Αποχή
από οτιδήποτε
δεν χρειάζεται κόπο
για να το κατακτήσεις
από
το εύκολο
το γρήγορο
και το μη αληθινό
φαστ φουντ
σε σιχάθηκα
Archives for 2015
Μουράνο
Προχθές έχασα τα σκουλαρίκια που μου είχε φέρει δώρο η αδερφή μου η Στέλλα, από τη Σιένα. Τα σκουλαρίκια αυτά δεν ήταν κάποια απλά σκουλαρίκια, μα σκουλαρίκια με μεγάλη ιστορία κι ως γνωστόν όσο πιο μεγάλη η ιστορία, τόσο πιο δυνατά ακούγεται το κρακ, εκεί κάτω απ’ το στήθος. Το ένα το είχα χάσει στο σπίτι του Μάρκους, την τελευταία φορά που τον είδα. Έμεινα με το άλλο, να το κοιτώ, να μου υπενθυμίζει πως κάποια πράγματα έχουν φτιαχτεί για να πηγαίνουν μαζί και χώρια λόγο ύπαρξης δεν έχουν. Ήταν αμέτρητα μεγάλη η θλίψη μου, μα δύο μήνες μετά, έλαβα ένα γράμμα. Ήταν από την Στέλλα κι είχε μέσα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια. Ίδια. Πως, τι, ας μείνει μυστήριο. Μα τώρα πια είχα 3 ίδια σκουλαρίκια και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά.
Προχθές, το Σάββατο, βγήκα έξω και ήπια πολύ. Ήμουν όμορφα ντυμένη και φορούσα τα σκουλαρίκια μου. Το Σάββατο ήπια πολύ, πάρα πολύ. Η επομένη ήταν από τις μέρες που ξυπνάς μεσημέρι με κενά μνήμης και μελανιές αγνώστου προέλευσης. Δεν μου αρέσει να πίνω (κάποτε το αγόρι μου, που τότε δεν το αποκαλούσα αγόρι μου, μα γκόμενό μου είχε πει πως δεν του αρέσω όταν πίνω, ούτε με συμπαθεί, τώρα καταλαβαίνω· ούτε εγώ με συμπαθώ) – αλλά κι αυτή είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία, κάποιας άλλης φοράς. Το Σάββατο αυτό, έχασα τα σκουλαρίκια μου. Και τα δύο. Δεν ήταν αμέτρητη η θλίψη μου, μα αβάσταχτη. Ξέρετε η θλίψη πολλαπλασιάζεται όταν χάνεις κάτι που έχεις χάσει ήδη στο παρελθόν. Είναι ένα να χάνεις κάτι, μα κάτι εντελώς άλλο να κερδίζεις ό,τι έχασες κι ύστερα να σου το παίρνουν πίσω. Τότε το κρακ ακούγεται εκκωφαντικό.
Έμεινα πάλι με ένα σκουλαρίκι. Να το κοιτώ και να αναρωτιέμαι γιατί ακόμα θλίβομαι με μια τέτοιες ιστορίες, αφού δεν είναι άλλες παρά η ζωή. Να το κοιτώ και να καταλήγω πως ίσως ακόμα να θλίβομαι με τέτοιες ιστορίες, γιατί δεν είναι άλλες παρά η ζωή. Απαράλλαχτη η ζωή. Πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι θα περισσεύει.
(Σταμάτα τα αστεία σύμπαν, έχουμε βαρεθεί να κλαίμε, από τα γέλια.)
