Ωφελιμιστικός φιλελευθερισμός

-Για πάντα; φώναξε

-Για πάντα ψυθίρισε

-Μόνο εμένα;

-Μόνο εσένα!

-Θα πεθάνω αν σταματήσεις να μ’αγαπάς.

-Η ζωή θα αρχίζει και θα τελειώνει μαζί σου.

-Θα σε σκοτώσω αν μ’αφήσεις.

-Ναι με σκοτώσεις, ναι!

Μα αυτή δεν ήταν η αιτία που έγινε κουκίδα στο μυαλό του από την πρώτη φορά που την συνάντησε; Κουκίδι που όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε. Που έγινε μόνιμη σκέψη του και σημάδι στο δέρμα του; Επειδή έλεγε με έναν συγκεκριμένο τρόπο το γεια και κουνούσε πάντα τα χέρια της όταν μιλούσε. Επειδή στριφογυρνούσε μια μπούκλα με το αριστερό της χέρι όταν αγχωνότανε. Επειδή ήταν όμορφη και είχε όποιον ήθελε. Επειδή είχε όποιον ήθελε, αλλά δεν είχε κανέναν. Επειδή ήξερε πολλά και ταυτοχρόνως τίποτα. Επειδή τον έκανε να την σκέφτεται, όχι για το μεγάλο στήθος, ούτε για τα σαρκώδη χείλη. Αλλά επειδή του μάθαινε καινούριες νότες και τον κόσμο από την αρχή. Επειδή του μάθαινε να περπατάει στα σκοτάδια και να μην χάνεται. Να ξεχνάει ό,τι είχε ζήσει πριν από αυτήν. Επειδή του φώτιζε τον κόσμο. Μα αυτός δεν ήταν ο λόγος που έτρεμαν τα χέρια του πριν συναντηθούν; Αυτός δεν ήταν ο λόγος που τα μάγουλά του έπαιρναν αυτό το περίεργο ροζ χρώμα και έσφιγγε τα χείλη του σφιχτά; Επειδή ήταν έτσι κι όχι αλλιώς. Επειδή είχε λίγο παρελθόν κι αμέτρητο μέλλον. Επειδή συχαινόταν τα μέτρια και επειδή ήξερε να αγαπάει. Επειδή δινότανε ολόκληρη, χωρίς να τη νοιάζει μήπως και τελειώσει. Επειδή είχε περίεργη προφορά και έλεγε μακρόσυρτα το σίγμα. Επειδή οι αγκαλιές της ήταν σφιχτές και τα φιλιά της είχαν μια γεύση απροσδιόριστη. Επειδή οι φούστες της ήταν πολύ πιο πάνω από το γόνατο κι επειδή ήταν ανοιχτό βιβλίο, σε μια γλώσσα που όμως κανείς δεν καταλάβαινε. Επειδή ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο, να γνωρίσει ανθρώπους, να πηγαίνει σε μέρη άγνωστα, τα βράδια να μην καταλήγουν όπως των άλλων. Επειδή ήθελε και ήθελε και ήθελε. Επειδή ήταν ό,τι δεν ήταν αυτός.

Κι αυτός… Σκέτη καταστροφή να τους έβαζες να παίξουν στο ίδιο σανίδι. Αυτός σαν δίσκος βυνιλίου, που είχε κολλήσει στο ίδιο τραγούδι. Μαγκωμένος στις ίδιες μονοτονικές κινήσεις. Να ξυπνήσει το πρωί. Να ανοίξει τον υπολογιστή. Να βάλει τον αγαπημένο του σταθμό. Να φτιάξει τη χωρίστρα από την ίδια πάντα μεριά. Να βάλει γαλλικό κι ύστερα να κάτσει στην καρέκλα, κάνοντας με την καρέκλα μια στροφή. Να ανοίξει με αριθμητική ακρίβεια το σάιτ με τα αθλητικά, τα μουσικά νέα (για ανακάλυψη καινούριων τραγουδιών – ίσως είχε αρχίσει να βαριέται κι ο ίδιος τον εαυτό του τελευταία), με σειρά όλα τα κοινωνικά δύκτια. Κατά τις 3 ο καθιερωμένος μεσηριανός καφές, στην ίδια καθιερωμένη καφετέρια, με την ίδια καθιερωμένη παρέα.

-Να μην πας στο Παρίσι! Δεν θέλω να πας!

-Να μην πίνεις πολύ. Δεν μου αρέσεις όταν πίνεις.

-Ποιος είναι αυτός;

-Γιατί θες να είσαι ωραία; Ωραία θα είσαι μόνο για μένα.

-Θέλω να κοιμηθώ μόνος μου.

-Κουράστηκα, δεν θέλω άλλο.


Την αγαπούσε έλεγε. Δεν ήξερε πια τι αγαπούσε. Την ήθελε απλά δικιά του. Μόνο δικιά του. Μόνο μαζί του, μόνο δίπλα του. Να την ελέγχει, να την καθορίζει. Την ήθελε άβουλη σαν πλαστελίνη, να παίρνει το σχήμα που αυτός της έδινε. Κι όταν έβλεπε να την χάνει τρελαινότανε. Την καταδίωκε, την κατηγορούσε για ανεπαρκή συναισθήματα, για απιστίες, για επιπολαιότητες. Καυγαζίζανε σα μανιακοί. Μα αυτό Θεέ μου, δεν ήταν σχέση. Ήταν σκέτη σας λέω καταστροφή. Ήταν ο κατακλυσμός ο ίδιος. Μα και στην κιβωτό να είχαν προλάβει να ανέβουν, θα τρώγονταν σίγουρα μεταξύ τους. Μάλωναν και ξαναμάλωναν και πια δεν ήξερε ούτε κι αυτή γιατί μάλωναν. Το μόνο θυμότανε στο τέλος ήταν οι φωνές να της τρυπούν τ’ αυτιά, ο πόνος στους κροτάφους και τα χέρια του να την πνίγουν.

Ύστερα ήρθαν βράδια καινούρια. Που όμως έμοιαζαν με εκείνα τα παλιά. Άρχισε μετά να κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά, κάτω από εκείνο το κιτρινόασπρο φως της χαρτονένιας λάμπας. Ζούσε περίεργες νύχτες σ’ εκείνο το δωμάτιο. Παράξενες πως να σας πω. Γεμάτες μάτια, χέρια, τσιγάρα, φώτα, σκοτάδια και θλίψεις. Χιλιομετρικά σ’αγαπώ. Χιλιομετρικά σε μισώ. Σιωπές απέραντες. Αντίο σε όλες τις γλώσσες.