Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας – αποδέξου το)
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω – δεν τους το χρωστάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε – η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει
Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά
της Χριστίνας Παρασχά
ti na po?
bravo koritsi mou!
"Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις"
αυτό!
"Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά" Αυτό θα κρατήσω και θα συνεχίσω !!
συγκλονιστικό
τα είπες ΟΛΑ
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω – δεν τους το χρωτάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου. – Υπέροχο! Iren
Γλαφυρό,στεγνό,δυνατό,κυνικό,όπως ακριβώς μ'αρέσει
Πολύ καλό αν και διαφωνώ απόλυτα με κάποια σημεία. Κατά την γνώμη μου αυτά τα σημεία περνάνε ένα πολύ λάθος μήνυμα και μία άποψη που δυστυχώς οι περισσότεροι έχουν υιοθετήσει.
''Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω''
''Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει''
''Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας''
Όταν δίνω, δίνω επειδή εγώ το θέλω και το έχω ανάγκη και όχι επειδή περιμένω από τον άλλο να μου δώσει κάτι. Ας υπάρξει λίγη ανιδιοτέλεια και ας μειωθεί πια το εγώ μας σε αυτή την κοινωνία.
Η καρδιά μου είναι ανθεκτική και δεν χαλάει, επειδή εγώ επιλέγω να είναι ανθεκτική διατηρώντας έναν υγειή τρόπο σκέψης. Και όσο για τη συγχώρευση για άλλη μία φορά επιλέγω να συγχωρώ ή έστω προσπαθώ, γιατί ξέρω τι άνθρωπος θέλω να είμαι, ξέρω οτι θέλω να υπάρχει ηρεμία μέσα μου και να μην με κυριεύει το μίσος, ανεξάρτητα απο την στάση του άλλου ατόμου.
Τα σημεία με τα οποία απόλυτα διαφωνείς άλλωστε, είναι αυτά τα οποία προσπαθώ να τονίσω. Γενικά δεν μου αρέσει να αναλύω κείμενά μου, δεν είμαι ούτε Scharpf ούτε Durkheim, ούτε ακαδημαϊκά κείμενα είναι να χρήζουν ανάλυσης. Θα απαντήσω με έναν στίχο από το τραγούδι που έτυχε να ακούω αυτή τη στιγμή και πιο εύστοχος δεν θα μπορούσε να είναι: κρίμα να μείνεις πάντα θύμα.
Οι απόψεις μου αυτές που σε κάνουν να πιστεύεις οτι είμαι θύμα, για μένα είναι τρόπος ζωής, για μένα σημαίνουν συναισθηματική ωριμότητα και υγεία. Δεν ανήκω πλέον στην ομάδα όλων αυτών που θεωρούν πως είναι αδικημένοι ή ανεπανόρθωτα πληγωμένοι και καταλήγουν να βάζουν τοίχους για να νιώσουν ασφαλείς ή γίνονται σκληροί επειδή έχουν φτάσει σε σημείο να φοβούνται ακόμα και την σκιά τους. Η ζωή απαιτεί προσαρμοστικότητα και ανθεκτικότητα. Δεν λέω οτι δεν πρέπει να κλείνεις πόρτες και να βγάζεις ανθρώπους απο την ζωή σου. Το μόνο που λέω είναι να μην αφήνεις κάποια άσχημα γεγονότα να σε κάνουν σκλήρο ή άκαρδο. Κράτα οτι καλό σου έδωσε κάποιος και προχώρα ακόμα κι αν εσύ του έδωσες περισσότερα. Ο καθένας δίνει οτι μπορεί, αποδέξου το και μην κρατάς κακίες, μην φτιάχνεις τοίχους.
Δεν σκοπεύω να σχολιάσω ξανά. Στόχος μου ήταν να ακουστεί μία διαφορετική άποψη. Καλή συνέχεια!
Θα συμφωνήσω με τη Gina. Όταν ο χρόνος τελειώνει πρέπει να φεύγουμε. Απο το ατελές, το σπασμένο, ή απλά το λίγο.. Μα η οργή, η αίσθηση της αδικίας είναι στη βάση τους εγωκεντρισμός. Επιλέξαμε ό,τι ζήσαμε, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Κι ας μάθουμε ν ασκούμε, αν όχι την τρυφερότητα -αν μας είναι τόσο δύσκολο αυτό- τουλάχιστον την επιείκεια. Προς τους άλλους αλλά καί προς τον εαυτό μας. Ευχαριστώ.
