Μια θάλασσα ψάρια

οι αυγές βρίσκουν
το στέρνο της κομπιασμένο
δύχτια και βράχια γίνονται ένα
μια αιωνιότητα να τα ξεμπλέξεις δαύτα
οι ψαράδες έχουν την υπομονή
συχνά σκίζονται
πρέπει να τα μπαλώσουν
άλλες σκόρπιες ώρες εκεί
υπομονή και δώσ’του η σακοράφα
παράπονο κανένα
τι λείπει
έχουν μια θάλασσα
κι ένα τηγάνι ψάρια
βουτηγμένα στη ρίγανη

μα, εσύ δεν είσαι ψαράς
τα σαγόνια σου πιατίνια
τρέμεις
το ξέρεις, όχι εμάς
τον πήχη που έστησες
το παιδικό σου δάχτυλο
να σε δείχνει
το πολυφορεμένο μέλλον
που, επίσης ξέρεις, δεν υπάρχει
αύριο μπορεί να σε σιδερώνει
μια νταλίκα
το ασταθές σου παρόν
το βαθύ και άβολο
που δε συγχωρεί λάθη
τα ήρθαν, έρχονται, θα έρθουν
ή ίσως μονάχα
την αδυναμία σου να γίνεις ένας