αποποιήματα
Χέρι-χέρι
δεν είναι πως
κουράστηκα να περιμένω
είναι που κάπου
στην αναμονή
ξέχασα πως μοιάζει
να ζεις τη ζωή
στο εμείς
[ Φλόριντα, Μάρτιος 2017 ]
Ένα βράδυ στη Νότια Καρολίνα
ο ουρανός ήταν μαύρος. το μαύρο που μοιάζει με βελούδο, που μοιάζει με γιορτή. σκόρπια αστέρια εδώ κι εκεί. το φεγγάρι μισό. από τα μισά που δεν ψάχνουν το άλλο μισό τους. τα ολόκληρα μισά. βγήκαμε στην πίσω αυλή. ήταν απέραντη και έμοιαζε με τεράστια ζεστή μπανιέρα. αρχίσαμε να κολυμπάμε ανάμεσα σε τριαντάφυλλα και ήχους από κοκκόρια, μασουλώντας μπισκότα από αμύγδαλο. δεν δύναμαι να θυμηθώ τι ακριβείς σκέψεις μου, μα θυμάμαι πως η ζωή έμοιαζε με θαύμα. θαύμα που μόνο οι τολμηροί καταφέρνουν να δουν. νιώθαμε τα κορμιά μας να ιδρώνουν από μια παράξενη ζεστασιά, σαν χάδι από χέρια που συναντάς μόνο όταν ακουμπάς το κεφάλι σου στο μαξιλάρι. καπνίζαμε φυτά που μας πήγαιναν σε κόσμους καινούριους, που μας έφερναν τόσο κοντά που δύσκολα ξεχώριζες το σώμα σου από του άλλου και γελούσαμε. γελούσαμε ασταμάτητα. αρπάζαμε ο ένας τα χείλη του άλλου και δεν τα αφήναμε μέχρι να πληγιάσουν, μέχρι η γλώσσα μας να κοπεί. σου αρέσω ρώταγα, σε ποθώ έλεγες. κάποτε αρχίσαμε να τρέχουμε γυμνοί ανάμεσα στα δέντρα. ήταν ψηλά και γυμνά όπως εμείς. οι πατούσες μας μάτωναν, μα η ζωή, η ζωή είναι πόνος κι όποιος δεν πονά δεν ξέρει τι θα πει ζωή. συναντάγαμε λόφους και κατηφοριές ξανά και ξανά, μα εμείς συνεχίζαμε είτε από περιέργεια είτε από καπρίτσιο. φτάσαμε σε ένα βράχο και ξαπλώσαμε. αναπνεύσαμε ουρανό, ξεράσαμε προδοσία. θυμηθήκαμε ξάφνου τις αμέτρητες φορές που προσποιηθήκαμε ειλικρίνεια, τις φορές που πλησιάσαμε κοντά, μα πάλι δεν τα καταφέραμε. σκεφτήκαμε τη ζωή με λιγότερες μάσκες και μετά τις φορέσαμε και κατηφορίσαμε. αν δεν τρέμαμε τόσο την αλήθεια … θα έμοιαζαν όλα τα βράδια μας σαν ένα βράδυ στη Νότια Καρολίνα.
Τήξη
Σαρλότ
Ντούραμ
Μιάμι
Λος Άντζελες
μα αυτή
να ονειρεύεται
διαρκώς
την Αίτνα
και
τη λάβα της
να ποθεί
αγωνιωδώς
ένα ηφαίστειο
ενεργό
να μπει μέσα
να λιώσει
Ρομάντσο μικρής διάρκειας
να ανοίξω
τα πόδια
να σπρώξεις
δυνατά
να φτάσεις
βαθιά
– εκεί
πάνω απ’το ήπαρ –
να μπεις
να βγεις
να μπεις
να βγεις
να μπεις
να βγεις
να μπεις
να βγεις
και μετά
να μου πεις
πως κουράστηκες
Το πρώτο χιόνι
τα παράθυρα ανοίγουν αλλιώτικα
στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού
το πρωί αργεί να ξημερώσει
η μέρα τρέχει πιο γρήγορα
τα πρωινά γεμάτα
φυστικοβούτυρο
γκουντ μόρνιν
χάου αρ γιου ντούινγκ τουντέι
ανακύκλωση πουθενά
( άπλετο πλαστικό
άπλετο φαγητό )
εκτός από τα πρωινά
συντροφιά βρίσκεις άκοπα
οι άνθρωποι εδώ πιστεύουν
εύκολα σε Θεούς
φερμένους από τη Δύση
Τέχνη
στον τοίχο
του καινούριου
δωματίου μου
κρέμασα ένα
μεγάλο άσπρο χαρτί
να βλέπω
κάθε φορά
που το κοιτώ
αυτά που θέλω
που πάλι