Φίλε μου, νομίζω πως δεν τα εννοεί όπως ακριβώς τα καταλαβαίνουν οι περισσότεροι. Ο καθένας δίνει δικό του νόημα σε ένα τέτοιο κείμενο.
"Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω": Δίνω αυτό που, εγώ θέλω, γιατί το θέλω, χωρίς να περιμένω κάτι. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν θέλω να μου επιστρέψουν μία τέτοια κίνηση! Αυτός που δίνει ξεχνάει, αυτός που παίρνει πρέπει να θυμάται πάντα.
''Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει'': Πιστεύω πως κάποια στιγμή, από να πληγώνεσαι, χάνεται το συναίσθημα… Αυτή η αίσθηση αγάπης, ζεστασιάς, που παλιά ένιωθες τόσο εύκολα και τώρα περνάει πάρα πολύς χρόνος μέχρι να έρθει. Γινόμαστε άπιστοι, σκληροί, ακόμη και σε άτομα τα οποία δεν θα το άξιζαν.
''Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας'': Αυτό το "να μην συγχωρείς…" νομίζω πως απευθήνεται στις δεύτερες ευκαιρίες που λέει παρακάτω! Συγχωρούμε όσο μπορούμε αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξεχνάμε και τόσο εύκολα. Σκέψου πως κάποιοι όσα συγνώμη και αν ζητήσουν δεν θα αλλάξουν απλά έχουν ακόμη να πάρουν πράγματα από εσένα και σε θέλουν μέχρι να τους φανείς άχρηστος!
Σέβομαι την γνώμη σου σαφώς, ακόμη και αν έχω άλλη αντίλληψη των πραγμάτων.
Αυτή είναι η δική μου άποψη και δεν υποχρεώνει κανέναν να την ασπαστεί!
Gina Kal, νομιζω δεν εχεις βρεθει στην θεση που περιγραφεται, και για αυτο δεν εχεις καταλαβει οτι: "Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει''. Με αγαπη σου τα γραφω και επισης ελπιζω να μην βρεθεις ποτε σε αυτη τη θεση
Όσο κι αν φεύγεις, όπου κι αν πας, τους ίδιους φόβους θ΄ανταμώνεις στη γωνία…
Και στους καθρέφτες που θα κοιτάς, το ίδιο βλέμμα, με τη γνώριμη ειρωνεία…
Μακρυά δεν είναι πουθενά όταν θυμάσαι. Καμιά δε φτάνει αγκαλιά άμα φοβάσαι.
Κι αν της ανάμνησης το φόβο δεν πατάξεις, τόπο δεν έχει να σ΄αντέξει για ν΄αράξεις.
Είσαι ο φόβος που παλεύεις ο μεγάλος, κι εκείνη η μνήμη η οδυνηρή που θες να σβήσεις
Μα αν κερδίσεις, αντί να ζήσεις, τον εαυτό σου θα ορίζει φόβος άλλος.
Κι άντε μετά ποιος είσαι εσύ να εξηγήσεις…
*Για όσους φεύγουν κι είναι πάντα "εδώ"… Τελικά καμιά φορά εκείνο που χρειάζεται είναι να μείνεις. Όχι να υπομείνεις. Απλά να μείνεις, να σταθείς. Σε σένα. Γιατί φύγε φύγε, μας πήρε η φυγόκεντρος στο διάολο… Στην τελική, να φύγουν οι άλλοι, εμείς φτάσαμε πρώτοι! (φατσούλα με γλωσσάκι)
Το κειμενάκι τα σπάει πάντως….
το κράτησα, ελπίζω να μην σε πειράζει
http://ellinida-nefeligereti.blogspot.gr/2014/10/blog-post.html
Πανέμορφο
Άραγε όταν φεύγουμε μπορούμε να πάρουμε όλα μας τα κομμάτια πίσω;η κάθε φορά αφήνουμε και κάτι;
Αραγε όταν φευγουμε, φεύγουμε πάντοτε χωρίς να πάρουμε τίποτα;η παίρνουμε κάτι μαζί μας;
Πόση δυναμη ψυχής χρειάζεται ….και όμως έτσι είναι .ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ….
