Το προηγούμενο πρωί καθώς έκανα το κομιουτ για τη δουλειά, τα βλέμματα μας, με τον οδηγό του απέναντι τραμ, συναντήθηκαν. Εδώ οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι στην ανθρώπινη επαφή κι όποτε υπάρξει τρομοκρατούνται. Γυρίζουν το βλέμμα άλλου. Την πλάτη αλλού. Τραβιούνται πίσω. Mην τυχόν σε ακομπήσουν. Mην τυχόν τους ακομπούσεις. Έτσι έμαθα κι εγώ. Θες όμως από περιέργεια, θες γιατί ένιωσα πως κάτι ήθελε να μου πει, ξανακοίταξα. Και πράγματι ήθελε. Χαμογέλασε και σχημάτισε με τα χέρια του στο πρόσωπο του μια καμπύλη. Χαμόγελα νοημάτισε, μην είσαι λυπημένη. Κι εγώ χαμογέλασα, πλατιά, γιατί ξαφνικά είδα την ομορφιά της ζωής και πως ένας άνθρωπος μπορεί στ’αλήθεια να αλλάξει τον κόσμο.
Leave a Reply