Για πρώτη φορά στη ζωή της δεν φοβήθηκε τα ύψη. Τα φτερά της είχαν δυναμώσει αρκετά πια και άντεχαν. Άντεχαν τις κακουχίες που μπορεί να συναντούσε. Για πρώτη φορά έφυγε. Δεν την έδιωξαν. Έφυγε. Έφυγε και τους άφησε πίσω της, να την κοιτούν να απομακρύνεται και να στριφογυρνούν στο μυαλό τους τα λάθη τους. Τα ατελείωτα λάθη τους. Κι η ανεπάρκειά τους στην αγάπη.
Της ψιθύρισαν να γυρίσει, μα δεν άκουσε. Και ύστερα φώναξαν, φώναξαν δυνατά “γύρνα πίσω! σε χρειάζομα(ι)στε..” μα ήταν πια πολύ μακρυά. Είχε γνωρίσει καινούριους τόπους, διαφορετικά αρώματα την παρέσυραν, με άλλες εικόνες μαγεύονταν. Και δεν ήθελε. Δεν ήθελε ξανά να νιώσει τον ίδιο πόνο. Δεν ήθελε να πέσει στις ίδιες παγίδες. Να ματώσει από τα ίδια βέλη. Θα μάτωνε το ήξερε. Το ήξερε καλά. Και θα πονούσε πολύ. Αλλά όχι ξανά στα ίδια μονοπάτια. Άλλα, άλλα που δεν θα γνώριζε, δεν θα είχε ιδέα. Ήθελε να νιώσει ξανά το “μπορεί” και το “ίσως”. “Μπορεί αυτή η πορεία με βγάλει εκεί που θέλω. Ίσως σ’αυτό το σύννεφο, βρω αυτό που αναζητώ.” Ήθελε άλλοι να την πληγώσουν. Άλλοι να την πονέσουν. Άλλοι να γευτούν τα αλμυρά δάκρυά της. Ίσως ήθελε να πληγώσει κιόλας. Να πληγώσει όπως την πλήγωσαν. Δεν την ένοιαζε πια. Άδικη δεν είναι άλλωστε η ζωή; Σα να γεννηθήκαμε για να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε, σκέφτηκε, όταν άθελά της είχε κάνει το ίδιο. Αυτή θα άλλαζε την τάξη των πραγμάτων; Κι έφυγε. Μακρυά. Για πάντα. Κι ας ήξερε ότι ένα κομμάτι της καρδιάς της είχε σπάσει και θα έμενε πίσω. Εκεί, μαζί του. Έπρεπε να φύγει. Να φύγει κι ας μην ήταν ολόκληρη, όπως όταν ξεκίνησε.
Να πετάξω θέλω. Να φύγω. Σαν τα πουλιά.
Κι αν είμαι αποδημητικό θα ξαναγυρίσω.
Μαρία Π. says
Σε βρίσκω πρώτη φορά στο σπίτι σου με ένα συγκλονιστικό κείμενο…
Και επίκαιρο για τη δική μου ζωή… Πόσο πονάει να αποφασίσεις να πετάξεις για να γνωρίσεις την ομορφιά της ζωής μακριά από τον πόνο, ξέροντας ότι πίσω σου αφήνεις ό,τι αγάπησες περισσότερο…
Και πόση δύναμη να έχει μια καρδιά για να διαλέξει την προσπάθεια για ευτυχία αντί την καταδίκη στη μιζέρια και τον πόνο, τη θλίψη και την αδικία…!
Υπέροχο κείμενο, γράφεις πολύ όμορφα και θα σου ξανάρθω…
Φιλιά πολλά 🙂
Lysippe says
Πόσο μ' αρέσεις… Πόσο.
αοράτη says
Εμείς διαλέγουμε τη στιγμή ~ και αρκεί μόνο μια στιγμή για να πετάξουμε.
Καλώς σε βρίσκω στο πεδίο σου.
Μικρός Πρίγκηπας says
υπέροχο ιστολόγιο, υπέροχα δεμένα λόγια… τυχερός που με βρήκες…
δες και αυτό…
http://mikrosprigkhpas.blogspot.gr/2012/08/blog-post_12.html
Fleur says
Αχ πάντα είχαν σαν επιθυμία μου να πετάξω.<3
Όμορφα το περιέγραψες.:)
Φιλιά!
Phantomas says
ένιωσα να ταυτίζομαι ειλικρινά.
όμορφο πολύ όμορφο!
σε χαιρετώ.
marie says
Μαγικό.. ειδικά τα λόγια της παρένθεσης καθώς και η φωτογραφία που επέλεξες. Να έχεις μια όμορφη ημέρα.
rainmaker's phantom says
<3
Sideras says
Φεύβγα λοιπόν , άσε τα όλα πίσω σου , αν καντω τωρα , μπορείς !Ξέρεις θα σου πω κάτι δικό μου , πάντα ταξίδευα και κυριολεκτικά και μεταφορικά . Βλέπεις η ζωή με έσπρωχνε να το κάνω αυτό. Μου κόστισε αυτό και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όμως μετά απο τόσο καιρό ξέρω τελικά τον σκοπό μου ,το τόπο που θα κουρνιάσω …Δεν θα ξαναχρησιμοποιήσω τις φτερούγες μου , ακόμα και αν είναι απο τις ποιο δυνατές. Εντούτοις, αν ποτέ ξαραχνιαστεί να πετάξω, ανοίγω το ερμάρι και τις ξεσκονίζω.
Όπως και να έχει, θα ήταν τιμή μου να γίνεις ένα από τα νεραΐδοπλάσματα μου.