Αγόρια με πλάτες
Όλα τα αγόρια της,μετά από εκείνο το αγόρι της, υποσχέθηκε να είναι όμορφα. Να μην υπάρχει αμφιβολία στην αντικειμενικότητα και τη μέτρηση του κάλλους. Στην σκάλα του ενός μέχρι το δέκα, όφειλαν να παίρνουν έντεκα. Τα απαιτούμενα κριτήρια είχαν ως ακολούθως. Mύτη ίσια και αρμονική να δένει με το μέτωπο. Φρύδια καλοσχηματισμένα, ίσως και έντονα, να κρύβουν τρικυμία μα και μυστήριο. Μάτια μπλε, πράσινα ή γκρι – όλα τα άλλα χρώματα απορρίπτονταν. Χείλη σαρκώδη, με λεπτό περίγραμμα σα ζωγραφισμένο με λαδομπογιά. Δόντια άσπρα, μεγάλα, δυνατά, σαρκοβόρα. Μαλλιά στις αποχρώσεις του φθινοπώρου και ύψος, α,· το ύψος ήταν μια ιστορία από μόνο του. Το τέλειο ύψος κατέληξε πως ήταν ακριβώς το 1,89. Και έπειτα κορμί. Αυτό έπρεπε να είναι υγιές, αθλητικό, αψεγάδιαστο. Σώμα δεμένο, να τονίζεται σε κάθε κίνηση ο ανάλογος μυς. Δελτοειδής, μείζων θωρακικός, ραχιαίος, γλουτός, μηριαίος, προσαγωγός, γαστροκνήμιος. Η μεγαλύτερη όμως σημασία δινόταν στον άνω κορμό. Ο υποψήφιος έπρεπε να έχει ώμους τεράστιους, να χωρείς μέσα, να καλύπτουν, να προστατεύουν. Στήθος σαν πανοπλία και κοιλιακούς να παίζεις τρίλιζα. Φυσικά δε δινόταν λιγότερη προσοχή στα πνευματικά χαρακτηριστικά. Οι υποψήφιοι έπρεπε να έχουν ένα απαράμιλλο επίπεδο πνευματικής μόρφωσης. Πολυτεχνικές σχολές, ιατρικές επιστήμες, οτιδήποτε με κύρος και πολλά μόρια περνούσαν. Χιούμορ, αυτό είχε πέσει πλέον κάτω κάτω στις απαιτήσεις. Ποιος θέλει έναν κλόουν για εραστή άλλωστε; Ποίηση, τέχνη, λογοτεχνία, όσο κι αν τα ποθούσε ήξερε πως έπρεπε να παραιτηθεί από τέτοιου είδους προσδοκίες. Δεν μπορούσε να τα έχει όλα. Έφταναν οι μύες.
Όλα τα αγόρια της, μετά από εκείνο το αγόρι της, έμοιαζαν με αγάλματα που σμιλέφθηκαν κατά παραγγελία στα μέτρα που επιθυμούσε η κυρία. Να μπορούν να την κάνουν να ιδρώνει, να βογκάει, να αποδίδουν όπως της άξιζε. Και το έκαναν. Κατάφερναν να της δίνουν την ευχαρίστηση που ποτέ δεν της έδωσε εκείνος. Να της ικανοποιούν τις επιθυμίες, τα θέλω, τα ταμπού. Όλα ήταν εφικτά. Η απελευθέρωση κινούσε τα πάντα. Κι όλα θα ήταν όπως έπρεπε, αν εξαιρέσουμε βέβαια το μοναδικό πρόβλημα με τα αγάλματα· πως είναι κρύα. Τα αγάλματα είναι για θαυμασμό, μόνο ακούνε, πίσω δε σου μιλάνε και η καρδιά τους είναι από μάρμαρο κι αυτή. Από αισθήματα δεν ξέρουν, ούτε από βασικούς τρόπους – αυτό άλλωστε δεν ήταν στα προαπαιτούμενα. Κάνουν ό,τι τους αρέσει, γιατί άλλωστε μπορούν. Ευχαριστούν πολλά κορίτσια, γιατί κρίμα να περιορίσουν όσα μπορούν να προσφέρουν μόνο σε ένα αχ. Θέλεις; Θέλω. Γρήγορα και αποτελεσματικά. Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και βάθος. Ό,τι ήταν αυτά γι’αυτήν, ήταν κι αυτή γι’αυτά. Ένα καλό κομμάτι. Ίσως λίγο παράξενη και δύσκολη για τα γούστα τους, μα αυτός ο κώλος, γι’αυτόν τα ανεχόταν όλα.
