Archives for April 2020

Η καρδιά είναι χωρισμένη
Σε δυο όψεις
Δυο επιφάνειες
Ας τις πούμε πάνω και κάτω
Η πάνω ψυχρή, ήρεμη
Εσύ
Η πλευρά που καίει
Φλόγες
Φωνές
Ζαλίζομαι
Θόρυβος
Η καρδιά μου καίγεται
Η καρδιά
Και δε θα της δώσεις νερό

Ιστορίες γύρω μου
Θα’θελα να τις περιγράψω
Δεν μπορώ
Θα’θελα να τις καταγράψω
Αδυνατώ
Απεναντί οι αρχάριοι
Μόλις ήρθαν
Δυο τρεις μήνες
Οκτώβριο πιθανότατα
Μεταπτυχιακό;
Μπορεί και προπτυχιακό
Δεν ξέρουν τι τους περιμένει
Ποια κόλαση

Στην αρχή θα ενθουσιαστούν
Ο τόπος που γέννησε το ό,τι-γουστάρω
Μετά θα νιώσουν κάπως χαμένοι
Το μέσα τους να τρώει το έξω τους
Κάποτε ίσως καταλάβουν
Δεν είναι πόλη ελευθερίας αυτή
Είναι πόλη σκλάβος της εικόνας της
Της ποσότητας
Όχι της εγγύτητας
Της ταχύτητας
Όχι της στοργικότητας

Δίπλα μου ένα ακορντεόν
Η πόλη αυτή είναι τα πάντα
Όχι δεν θα πω ψέματα
Δεν θέλω να κλέψω από
Την ομορφιά της
Θα φύγω όμως
Να μην ξανανιώσω έτσι
Το τρέμω τέτοιο νιώσιμο
Δεν αντέχω να κομπιάζω
Να μουδιάζω
Να πεθαίνω

Μην μου καις άλλο την καρδιά

[Νοέμβριος 2019]

• No Comments

Παράξενες μέρες μας κυκλώνουν. Μοιάζουν να μας απειλούν. (‘Ισως και να μας αγκαλιάζουν.) Είναι παραλυτικό, αλήθεια, να ξυπνάς ένα πρωί και να βλέπεις τους πύργους σου να γκρεμίζονται. Τα δεδομένα σου να λείπουν. Ακόμα πιο παραλυτικό; Να συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Θυμάμαι τον έντρομο τότε εικοσιτριάχρονο εαυτό μου να ανακαλύπτει πως ο ήλιος δεν είναι δεδομένος. Έκλαιγα, επίσης θυμάμαι, κάτι μέρες με ήλιο επειδή δεν με ήθελε εκείνο και το άλλο το αγόρι, αντί να γιορτάζω αυτόν που έλαμπε. Ποιος θυμάται πια εκείνα τα αγόρια; Μόνο τις ηλιόλουστες μέρες που πέρασαν χωρίς την προσοχή που τους άξιζε.

Τον εγκλεισμό μου έτυχε να τον περνάω στην ελληνική επαρχία. Με ξυπνά ένα ταψί λουλούδια δίπλα στο κρεβάτι, με υπογραφή “λουλούδια για το λουλούδι μου”. Έχω μια ολόκληρη ταράτσα για πάρτυ μου. Τα απογεύματα χορεύω με τη σκιά μου. Kάνω παιχνίδια με τον τοίχο απέναντι. Κοιτάω αχόρταγα ανάμεσα στις κεραίες. Περιμένω να αντικρύσω τις αναρίθμητες πορτοκαλί στρώσεις άχνης να κάθονται η μία πάνω στην άλλη, την μωβ πιτσιλιά να διαλύεται στη μπανιέρα, το ροζ χνούδι να επιπλέει στην στρατόσφαιρα. Έχω, ξέρεις, δυο μάτια. Δυο μάτια που ανοιγοκλείνουν περίπου 17.000 φορές την ημέρα. Αποτελούνται από τον πρόσθιο θάλαμο, το υδατοειδές υγρό, το ακτινωτό σώμα, τον επιπεφυκότα, τον κερατοειδή, τον υαλοειδή σωλήνα, την ίριδα, την κόρη, τον κρυσταλλοειδή φακό, την ωχρά κηλίδα, τον οπτικό δίσκο, το οπτικό νεύρο, τον αμφιβληστροειδή, τον σκληρό χιτώνα, το υαλώδες σώμα. Όλα αυτά λειτουργούν. Λειτουργούν για να μπορώ εγώ να βλέπω το ηλιοβασίλεμα.

Έχεις μάτια; Δες την αναθεματισμένη ομορφιά. Έχεις κωδικό 6; Κάνε βόλτα. Ώρες με έναν άνθρωπό που επέλεξες να ονομάσεις άνθρωπό σου; Αγαπηθείτε – κατά προτίμησην γυμνοί. Σας παρακαλώ αγαπηθείτε γυμνοί. Ώρες με τον εαυτό σου; Γνώρισέ τον. Ώρες με βιβλία στο ράφι; Διάβασέ τα. Πορτοκάλια στο ψυγείο; Κάνε χυμό. Έχουν υπέροχη μυρωδιά τα στημένα πορτοκάλια. Παρατήρησέ τα. Δες τις γραμμώσεις τους. Τις οβάλ φουσκάλες τους. Τις μεμβράνες τους. Φέρνουν αδιαμφισβήτα σε μεταμοντέρνα τέχνη. Κοίτα έξω από το παράθυρο. Το ξέρεις ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που κοιτούν έξω από το παράθυρο και δεν βλέπουν μπλε; Μόνο γκρι. Ατελειώτο γκρι. Το γκρι κάνει τα μάτια να πονάνε ξέρεις. Εσύ βλέπεις μπλε. Δεν είναι αυτό ένα μικρό θαύμα; Πιάστηκαμε απροετοίμαστοι μου λες. Δεν είμαστε μήπως πάντα; Απροετοίμαστοι να δεχθούμε το παρόν. Να είμαστε εντάξει με ό,τι έχουμε. Εντάξει με ό,τι είμαστε. Απροετοίμαστοι να δεχθούμε πως δεν ορίζουμε τίποτε. Δεν ελέγχουμε τίποτα. Λίγο τις σκέψεις μας. Περισσότερο τις πράξεις μας.

Λοιπόν, δεν ξέρω αν όλα αυτά βγάζουν νόημα. Ή αν είναι στη σωστή σειρά. Ούτε ξέρω τι έχει νόημα πια. Ούτε αν υπάρχει σωστή σειρά. Ξέρω μονάχα πως αν γύριζε πίσω ο χρόνος, εγώ θα τον γύριζα. Να τα κάνω όλα αλλιώς. Μα αφού δε γυρνά, αν μπορέσω να σώσω έστω και έναν από αυτό το κολλημένο-στο-λαιμό-κυδώνι, θα είναι για μένα ένας μικρός θρίαμβος. Κανένα παραλυτικό πρωινό ξανά. Υποσχέσου. Τώρα.

• No Comments