Περί του προσωρινού
δε μας μάθανε τίποτα στο σχολείο. κάθε μέρα στις οχτώ.
γλώσσα, γλώσσα, μαθηματικά, ιστορία, φυσική, χημεία, εμείς και ο κόσμος.
τι μάθαμε γι’αυτόν; κόσμος είναι το εύτακτο τμήμα του όντως Όντος
που ορίζεται ως άπειρον διατεταγμένον και κεκοσμημένον.
μάθαμε για τα άστρα και τους γαλαξίες, τους κομήτες και τα νεφελώματα.
θεωρίες περί του ηλεκτρομαγνητισμού, περιοδικούς πίνακες, οργανικές ενώσεις.
μας είπανε πως είναι αιώνιος, σφαιρικός και άφθαρτος. ο άνθρωπος υπερδύναμος,
μπορεί να σκαρφαλώσει στο φεγγάρι.
γλώσσα, γλώσσα, μαθηματικά, ιστορία, φυσική, χημεία, εμείς και ο κόσμος.
τι μάθαμε γι’αυτόν; κόσμος είναι το εύτακτο τμήμα του όντως Όντος
που ορίζεται ως άπειρον διατεταγμένον και κεκοσμημένον.
μάθαμε για τα άστρα και τους γαλαξίες, τους κομήτες και τα νεφελώματα.
θεωρίες περί του ηλεκτρομαγνητισμού, περιοδικούς πίνακες, οργανικές ενώσεις.
μας είπανε πως είναι αιώνιος, σφαιρικός και άφθαρτος. ο άνθρωπος υπερδύναμος,
μπορεί να σκαρφαλώσει στο φεγγάρι.
κάθε μέρα στις οχτώ. χτύπημα κάρτας, τσάι, μίτιγνκσ, παρουσιάσεις, ντεντλάινσ.
τώρα μαθαίνουμε αλήθειες. ο κόσμος είναι μικρός, λίγος και προσωρινός.
ο ήλιος δεν παγιδεύεται. η θάλασσα πάντα θα μας ξεφεύγει.
ο έρωτας δεν θα κρατά, παρά όσο για την σύντομη απόλαυση της ηδονής.
τα ακροδάχτυλα μας δε θα ενώνονται, παρά όσο για την δημιουργία της ανάμνησης.
οι μέρες θα ξημερώνουν αιφνίδια νύχτες. τα βέβαια θα γνέφουν ειρωνικά αντίο.
χιλιάδες μαχαίρια θα καρφώνονται στο στομάχι μας, μέχρι τη λυπηρή συνειδητοποίηση,
πως ακόμα κι αυτός. αυτός που σε κάνει να νιώθεις, ο πόνος,
– φεύγει.
κάτι μας μάθανε στο σχολείο. μας μάθανε να ζούμε σαν αθάνατοι
και μια μέρα είδαμε τα μαλλιά μας να ασπρίζουν.