μου. Είσαι αυτό που θέλεις να είσαι.
-Δεν θέλω να με ξαναενοχλήσεις. Δεν θέλω να μου ξαναστείλεις. Δεν θέλω να ξέρω τι κάνεις, αν είσαι καλά, αν δεν είσαι. Δεν θέλω καμία επαφή. Δεν θέλω τίποτα από σένα. Τίποτα.
-Γιατί κάθεσαι; Γιατί είσαι αυτή τη στιγμή μαζί μου; Έχεις άλλον έτσι; Βρήκες άλλον; Αυτό δεν είναι; Αυτό δεν ήθελες τόσο καιρό; Να βρεις άλλον για να με εκδικηθείς;
-Δεν καταλαβαίνεις;!
-Τι να καταλάβω;
-Ότι το μόνο που υπήρξες με επιτυχία στη ζωή σου ήταν εγωιστής!
**
-Σε θέλω.
-Δε με θέλεις.
-Σε θέλω!
-Δε με θέλεις! Το ξέρεις ότι δε με θέλεις. Δεν με αγαπάς. Δεν με αγαπάς ούτε καν σαν άνθρωπο! Ούτε να με πηδάς δε σου κάνει κέφι. Το ήξερα άλλωστε ότι ποτέ δεν ήμουν του γούστου σου.
Δεν σ’ άρεσε το ποιοτικό. Ήσουν του φτηνού εσύ.
-Λες βλακείες.
-Η μόνη βλακεία ήταν που ξαναγύρισα. Εκείνο το πρωινό που με άφησες να φύγω.
Στάθηκα για πολλή ώρα πίσω από την πόρτα. Δεν το ξέρεις φυσικά. Στάθηκα για πολλή ώρα και έξω από το ασανσέρ. Πίστευα θα έρθεις. Θα τρέξεις να με προλάβεις, αλλά εσύ πουθενά. Κρυμμένος κάτω από τα παπλώματα και πίσω από τα ηλίθια αστεία σου. Μα δεν είναι όλες οι ώρες για αστεία δεν το καταλαβαίνεις; Πήγα με τα πόδια μέχρι το σταθμό. Πήγα με τα πόδια κουβαλώντας τη βαλίτσα, μήπως τηλεφωνήσεις. Θέλω να φύγω.
-Σε παρακαλώ.
-Και τότε. Τότε που ένιωσα να με ξεγυμνώνεις ολόκληρη. Και να μου γδέρνεις την ψυχή. Και την άλλη φορά που κατάλαβα πως δεν είσαι τίποτα διαφορετικό, αλλά σαν όλα τα αγόρια που ξέρω. Και τότε θυμάσαι τότε; Που είχες έρθει και μου ζητούσες συγγνώμη; Και με έπαιρνες αγκαλιά; Ήθελα να σε χαστουκίσω. Ήθελα τόσο πολύ να σε χαστουκίσω.
Η μόνη βλακεία ήταν που ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα.
-Σταμάτα.
-Δεν θες να ακούσεις ε; Φυσικά. Πότε άντεξες άλλωστε την αλήθεια; Ούτε το θάρρος να με κοιτάς στα μάτια και να μου πεις αυτά που ήθελες είχες ποτέ. Θα στείλω καμιά φορά τα μέιλ μας να τα εκδώσουν. Είναι τόσο πολλά που φτιάχνουν άνετα τριλογία. Δεν έπρεπε να έρθω.
-Ποτέ δε σου ζήτησα τίποτα.
-Φυσικά. Ποτέ δε μου ζήτησες τίποτα. “Ό,τι νομίζεις αγάπη μου.” “Όπως νομίζεις μωρό μου.” Εγώ κάθομαι ήσυχα εδώ και σ’ αφήνω να αποφασίσεις. Αλλά αν αυτό που θα αποφασίσεις δεν είναι σύμφωνο με αυτά που θέλω. Εεε όχι. Θα σηκωθώ λίγο από τη γωνιά μου και θα σε ενοχλήσω. Ξανά και ξανά.
