Ντεζαβού
δε σε μισώ, μα μισώ τη δύναμη που έχεις πάνω μου. μισώ που μπορείς να με κουνήσεις με το μικρό σου δαχτυλάκι σαν το πιόνι, που κόβεται η ανάσα μου στα δύο κάθε φορά που σε αντικρύζω και που μοιάζει να ρουφάς όλο το οξυγόνο κάθε φορά που βρίσκεσαι δίπλα μου. μισώ που έχουν περάσει 32 μήνες και 14 μέρες και περιφέρεσαι ακόμα γύρω μου, μισώ τα τανκ τοπσ που φοράς και τις ριγωτές παντόφλες κολυμβητηρίου· τον αέρα με τον οποίο περπατάς στους διαδρόμους του γραφείου, την αδιαφορία και το μηδενικό ενδιαφέρον σου. μισώ τη φωνή σου, το βήχα σου, τον επαγγελματισμό σου, τη δήθεν σοβαρότητά σου, το χώρο που πιάνεις στο μυαλό μου, στις αφηγήσεις μου, στο παρόν μου. μισώ το αλμυρό νερό που τρέχει από τα μάτια μου ακόμα, μα πιο πολύ μισώ που εσύ δε μισείς τίποτα.
