Φωτογραφία στον τοίχο

Πάνε βδομάδες που λέω να την κατεβάσω, μα αν κάνουμε κάτι καλύτερα σε αυτή τη μικρή και βιαστική ζωή, είναι να αναβάλλουμε. ‘Οσα έχουμε τη σιγουριά πως θα κάνουμε αύριο – χωρίς να περνάει από το μυαλό μας πως μπορεί να μην είναι εκεί να μας περιμένουν, όσα  μας θυμίζουν τα λάθη μας, όσα μας θυμίζουν τα σωστά μας, που πάλι δεν είναι εδώ.

Αν ξέραμε, αν μια μικρή ιδέα είχαμε πόσο θα κλάψουμε μια μέρα το παρόν μας, θα το προσέχαμε λιγάκι παραπάνω. Μου είπες όχι άλλο κι έφυγες. Άρχισα να νιώθω, δεν θέλω να πληγωθώ. Το είδες το μαχαίρι και φοβήθηκες, δεν ήξερες ότι πάντα, τελευταία πάντα στιγμή, το γυρνάω προς το μέρος μου. Χίλια. Μετρημένα χίλια. (Γιατί πρέπει να είναι Αύγουστος όταν έρχεται κατακλυσμός δεν το κατάλαβα ποτέ. Τι φταίει ο μήνας ο κακόμοιρος και μόνο ιστορίες που κανείς δεν θέλει να ακούσει έχει να πει.) Ήταν μεσημέρι προς απόγευμα. Έξω από τον κεντρικό σταθμό. Να μην χρειαστεί να βάλω φαντασία, όταν μια μέρα αποφασίσω να κάνω τη ζωή μου ταινία. Με κοίταξες στα μάτια και μου είπες, άργησες. Η ζωή δεν περιμένει κανέναν. Χίλια μαχαίρια. Μετρημένα χίλια. Ταυτόχρονα όλα μου μπήχτηκαν στην κοιλιά. Δεν σε υπολόγισα καλά, όφειλα ξέρεις.

Έφτασε Νοέμβρης κι ακόμα κρέμεσαι στον τοίχο απέναντι από την πόρτα, να χαιρετάς όταν μπαίνω, να χαιρετάς όταν βγαίνω. Είσαι παιδί είπα, θα νιώθω λίγη εννοούσα. Είσαι βαρετός είπα, δεν με πληγώνεις ήθελα να πω. Με θες πολύ είπα, πως να το χειριστώ το τόσο αναλογίστηκα. Ξέρω μονάχα από λίγο. Αυτό έμαθα, αυτό συνήθισα. Σύνδρομο της Στοκχόλμης το λένε διάβασα, ο όμηρος να αγαπάει τον απαγωγέα του. Κι έτσι έμαθα κι εγώ να αγαπώ όσους με είχανε κλεισμένη σε κλουβί, όσους με κράταγαν κοντά τους με ψίχουλα. Έκλαψα σαν μωρό παιδί. Όπως τότε που ήμουν εικοσιδύο. Μα, νόμιζα είχα μεγαλώσει. Νόμιζα ήξερα να παίζω. Νόμιζα είχα σημαδεμένα τα χαρτιά. Δάκρυσες κι εσύ. Δεν ξέρω αν  ήταν για την ταινία κι αυτό. Μια μπλε καρδιά, το τελευταίο σου μήνυμα. Μπλε είναι το χρώμα της ελπίδας μου είχες πει.

Σήμερα μας ξεκρεμάω. Είμαστε χαρούμενοι, όμορφοι και ερωτευμένοι, δεν ξέρω αν αντέχεται τόσο ψέμα σε ένα δωμάτιο. Σήμερα μας ξεκρεμάω. Είμαστε χαρούμενοι, όμορφοι και ερωτευμένοι, ίσως να μην αντέχεται τόση αλήθεια σε ένα δωμάτιο. Ήθελα να σου μάθω να εμπιστεύεσαι, είπες. Υπάρχουν και αξίζουν. Δεν ξέρω τι κατάφερα. Συγγνώμη. Ελπίζω μια μέρα να με συγχωρέσεις.