-Μαλακίες.
-Ναι μωρό μου μαλακίες. Έχω κάνει πολλές μαλακίες. Που πάντα έμενα, χωρίς να με κρατάνε. Που έδινα, χωρίς να μου ζητηθεί. Δεν έπρεπε να έρθω.
-Το μετάνιωσες;
-Νομίζω ναι. Μπορεί και να έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.
-Ξέρεις τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνουμε μόνοι μας.
-Ήταν λάθος μου να.. Ήταν λάθος μου.
**
-Είμαι εδώ. Είμαι εδώ! Αυτό δεν ήθελες τόσο καιρό; Γι’ αυτό δεν προσπαθούσες..;
-Τόσο καιρό… Άργησες όμως.
-Σε χρειάζομαι.
-Μα δεν θέλω να με χρειάζεσαι… Θέλω…
-Πες μου ότι δε μ’ αγαπάς.
-Σ’ αγαπώ.
**
-Άλλαξες. Δεν ήσουν έτσι.
-Εσύ με έκανες.
-Μην αρχίζεις πάλι. Είμαστε οι επιλογές μας γλυκιά μου. Είσαι αυτό που θέλεις να είσαι.
-Δεν θέλω να με ξαναενοχλήσεις. Δεν θέλω να μου ξαναστείλεις. Δεν θέλω να ξέρω τι κάνεις, αν είσαι καλά, αν δεν είσαι. Δεν θέλω καμία επαφή. Δεν θέλω τίποτα από σένα. Τίποτα.
-Γιατί κάθεσαι; Γιατί είσαι αυτή τη στιγμή μαζί μου; Έχεις άλλον έτσι; Βρήκες άλλον; Αυτό δεν είναι; Αυτό δεν ήθελες τόσο καιρό; Να βρεις άλλον για να με εκδικηθείς;
-Δεν καταλαβαίνεις;!
-Τι να καταλάβω;
-Ότι το μόνο που υπήρξες με επιτυχία στη ζωή σου ήταν εγωιστής!
**
-Σε θέλω.
-Δε με θέλεις.
-Σε θέλω!
-Δε με θέλεις! Το ξέρεις ότι δε με θέλεις. Δεν με αγαπάς. Δεν με αγαπάς ούτε καν σαν άνθρωπο! Ούτε να με πηδάς δε σου κάνει κέφι. Το ήξερα άλλωστε ότι ποτέ δεν ήμουν του γούστου σου.
Δεν σ’ άρεσε το ποιοτικό. Ήσουν του φτηνού εσύ.
-Λες βλακείες.
-Η μόνη βλακεία ήταν που ξαναγύρισα. Εκείνο το πρωινό που με άφησες να φύγω.
Στάθηκα για πολλή ώρα πίσω από την πόρτα. Δεν το ξέρεις φυσικά. Στάθηκα για πολλή ώρα και έξω από το ασανσέρ. Πίστευα θα έρθεις. Θα τρέξεις να με προλάβεις, αλλά εσύ πουθενά. Κρυμμένος κάτω από τα παπλώματα και πίσω από τα ηλίθια αστεία σου. Μα δεν είναι όλες οι ώρες για αστεία δεν το καταλαβαίνεις; Πήγα με τα πόδια μέχρι το σταθμό. Πήγα με τα πόδια κουβαλώντας τη βαλίτσα, μήπως τηλεφωνήσεις. Θέλω να φύγω.
-Σε παρακαλώ.
-Και τότε. Τότε που ένιωσα να με ξεγυμνώνεις ολόκληρη. Και να μου γδέρνεις την ψυχή. Και την άλλη φορά που κατάλαβα πως δεν είσαι τίποτα διαφορετικό, αλλά σαν όλα τα αγόρια που ξέρω. Και τότε θυμάσαι τότε; Που είχες έρθει και μου ζητούσες συγγνώμη; Και με έπαιρνες αγκαλιά; Ήθελα να σε χαστουκίσω. Ήθελα τόσο πολύ να σε χαστουκίσω.
