Υποσημειώσεις

Ξεχασμένη και κρυμμένη, εκεί ανάμεσα στους θώρακες, καταπιεσμένη από το μυαλό και τον φόβο να μην σπάσει ξανά, υπάρχει. Νόμισες πως γλίτωσες. Τέλειωσαν οι χτύποι. Σταμάτησε το μοτέρ. Χάλασε το μαραφέτι. Έκανες λάθος. Έρχεται μια μέρα αρχίζει να μπουμπουνίζει. Ξεκινάει ένα τρελό στριφογύρισμα. Γίνονται εκρήξεις. Τσιμπιές εδώ. Μαχαιριές εκεί. Αδυνατείς να δώσεις κατεύθυνση. Αδυνατεί να υπακούσει. Ο παραλογισμός ξεκινά και φέρνει κάτι από το τότε. Το ατόφιο τότε. Πριν την φιμώσεις, την ζουλήξεις, την παρατήσεις έρμαιο στα χέρια τους. Πριν την τσαλαπατήσουν, την τεντώσουν σαν σφεντόνα, την πετάξουν στον τοίχο σαν χλαπάτσα. Ένας παραλογισμός που όμοιός του δεν υπήρξε.

Να μπορούσα να σε αγγίξω. Για λίγο. Ξανά. Να κοιτάξω τα μάτια σου. Να ακουμπήσω τα χείλη μου στα δάχτυλά σου. Να τα γλύψω ένα προς ένα. Να μετρήσω όλους τους πόρους του δέρματός σου. Κάθε μικρή ή μεγάλη ζωγραφιά πάνω του. Να αγκαλιάσω ό,τι υπάρχει. Να αγκαλιάσω ό,τι λείπει. Ίσως περισσότερο αυτό που λείπει. Ένα ρυάκι ιδρώτα σχηματίζεται στο κενό ανάμεσα στο στήθος μου. Υγρές παλάμες. Μούσκεμα το χνούδι της λεκάνης μου. Αυτή αρχίζει να χτυπάει ακανόνιστα. Ακουμπάς το χέρι σου πάνω της. Με ρωτάς γιατί. Δεν δίνω απάντηση. Ούτε αυτή τη φορά. Προσπαθώ να στριμώξω τη γλώσσα μου πίσω από τα μπροστινά δόντια, μην και ξεφύγει αυτό, το τόσο λάθος. Σ’ αγαπ-όλο πάω να το ξεστομίσω κι όλο τρέχω από πίσω με μια απόχη να το χώσω πάλι μέσα. Το σ’ αγαπώ τρομάζει. Το σ’ αγαπώ έχει απαιτήσεις. Το σ’αγαπώ απαιτεί εξηγήσεις. Το σ’αγαπώ περιμένει ένα κι εγώ.

Ξεχασμένη και κρυμμένη, εκεί ανάμεσα στους θώρακες, καταπιεσμένη από το μυαλό και την ανάγκη να μην σπάσει ξανά, υπάρχει και χτυπάει. Για σένα. Δεν ξέρω γιατί. Ούτε για πόσο. Αν είσαι αλήθεια. Ή αίσθηση. Ξέρω πως δεν θα ήθελα, στο λέω, τίποτα άλλο, από το να σε αγγίξω. Για λίγο. Ξανά. Να ψιθυρίσω το όνομά σου. Να το κάνω δικό μου. Αυτό το όνομα που τόσο μου μοιάζει. Που αιώνια ζητάει, ποτέ δεν βρίσκει. Να εξερευνήσω με τη γλώσσα μου, κάθε σου κρυφή επιθυμία. Το στόμα μου να γευτεί το άρωμά σου. Το στομάχι μου να χορτάσει τα ζουμιά σου. Να ονειρευτούμε μόνο για το επόμενο λεπτό. Να λιώσουμε από ηδονή. Να βάλω σάλιο στις πληγές σου. Να δαγκώσεις τους φόβους μου. Να κρυφτούμε στο κύμα. Να μου χαρίσεις ένα κατσίκι. Να κάνω την άμμο κουβέρτα σου. Να τινάξουμε ελιές. Να γίνω η γυναίκα που θες. Να ξεχάσω τη ματαίωση. Να νομίσω πως είμαι Θεός. Πως ορίζω τον κόσμο. Πως ζω αιώνια. Να μπορούσα, θα ήθελα, να σε κάνω να θέλεις. Να με αγγίξεις. Για λίγο. Ξανά.