(να ξερες πόσα χρόνια πίσω με γύρισες…σε ευχαριστώ για το ταξίδι)
Ένα από τα ωραιότερα κείμενα που διάβασα τα τελευταία χρόνια. Ά Ψ Ο Γ Ο.
Γεια. Οδηγήθηκα εδώ στην προσπάθειά μου να βρω τον/την συγγραφέα αυτού του κειμένου. Το διάβασα στη σελίδα μιας, ας πούμε, φίλης. Δεν είναι ακριβώς ο τύπος της ποίησης που με συγκινεί, είναι όμως αληθινά (αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω το επίθετο, καθότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους) καλογραμμένο και σκέφτηκα ότι -λογικά- δεν το έγραψε εκείνη. Βρήκα σωρό αναπαραγωγές. Κοπέλα μου, ή διατηρείς πολλά διαφορετικά προφίλ ή σε έχουν κατακλέψει. (Όχι, δεν είμαι κάποιος φανατικός θιασώτης της πνευματικής ιδιοκτησίας. Απλώς με εκνευρίζει η μη αναφορά στην πηγή. Και θα 'θελα αν κάποιοι βάζουν τ' όνομά τους κάτω από δικές μου σκέψεις, να βρεθεί κάποιος και να μου το πει)
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια και τον κόπο σου να με ανακαλύψεις. Κι αφού τα κατάφερες να πω, ότι αυτό είναι το μόνο μέρος όπου ανέβασα το κείμενο και λίγους μήνες αργότερα το έστειλα και στο DOCTV. Όπου αλλού βρίσκεται, βρίσκεται χωρίς την άδεια ή τη συναίνεσή μου. Γενικότερο, γνωρίζω ότι συμβαίνει αυτό και με το συγκεκριμένο κείμενο, όπως και με άλλα κείμενά μου, αλλά πλέον το έχω δεχτεί. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα να χαλάνε τις μέρες μας. Την καλημέρα μου.
Το θέμα ειναι να αναφέρεται η πηγη… Ετσι το μοίρασμα ειναι όμορφο!
Καλημέρα. Αν αυτό το κείμενο είναι δικό σου…τότε εδώ γιατί το αναιρείς; http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/64653#comment Έφτασα εδώ ψάχνοντας να βρω που ανήκει γιατί κυκλοφορεί ως κείμενο του Λουντέμη και τελικά μπερδεύτηκα περισσότερο. Αν θες μου απαντάς, απλά για να μου λυθούν οι απορίες. Καλό ΣΚ εύχομαι.
την ιδια απορια εχω κι εγω!!
Για τις απορίες των από πάνω μου: Σε ένα κείμενο όπου υποτυπώνονται απόψεις/στάσεις/σκέψεις τη στιγμή που το γράφει η συγγραφέας, υφίσταται θέμα υποστήριξης ή αναίρεσής του; Τι είναι το λογοτεχνικό κείμενο; Νόμος ή οι δέκα εντολές χαραγμένες στο βράχο; Δε νομίζω…. Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να αλλάζουμε απόψεις/στάσεις/σκέψεις….
Κυκλοφορεί ως κείμενο του Λουντέμη. Βάλε όνομα και κατοχύρωσέ το. Αρκετά με τα hoax στο ιντερνετ.
Εξαιρετικά εύστοχο για τη σημερινή εποχή. Μπράβο.
δεν υπάρχουν λέξεις για να εκφράσεις τα συγχαρητήρια για ένα τόσο υπέροχο κείμενο..ό,τι πιο ωραίο έχω διαβάσει ποτέ..η κάθε πρόταση καλύτερη από την άλλη..
Με στοιχειώνει η φράση σου "Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει"
Χαλάνε οι καρδιές;
ένα κείμενο που σίγουρα αγγίζει την καρδιά….. συγχαρητήρια !!!!