Ώχρα
όλα παράξενα γρήγορα συνέβησαν
πια ζωή δεν έχει – όχι ότι πίστεψε πως είχε ποτέ
τα φύλλα πάλι κίτρινα κι ο αγέρας διόλου φιλικός
τρίτος Οκτώβριος λέει, μακρυά από εκεί που θα ‘θελα να είμαι
και πάραυτά αναρωτιέται που είναι εν τέλει αυτό το θάθελαναειμαι
οι λέξεις από καιρό δυσκολεύονται να έχουν ήχο
πόσο μάλλον μορφή – να ακουμπήσουν μάτια άλλων, τρέμουν
πόσο λίγη είμαι, πόσο λίγη είμαι, πόσο λίγη είμαι
δύο χρόνια, δύο ολόκληρα χρόνια
άλλος θα τα ονόμαζε επιτυχία, αυτή χαμένος χρόνος
κυνήγι θησαυρού ανύπαρκτου
η αλήθεια, με τις γωνίες και τις οπτικές της
το αλκοόλ το έκοψε
βρήκε κάτι καλύτερο, κάτι που της ταιριάζει πιο καλά λέει
σε ένα μισάωρο δρα, ξεχνάει και θυμάται ταυτόχρονα
σαν αναισθησία είναι και το πρωί δεν έχεις πονοκέφαλο λέει
ούτε να ξεράσεις θέλεις, ούτε το στομάχι ανακατεύεται
την πρώτη φορά ένιωσε ευφορία
μετά από αυτήν, απλά κοιτάει επίμονα τους άλλους στα μάτια
και μιλάει πολύ, μιλάει πολύ, μιλάει πολύ
κι είναι χειρότερο από το να γδύνονταν μπροστά τους
ύστερα κοίταξε ξανά αυτό το χρώμα
ώχρα, κιτρινοβυσσινί, διαφορετικό από αυτό το ελληνικό
ύστερα άκουσε τον συμπαθή αυτό ήχο του κλαβιέ
ύστερα σκέφτηκε, πως ίσως τελικά οι λέξεις είναι ακόμα εκεί
ίσως απλά να τους στέρησε το χρόνο που τους αξίζει
ίσως οι λέξεις δεν την άφησαν, μα αυτή άφησε εκείνες
ίσως το μέρος που ήθελε να είναι, να είναι αυτό που είναι
ίσως η ζωή δεν την πήγε, μα αυτή πήγε τη ζωή
ίσως η μόνη δύσκολη παραδοχή είναι πως
εσύ η ρουλέτα, εσύ ο κρουπιέρης, εσύ ο πονταδόρος
όμως· μαύρο ή κόκκινο;
Και μετά τι;
θα γυρίσουμε σπίτι σου, θα καθήσουμε στη βεράντα σου, θα μου πεις πόσο σου αρέσει να είσαι θείος κι ότι ίσως θες κι εσύ δικά σου παιδιά. και παρεπιπτόντως ότι έχω τα πιο όμορφα χείλη του κόσμου.
θα μιλήσουμε για εμένα, για εσένα, τον καιρό. θα κοιτάξω τα μάτια σου. θα κοιτάξεις κι εσύ τα δικά μου. ξαφνικά θα τιναχτείς. θα θυμηθείς πως κάτι τέτοιο πάει ενάντια στους κανόνες σου. θα βάλεις τα πράγματα πίσω στη θέση τους. και μένα στην απόσταση που μου πρέπει.θα με πάρεις στα χέρια σου, θα με γυρίσεις από την άλλη. η πλάτη μου θα ακουμπήσει το στέρνο σου. οι γοφοί μου, τους γλουτούς σου. θα με σφίξεις δυνατά. löffeln λέγεται, θα μου πεις. αγαπώ το löffeln, θα σου πω. θα γυρίσω να φιλήσω τα μάτια σου. το ένα σου μάγουλο. μετά το άλλο. τη γραμμή που σχηματίζουν τα χείλη σου. τα χείλη σου. θα αναρωτηθώ ξανά πως μπορεί ένα ανθρώπινο ον να αγγίζει την τελειότητα. θα σκεφτώ έρωτας είναι, και θα ελπίσω να μου περάσει.
το επόμενο βράδυ θα γίνει το ίδιο. κι ύστερα το ίδιο ξανά. ξανά. και ξανά.
ένα απόγευμα, η βεράντα σου θα μοιάζει άβολη. το κρεβάτι σου δεν θα χωράει και τους δυο μας. ένα βράδυ δεν θα αρκεί η ήδη απόσταση, μα θα χρειάζεται κι άλλη. κάποια μέρα τα αστεία μου, δεν σου φαίνονται πια αστεία. θα έχεις όση δουλειά ακριβώς είχες και τις προηγούμενες, μα θα είναι περισσότερη. ο ήχος των μηνυμάτων μου θα είναι εκνευριστικός. και δύο μπλε τικ θα μείνουν να αιωρούνται.
έτσι, ώστε να επιβεβαιωθεί η μόνη αρχή και καθολική αλήθεια. πως οποιαδήποτε αρχή την περιμένει ένα τέλος. πως υπάρχουν μόνο κανόνες και όχι εξαιρέσεις. έτσι ώστε να επιβεβαιωθεί, πως αν κάτι θα συνεχίζει να κινείται αέναα, είναι μόνο οι Κυριακές και η πικρία τους. τα οχτάωρα και οι Δευτέρες. τα πλατιά ποτάμια στη Γερμανία και οι χειμώνες της. το γκρίζο που καλύπτει την ψυχή μου κάθε φορά που [..]