Η μόνη βλακεία ήταν που ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα. Και ξαναγύρισα.
-Σταμάτα.
-Δεν θες να ακούσεις ε; Φυσικά. Πότε άντεξες άλλωστε την αλήθεια; Ούτε το θάρρος να με κοιτάς στα μάτια και να μου πεις αυτά που ήθελες είχες ποτέ. Θα στείλω καμιά φορά τα μέιλ μας να τα εκδώσουν. Είναι τόσο πολλά που φτιάχνουν άνετα τριλογία. Δεν έπρεπε να έρθω.
-Ποτέ δε σου ζήτησα τίποτα.
-Φυσικά. Ποτέ δε μου ζήτησες τίποτα. “Ό,τι νομίζεις αγάπη μου.” “Όπως νομίζεις μωρό μου.” Εγώ κάθομαι ήσυχα εδώ και σ’ αφήνω να αποφασίσεις. Αλλά αν αυτό που θα αποφασίσεις δεν είναι σύμφωνο με αυτά που θέλω. Εεε όχι. Θα σηκωθώ λίγο από τη γωνιά μου και θα σε ενοχλήσω. Ξανά και ξανά.
-Μαλακίες.
-Ναι μωρό μου μαλακίες. Έχω κάνει πολλές μαλακίες. Που πάντα έμενα, χωρίς να με κρατάνε. Που έδινα, χωρίς να μου ζητηθεί. Δεν έπρεπε να έρθω.
-Το μετάνιωσες;
-Νομίζω ναι. Μπορεί και να έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.
-Ξέρεις τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνουμε μόνοι μας.
-Ήταν λάθος μου να.. Ήταν λάθος μου.
**
-Είμαι εδώ. Είμαι εδώ! Αυτό δεν ήθελες τόσο καιρό; Γι’ αυτό δεν προσπαθούσες..;
-Τόσο καιρό… Άργησες όμως.
-Σε χρειάζομαι.
-Μα δεν θέλω να με χρειάζεσαι… Θέλω…
-Πες μου ότι δε μ’ αγαπάς.
-Σ’ αγαπώ.
**
-Τι άλλαξε;
-Δε με κάνεις χαρούμενη πια.
όμορφο.
θλιβερό,παρ'όλα αυτά.
αγαπάς,μα δεν είσαι χαρούμενος.
ο άνθρωπος που αγάπησες δεν υπάρχει πια..
θλιβερό,πολύ θλιβερό..
Τέτοια συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα όμως νομίζω κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό.
Όταν στη μέση υπάρχει κυκλοθυμία, τότε τίποτα δεν πάει καλά.
Από την άλλη, αν όλα ήταν καλά από την αρχή, κάπου θα μπάζει νερά.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ίσως είναι καλό να υπάρχει λίγο κυκλοθυμία, αλλά σκαμπανεβάσματα του τύπου από τον παράδεισο είσαι στην κόλαση, ας τα αφήσουμε…
Συμβαίνει συχνά.. Δυστυχώς.. Έχω βρεθεί κι εγώ σε έναν παρόμοιο διάλογο στο παρελθόν. Είναι θλιβερό όπως διάβασα σε προηγούμενο σχόλιο, αλλά πέρα για πέρα αληθινό.
Καλό μήνα και καλό ξημέρωμα Βlur.
και εγω με τη σειρα μου εχω βρεθει σε παρομοια θεση. Ασηκωτο το βαρος. Επιμενεις να μενεις σε μια κατασταση,που δεν σε ευχαριστει μονο κ μονο επειδη εχεις την ελπιδα πως τα πραγματα θα γινουνε οπως παλιοτερα ή θα καλυτερευσουνε. Στο τελος κανενα σκηνικο,απο αυτα που ειχες σκεφτει,δε συμβαινει…και τοτε εχεις μενει γυμνη-εκτεθειμενη στην γυμνη σου αληθεια.
http://youtu.be/5YvQMjoCMnQ
Με αγάπη!