Ωραίο, απλό, σε ταξιδεύει…. Λίγο τον εγωισμο όμως να τον ψαλιδιζαμε γιατί αυτό το γ@@@νο το γινατι βγάζει μάτι που λέει και ο λαός. Εγώ συνήθως δεν εγκαταλείπω απλά προσπαθώ να το σώσω και ότι βρέξει από εκεί και πέρα ας κατεβάσει….
έχεις δίκιο .πριν εγκαταλείψεις έτσι δεν πρέπει να το παλέψεις?
Για να είμαστε εντάξει κι εμεις και οι άπαντες.
έχει πολλά σημεία καλά
στον εγωισμό έχεις δίκιο
Το διάβασα χθες στο doc tv και ανέφερε ότι είναι του Λουντέμη…
Είναι απίστευτο πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ.
Να είσαι καλά
Όταν δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις, και όταν ο άλλος δέχεται να παίρνει τα πάντα απο σένα αλλά παραμένει δειλός τότε ναί…η κοροϊδία είναι κοροϊδία! Και ναί δεν χρωστάς για να δίνεις σε κάποιον που είναι συναισθηματικά αχάριστος…Και όντως η καρδιά χαλάει όταν την αφήνουμε με αυτό τον τρόπο εκτεθημένη…Και το μυαλό επίσης…8 ολόκληρα χρόνια δεν μπορούσα να φύγω…
Μπράβο σου κοπέλα μου…που είχες την δύναμη να το δεχτείς και το μοιράστηκες τόσο όμορφα μαζί μας…
Μαρίνα
Δικο σας η του λουντεμη?
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. Θέλετε να με ονομάσετε Christina Parascha, θέλετε να με ονομάσετε Χριστίνα, δεν αλλάζει κάτι. Το έγραψα ΕΓΩ, η κάτοχος αυτού του μπλογκ, στις αρχές του Ιουλίου του 2014 και το δημοσίευσα λίγο αργότερα. Το έγραψα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για μένα (ίσως κάτι να αχνοφαίνεται) με συγκεκριμένες αφορμές και συγκεκριμένα συναισθήματα και σκέψεις. Γνωρίζω και έχω ανεχτεί το γεγονός ότι κυκλοφορεί, κλεμμένο, σε κάθε λογής μπλογκ, σε όλο το διαδίκτιο, αλλά να τιτλοφορεθεί και σαν κείμενο του Λουντέμη ξεπερνάει κάθε φαντασία! Λίγη ντροπή στο DOC.TV για την παραπληροφόρηση και την τρομερή αυτή αναλήθεια και περισσότερη ντροπή σε αυτόν που έκανε την ανάρτηση χωρίς καν να περάσει από το μυαλό του να τσεκάρει την πηγή. Αν ζούσε ο Λουντέμης φαντάζομαι θα γελούσε για βδομάδες.
Αγαπητή 'τάδε' θα ήθελα την άδειά σου και αν θέλεις να μας δώσεις το όνομά σου ή κάποιο ψευδώνυμο για να απαγγείλουμε αυτό το υπέροχο κείμενο στην παράσταση-μάθημα που θα κάνουμε με την θεατρική μας ομάδα τον προσεχή Ιούνιο.
Συγχαρητήρια..
Πονάει το κείμενό σου..
Ευχαριστώ που το μοιραστηκες..
Τίποτα δεν είναι δικό μας…και συ το ξέρεις. Ας πάρουν ότι θέλουν, αυτό που εσύ νιώθεις όταν το διαβάσεις δεν μπορούν να σου το πάρουν ..
υπέροχο κείμενο…
ξέρεις υπάρχει τρόπος να μην επιτρέπεται το copy-paste των κειμένων μέσω html..
μωρέ, ας μπορούσαν όσοι διαβάζουν αυτό το κείμενο να κάνουν αυτά που λέει κι ας το έλεγαν και δικό τους (όμως άμα μπορούσαν δεν θα το 'λεγαν) 🙂
έξοχο, χριστίνα τάδε!
Εξαιρετικό!