Στον Ο.
(που μου έδειξε, έστω άθελά του, πως η καρδιά μου δουλεύει ακόμα)

• No Comments

Να τις σκοτώσω θέλω. Να μην υπάρχουν σε κανένα μυαλό. Χωμένες πίσω από κανένα στέρνο. Να εξαφανιστούν από κάθε λεξικό. Ένα μαγικό ραβδί να είχα. Ή ένα χασαπομάχαιρο. Να τις βάλω εκεί στο ξύλινο τραπέζι να τις βαρέσω δυνατά, φορώντας την άσπρη μου ποδιά για να μην λερώνομαι. Να τις θυσιάσω μπροστά στο βωμό μιας ήρεμης ζωής χωρίς εκπλήξεις. Να σταματήσουν τα παιδιά να νομίζουν. Να σταματήσουν οι μεγάλοι να ελπίζουν. Να μην καραδοκούν με τη σαμπάνια παραμάσχαλα, να λένε ήρθε και πάλι να μην έχει έρθει. Να σταματήσει πρέπει κάποτε αυτή η αγωνία του αύριο, που θα είναι καλύτερο, πιο λαμπρό και πιο φωτεινό. Να τις ξεριζώσω πρέπει. Να τις τραβήξω από το τσουλούφι. Από το αυτί. Τα μάτια να τους βγάλω. Να τις εξοντώσω τελοσπάντων, να πάψουν να φυτρώνουν σαν τα ζιζάνια εκεί που δεν τις σπέρνουν. Να σταματήσουνε να κλέβουνε το δικαιωμά μας στην ρουτίνα. Το δικαίωμα στη θάλασσα λάδι. Χωρίς κύματα και φουρτούνες. Να τις μαζέψω σε μια γωνιά και να τις κάψω, να γίνουν στάχτη. Στάχτη δίχως μέλλον, δίχως παρελθόν. Να τις σβήσω από κάθε καρδιά που χτυπάει. Να ζήσουμε ελεύθεροι. Χωρίς χέρια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό μας. Να πάψουν να χτυπάνε την πόρτα οι απογοητεύσεις σαν τοκογλύφοι. Δεν έχουμε. Δώσαμε. Προσδοκήσαμε. Χάσαμε. Και αυτήν την φορά. Όπως και κάθε προηγούμενη.

• No Comments

Νομίζω έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Αυτού του δυσκολότερου από όλους. Του αντίου από εσένα προς τα εσένα. Της αποκοπής από το είναι σου. Του σοκ από το πρώτο οξυγόνο. Της γύμνιας σαν μεταμορφώνεσαι. Που είναι το κουκούλι μου; Είναι πίσω και αχρείαστο πια. Είναι ένα αντίο με γεύση απαλή. Ένα αντίο που περίμενες να πεις. Περίμενες να ακούσεις. Έφτασε η ώρα, να σταματήσεις να προσποιείσαι να είσαι αυτό που ήξερες. Αφού δεν είσαι πια αυτό. Έφτασε η ώρα να σταματήσεις να ψάχνεις. Να αναλύεις. Να μην είσαι καλά. Να λείπει κάτι. Να σε θλίβει κάτι. Να ψάχνεις κάτι. Να μην βρίσκεις κάτι. Γιατί ξέρεις, είναι όλα εδώ. Τα πράγματα δεν είναι όπως ήτανε. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο μόνο βέβαιο της αστραπιαίας αυτής υπαρξής μας στη γη, την αλλαγή. Ήρθε η ώρα. Η ώρα που περίμενες είναι εδώ.

Νιώθεις χαρούμενη. Είσαι χαρούμενη. Ήθελα να το γράψω, για να θυμάσαι την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείς. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν χαρούμενη; Ήταν σήμερα. Ήταν χθες. Την προηγούμενη εβδομάδα. Και τον προηγούμενο μήνα. Τα πράγματα είναι όπως πρέπει. Πρέπει όπως είναι. Τα αγαπάς. Έτσι. Όχι διαφορετικά. Όχι όπως θα μπορούσαν. Γιατί δε θα μπορούσαν. Πες μου ξανά, όσα έλεγες χθες. Πες μου.