Καλησπέρα και χρόνια πολλα!! Διάβασα το κείμενο και πραγματικά κάποια σημεία του ειναι πολυ δυνατά, θέλησα να το αναδημοσίευσω αλλα όταν ανεβάζω κείμενα αλλονών θέλω να αναφέρεται πάντα η πηγή..λοιπόν μετά από πολυ ψάξιμο έφτασα εδώ και πραγματικά χαίρομαι γιατί όπου και να μπήκα κανεις δεν αναφέρει το όνομα η έστω ένα link που να παραπέμπει εδώ. Συγχαρητήρια για το όμορφο κείμενο.
Αμπελοφιλοσοφίες
Αγαπητη συγχαρητηρια για αυτη τη φοβερη σου αναρτηση. Μεσα απο τς λεξεις σου περιγραφεις πολλες απο τς στιγμες που εχω ζησει μεχρι τωρα, τους λογους που εχει τρεξει η μασκαρα και εχω ξυπνησει με 2 φουσκες για ματια!Την ανακαλυψα τυχαια χθες οταν μια φιλη την ανεβασε στο φειςμπουκ και ηρθε να "δεσει" το γλυκο. Ηρθε σαν κατακλειδα των οσων εζησα τη τελευταια βδομαδα και εριξε λιγο αλατι στη νωπη πληγη! Απο χθες εχω διαβασει μερικες αναρτησεις σου και ειναι σαν οι κυκλοι μας να εφαπτονται και οι εμπειριες να μοιραζονται. Σε ευχαριστω που καταφερνεις να βαζεις αυτες τς θολες και επωδυνες σκεψεις σε μια σειρα, γλαφυρα με μια δοση ομως ωμης πραγματικοτητας!
ΥΓ: Μπορει να ταυτιζομαι ολιγον με τις αναρτησεις σου διοτι ζωντας στο εξωτερικο μεριακ βιωματα ειναι κοινα.
Συνάντησα το κείμενο, μόλις τώρα….
Είναι καταπληκτικό!!!!
Συμφωνώ απόλυτα και σε όλα τα σημεία..! Και πολύ περισσότερο σ' αυτά:
"Να απαιτείς αυτό που δίνεις, να το παίρνεις πίσω"
Ναι έτσι είναι… Απαιτώ με την έννοια του "περιμένω αναγνώριση" όσων πρόσφερα…Και είναι πέρα για πέρα δίκαιο και θεμιτό. Γιατί φυσικά κι ένιωσα την ανάγκη να δώσω, την γέννησαν όμορφα συναισθήματα Και θέλω να τα δω να μεγαλώνουν, να πληθαίνουν, να τα φροντίζει κάποιος… Αλλιώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης… Δεν αγαπώ γιατί έτσι ικανοποιώ μια ανάγκη του εγώ μου. Αγαπώ και δίνω γιατί θέλω να το μοιραστώ. Να με συμπληρώσει.
"Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει"
Φυσικά και χαλάει η καρδιά… Μια καρδιά είναι "ανθεκτική" όταν πολύ απλά, δεν έχει συναντήσει εκείνο που θα την συνταράξει και σε καμία περίπτωση δεν είναι θέμα επιλογής η "ανθεκτικότητά" της..
Δεν είναι φτιαγμένη για να εφαρμόζονται επάνω της "επιλογές". Είναι λεύτερη, ανυπάκουη και ξεροκέφαλη η καρδιά μας… Δεν έχει "κουμπάκια" κι εγχειρίδιο "συνετής λειτουργίας"….
"Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας".
Όταν δεν συγχωρείς, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι μισείς ή ότι κρατάς κακίες. Σημαίνει ότι διατηρείς "ζωντανό" το μάθημα που πήρες, γιατί πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου και να τον προστατεύσεις.
Κι αυτό δεν είναι εγωισμός… Αυτοπροστασία είναι…
Προσέχεις να μην δώσεις σε άλλον την ευκαιρία να σε πληγώσει ξανά, να εκμεταλλευτεί όσα πήρε και να μην τα σεβαστεί.
Η ηρεμία θα έρθει, όπως ακριβώς έγραψε η Τάδε… Με τη φυγή απ ότι σε μείωσε, από ότι δεν αναγνώρισε την προσφορά σου, απ' ότι σε θυματοποίησε.
"Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά".
Πολύ καλό στο σύνολό του… η αγάπη είναι αίσθηση και είναι ανεξάντλητη -αυτό που λανθασμένα ονομάζουν οι πολλοί αγάπη όντως τελειώνει γιατί συνήθως εμπεριέχει κοινωνικά πρέπει…να συγχωρείς -απλώς όλοι εννοούν τη συγχώρεση των άλλων αλλά κανείς δε μας έχει μάθει για την πραγματική συγχώρεση ΕΑΥΤΟΥ που έχει αποδοχή κι έτσι θα σε πάει παρακάτω… οι λέξεις δειλοί και γελοίοι εμπεριέχουν κρίση που δείχνει ακόμα θυμό -όντως όμως οι πολλές ευκαιρίες απλώς μας εμποδίζουν να προχωρήσουμε… τέλος, αντί να μαλώνεις τον εαυτό σου, απλώς αναγνώρισε και ύστερα αποδέξου το λάθος γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να καθαρίσει. Αλλιώς παγιδεύεσαι σε μία δίνη ενοχής και θυμού τα οποία συσσωρεύοντσι και γίνονται δηλητήριο στο σώμα, αντί να το ελευθερώνουν να πάει παρακάτω… Δείχνεις να έχεις πάθει για να έχεις μάθει, όμως η ένταση του κειμένου δείχνει ακόμη πολύ θυμό και μία τάση να τραβήξεις όσους περισσότερους μπορείς έξω από τη μιζέρια τους…μην κάνεις το λάθος να περιμένεις κανέναν να περπατήσει, ούτε να τραβάς κάποιον όσο καλή πρόθεση και να έχεις, γιατί το έξτρα βάρος μόνο εμπόδιο θα είναι για το δικό σου περπάτημα. Μπράβο και πάλι, είσαι σε καλό δρόμο
Ο ύμνος του στεγνού,κυνικού εγωιστή!!!!
Με άγγιξε και το κράτησα.
Το αληθινό, το νόημα. Είναι σαν τ΄άστρα. Τα βλέπεις σε οδηγούν αλλά δεν τα θφάνεις ποτέ.
"Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας" Γ. Σεφέρης. Συνεπως μην το ψάχνεται. Οι μικροί αντιγράφουν …οι μεγάλοι κλέβουν.
ρε μαλακα τι λεμε και δεν κλαιμε??????!! σοβαρα ειναι δικο σου ε?? για παμε παλι αλλη μια!! WTF
Ρε μαλάκα, ναι δικό μου είναι. Τώρα που το πήγαμε άλλη μία, είναι μήπως πιθανό να καταλάβεις, ότι κόμμεντ τέτοιου τύπου περισσότερο θυμίζουν νταλικέρη, παρά άνθρωπο που υποτίθεται παραθέτει άποψη – στην ουσία αντιπαράθεση (εξυπακούεται) χωρίς επιχειρήματα. Μήπως είναι πιθανό να καταλάβεις ότι το μικρό σου μυαλουδάκι δυστυχώς δεν φτάνει λίγο πιο πέρα από την αμφισβήτηση απλά για την αμφισβήτηση; Και μήπως τυχόν είναι πιθανό να σκεφτείς ότι ναι, γίνεται κάποιος να έγραψε κάτι που να άρεσε σε χιλιάδες κόσμου (ανάμεσά τους κι εσύ), όντας απλά ένας από αυτούς κι όχι κάποιος μεγάλος λογοτέχνης – ώστε να σου δώσει την ανακούφιση του άπιαστου, που δεν μπόρεσες να πιάσεις εσύ.
….δεν είναι δικό σου,είναι του Λουντέμη χαχαχαχαχαχαχα
(πολύ ωραίο κείμενο)
Καταπληκτικο!!!!
συγκλονιστικο!
Υπεροχο!
εχω κανει μαχες, απο περυσι που το διαβασα,, να λεω οτι ειναι δικο σου. οπου το εβλεπα δημοσιευμενο στο φεης μπουκ.
εχεις κανει θραυση!!!!
φαντασου μου το εστειλε μολις. φιλη μου .
σε αλλο σαητ.
και μου θυμισε εσενα.
και εψαξα τα σχολιο και βρηκα το λινκ!!!!