Νιώθω να θέλω να γελάω. Συνέχεια. Νιώθω να θέλω να χαμογελάω. Συνέχεια. Νιώθω να θέλω να κολυμπάω στα σύννεφα. Να χορεύω. Και να πετάω. Να αγαπάω. Να εμπιστεύομαι. Να αγκαλιάζω. Και να συγχωρώ. Να ξαναρχίζω. Να μην τα παρατάω. Να ανακαλύπτω. Να ενθουσιάζομαι. Και να δακρύζω. Να ανατριχιάζω. Να πετάνε μέσα μου πεταλούδες. Να αναστατώνομαι. Να φοβάμαι. Να μην θέλω. Και να θέλω. Να φιλάω. Να γλύφω. Να δαγκώνω. Να πίνω. Να τελειώνω. Να αρχίζω. Να κουρνιάζω. Να ζεσταίνομαι. Να ιδρώνω. Να αγαπιέμαι. Να θαυμάζω. Να μαθαίνω. Να νιώθω. Να φοβάμαι. Να μη με νοιάζει πια. Και να ευχαριστώ τη ζωή που μου φέρεται τόσο καλά. Πες μου, θέλω να σε ακούω.

• No Comments

Ένας παράξενος πόνος προσγειώθηκε
προχθές ξανά πάνω στο στήθος μου
παρέα με τις στάχτες
που έπεφταν στα μαλλιά μου
από τον ουρανό
Είναι οξύς, διαρκής και
απερίγραπτος
Να έβρισκα λέξεις
να τον εξηγήσω
Στους τόσους ειδικούς
που έχω πάει κατά καιρούς

Να ήξερα
πως περιγράφεται ο πόνος
που νιώθεις όταν βλέπεις
Δέντρα να καίγονται
Καρολάιν να στραγγαλίζονται
Τοίχους να φωνάζουν ‘καμία μόνη’
Μεροκαματιάρηδες να σκάβουν μες στο λιοπύρι
Ένα απλωμένο χέρι κάθε πρωί ανελλιπώς
στην υπόγεια διάβαση της Νέας Φιλοθέης
Ωκεανούς να πλημμυρίζουν πλαστικά
Σύννεφα να μπουκώνουν από CO2
Τη ζωή να νικιέται

Πως περιγράφεται ο πόνος
Όσων ακόμα προσπαθούν να μας πείσουν
Πως η αγάπη, είναι αγάπη
Πως δεν υπάρχει νορμάλ
μόνο διαφορετικό
Δικαστές παντού, που ξέρουν το σωστό
Χτυπάνε σφυριά
Βγαίνουνε χατζάρες
Κόβονται κεφάλια
Το γυναικείο σώμα ένοχο
με κάθε ευκαιρία
Σεξισμός, πατριαρχία, ρατσιμός
Αγαπημένο τρίπτυχο
τόσο δικό μου
όσο και της χώρας του φωτός
Ελευθερίες να αρπάζονται
μέσα από τα χέρια σου σα νεογέννητα
(Ήρθε ξανά ο Ηρώδης;)

Πες μου γιατρέ
πως περιγράφεται ο πόνος
Όσων σε καρέκλες νοσοκομείων κάθονται
με γροθιές ακουμπησμένες στο μέτωπο
Των γονιών που μένουν χωρίς παιδιά
Των παιδιών που μένουν χωρίς γονείς
Των τόσων που μένουν
σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων
χωρίς πόδια ή χέρια ή μάτια
Πως εξηγείς σε κάποιον
πως δε θα μπορέσει να δει ξανά
το ηλιοβασίλεμα
Και
Πως περιγράφεται το ηλιοβασίλεμα
Δεν ξέρεις
Ούτε εγώ

Δεν ξέρω πως να εξηγήσω
τον πόνο που νιώθω
για όλο το άδικο του κόσμου
Που είναι τόσο βαρύ και  τόσο πολύ
που με λυγίζει
και με πονά
Ακόμα περισσότερο
κι από την αδιαφορία σου

• 2 Comments

κυλάει, τρέχει, παρασέρνει
πάντα προς μία κατεύθυνση
λέει όχι, πάλι όχι, ξανά όχι
τόσα όχι που σε φουσκώσαν
σαν μπουρί
που μπουμπουνίζει από ασφυξία
στριμώχνει, σπάζει, κολλάει
χρόνος, ο μέγας γιατρός!
μα, αέρας πουθενά
να σβήσει κακούς υπολογιζμούς
τα ζήτα που μπήκανε στη θέση των σίγμα
μια φωτιά που αγωνιά
μια ψυχή που σιγοκαίει
τα όσα σκαλώσαν στον λαιμό σου
σαν αγκίστρια
σπρώχνει, ξεβολεύει, ζουλάει
σου πετάει μέρες σαν αποφάγια
σου ρίχνει ώρες από τον γκρεμό
σε
τρομάζει, πονάει, λυγίζει
κι άλλο, κι άλλο, και λίγο ακόμα

δύο χιλιάδες εικοσιένα
χρόνος είναι
δεν αλλάζει

• 2 Comments