γιατι δημιουργηθηκε αυτο δεν γνωριζω!!!!!
τοσο σημαντικο κειμεμο και αντι να ασχολουνται με το βαθπς τους νγηκε τσινια ποιος το εχει γραψει…
τι να πω
…..
υπεροχο!
ευχαριστουμε
Καλησπέρα! Χριστίνα Christina Parascha! Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω το κείμενο σε ταινία μικρού μήκους!
Γεια σου κι από μένα. Στείλε μου αν θέλεις μήνυμα, στη σελίδα στο φεισμπουκ.
Πως είσαι στο φέισμπουκ δε σε βρισκω
Να μάθεις να φτιάχνεις εςύ αυτό που θέλεις. Να μάθεις να επιλέγεις. Να μάθεις να αναλαμβάνεις τις ευθύνες των επιλογών σου. Να μάθεις να ξέρεις τι θέλεις. Να μάθεις να πολεμάς. Να μάθεις ότι η ευτυχία σου δεν βρίσκεται σε συνταγές. Να μάθεις να γεμίζει η ψυχή σου με αυτά που κάνεις εσύ, όχι με αυτά που περιμένεις απ' τον άλλο. Να μάθεις ότι ο εγωισμός και η αναζήτηση ανταλλαγής θα σε κάνουν να ψάχνεις διαρκώς. Να μάθεις να μην θεωρείς τον εαυτό σου το κέντρο που γύρω του περιστρέφονται τα πάντα. Να μάθεις ότι ευτυχισμένος και πλούσιος είναι αυτός που δίνει. Να μάθεις να αγαπάς αληθινά και υπερβατικά και να αφήσεις αυτή την αγάπη να σε οδηγεί εκεί σε δρόμους που θα σου δώσουν ψυχική γαλήνη.
έχεις δίκιο.
είναι και αυτή τεκμηριωμένη απάντηση.
χωρίς να διαφωνώ με την συντάκτρια.
δεν είναι ο εαυτός κέντρο που ολα περιστρέφονται ναι
ισχύει το φεύγεις ναι ομως αφου το παλέψεις ισως?
να σου κάνω μία ερώτηση..
τι ηλικία έχεις?
Το ποίημα είναι του κ. Μενέλαου Λουντέμη.
Μπορούμε όμως και να το εξακριβώσουμε.
Τι ηλικία έχετε κα. Τάδε?
Αχ σας παρακαλώ, εξακριβώστε το να γελάσω λίγο ακόμα, γιατί δεν έχω γελάσει αρκετά.
Καλησπέρα, το κείμενο σου είναι υπέροχο. Και έχει την ιδιότητα πως ανάλογα με την ψυχολογική κατάσταση και την εσωτερική πληρότητα του, ο καθένας από εμάς θα δει κάτι (έστω ελαφρά) διαφορετικό, θα σταθεί σε διαφορετικό σημείο, θα το ερμηνεύσει προσωπικά. Ευχαριστώ που μετέφερες τις σκέψεις στο χαρτί, που "ξεγυμνώνεις" την ψυχή σου, που εξέφρασες τόσο καθαρά και θαραλλέα τα αισθήματα που βίωσες, τα μαθήματα που διδάχθηκες.
ΥΓ1 οι πολλαπλές ερμηνείες που αναφέρω είναι για κάποια σχόλια που διάβασα σε άλλες αναρτήσεις του κειμένου, του τύπου "αμπελοφιλοσοφίες" και "λάθος, θα πρέπει να μάθουμε να μένουμε και όχι να να φεύγουμε". Δε συμφωνώ, επειδή θεωρώ πως μιλάς από προσωπική εμπειρία, οπότε για εσένα είναι βίωμα και για να αποκρυσταλλώσει κάποιος έτσι τον αποχωρισμό, μάλλον έμεινε περισσότερο από όσο έπρεπε.
ΥΓ2 έψαξα να βρω τον/την συγγραφέα του κειμένου, επειδή (αν και σε κάποιο ελάχιστο βαθμό θυμίζει) Λουντέμης ΔΕΝ είναι
Σ'ευχαριστώ άγνωστε. Τα υστερόγραφά σου εξήγησαν όσα, μάλλον, δεν κατάφερα να εξηγήσω εγώ τόσον καιρό.
Τι είπες τώρα!
Ευχαριστώ. Μου έδωσες ένα χέρι από λέξεις να πιαστώ…
ακριβώς…
Το κείμενο είναι εξαιρετικό. Κατακλεμμένο δυστυχώς από διάφορους που πάνε να οικειοποιηθούν ή να κερδίσουν κλικ από τη δουλειά της κοπέλας που το έγραψε και έχει το συγκεκριμένο ιστολόγιο. Αναμένω την έκδοση βιβλίου με πολλά αντίστοιχης ποιότητα κείμενα.
Μία φαν
μακαρι να ειχα την πένα σου. Να μπορουσα να αποτυπώσω στο χαρτί αυτά που νιώθω… ειμαι σίγουρη οτι θα βοηθούσε. Αρκουμε στο να το διαβάσω ξανά και ξάνα και κάθε φορά ειναι σαν μια ενεση μορφίνης. ειναι σαν να παίρνει τον πόνο, να με αγκαλιάζει, και να μου λεει οτι όλα θα πάνε καλά. Καθε φορά που πάρω να κυλίσω ξαναριχνω μια ματιά εδώ και σταματάω… μονο και μονο με τη δική σου βοήθεια έχω κάνει τόσό δρόμο…Προσπαθώ ακόμα να ξεχάσω ακομα να πεισθώ οτι όλα τελειώσαν. Πρέπει να φυγω…να φυγω απο τις ψευτικες αγκαλιές…εχω δρόμο ακομα μπροστά μου. Τοσο δρόμο και δεν ξερω πώς θα αντεξω
Αγαπητή το κείμενο σου το έμαθα από το darkwave συγκρότημα Σελοφάν, και το αντίστοιχο τραγούδι τους. Δε γνώριζα ότι ήταν δικό σου.
Το συγκρότημα έχει πιο σκοτεινή απόδοση στο ποίημα σου που οι στίχοι με οδηγούσαν σε άλλες ερμηνείες. Ελπίζω να έγινε με την συγκατάθεση σου.
Τελείως ερασιτεχνικά αφού- μη ειδικός της ποίησης, και της τέχνης-, διακρίνω Καβαφικές επιρροές αλλά και πηγαίο και σκληρό συναίσθημα.
Λυπάμαι γιατί δε σε διάβασα πριν πολλά χρόνια όταν ακόμη δεν το είχες γράψει. Λυπάμαι.
Σε ευχαριστώ.
Δ.
Επικό..λόγια που χτυπηθηκαν σαν τατουάζ.. Άλλοτε τα θυμάσαι κ γελάς κ άλλοτε τα θυμάσαι κ πονας.. Παρεμπιπτόντως οι καρδιές που χρησιμοποιούνται πολύ..χαλάνε.. Και θέλουν πολύ ικανό μάστορα για να τις φτιάξει άπαξ κ χαλάσουν
Δεν βλέπω το όνομά σου…..ίσως επειδή χρησιμοποιώ κινητό. ..μπορείς να μου γράψεις με ποιό όνομά να συνοδευω το κείμενο αυτό.
Το όνομά μου είναι Χριστίνα Παρασχά, δεν είχε αναφερθεί κάπου ως τώρα. Για την ιστορία εδώ – https://goo.gl/Apn4Jh – υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες. Κατά βάση, θα προτιμούσα το κείμενο να συνοδεύεται από την πηγή, δηλαδή τη διεύθυνση του μπλογκ.
Διαβάζοντας τα σχόλια βλέπω ότι τράβηξες πολλά …μην τα βάζεις κάτω!
Screenshot και φόντο στο κινητό. Να το βλέπω κάθε μέρα!
Κ ταδε ενημερωσε τους χιλιαδες βλακες που κοινοποιουν το τσαμπα μαγκια κειμενο σου οτι δν ειναι του Λουντεμη
Συγχαρητήρια!!! https://youtu.be/F8mHNUQRbec
πολύ ωραίο κείμενο, μεγάλη αλήθεια μου βγάζει και μια τεράστια ανακούφιση…μπράβο