Φάσεις με λίγο από

Ό,τι ορίζει κάτι, είναι πάντα κάτι άλλο.

Τα καλοκαίρια μας ορίζονται από τους χειμώνες μας, οι αγάπες μας από άλλες αγάπες μας, το μέγεθος της σημαντικότητας κάποιου, από το πόσο εύκολα μπορεί να ξεχαστεί. Κι αν μου έμαθε κάτι αυτός ο Αύγουστος, όπως κάθε περασμένος, είναι πως μπορεί να καταφέρεις να βρεις κάτι, να βγάλει ό,τι υπάρχει στο μυαλό σου, μα ποτέ δεν θα καταφέρεις να βρεις κάτι να βγάλει ό,τι υπάρχει στην καρδιά σου. Φέτος τον Αύγουστο, ξάφνου, φούσκωσαν τα στήθια μου από περηφάνεια, όπως τα μικράκια στο νηπιαγωγείο όταν λένε ποίημα, ή όταν τινάζουν το χέρι μια μέρα και λένε “μπαμπά, μεγάλωσα!” Φέτος κατάφερα επιτέλους να γίνω ξανά χαζούλα όπως ήμουν μικρή. Τόσο χαζούλα, τόσο μικρούλα και τόσο ευτυχισμένη, σαν ασθενής που του απομένουν μέρες ζωής μα πρόλαβε όσα είχε στη λίστα, ή σαν φυλακισμένος που αντικρύζει ξανά τον ήλιο δίχως σίδερα.

Έρχεται μια φορά στο μπλε φεγγάρι, αυτή η σπάνια μέρα που μαθαίνεις να εκτιμάς το καρπούζι, την ντομάτα, τις ελιές και τη θάλασσα. Δεν έχεις πια ανάγκη να γίνεις κάτι από τη μάζα, με όποιο τίμημα, για να αποδείξεις ότι μπορείς – φυσικά μπορείς. Δεν προσπαθείς να φύγεις – γιατί έχεις φύγει εδώ και καιρό, ούτε να ξεφύγεις – γιατί ξέφυγες, μα μαθαίνεις να (περι)μένεις. Να περιμένεις, τα σταφύλια να γίνουν κρασί, ο μούστος να πήξει, τον ουρανό να γίνει τόσο ροζ, ώστε να δακρύσεις για την τόση ομορφιά που υπάρχει στον κόσμο, μα περισσότερο που μπορείς να τη δεις. Να περιμένεις λίγο ακόμη, κι άλλο λίγο, να βρεις εκείνο το κοχύλι που τόσο καιρό έψαχνες. Να περιμένεις γι’αυτό, που θα σε κάνει να βρεις ξανά όλες τις λέξεις που έχασες, αυτό που θα ενώσει όλες τις σκόρπιες τελείες σου, που θα κάνει την καρδιά σου να χτυπάει σαν κροτίδες, τόσο δυνατά, έτοιμη να πεταχτεί έξω να αρχίσει χορό ατελειώτο.

Πάρε λοιπόν τα λεπτά μου και τις ώρες μου και την δεξιά και την αριστερή πλευρά του εγκεφάλου μου και την πίσω και την μπρος. Γιατί ο Αύγουστος μου είπε να περιμένω, κι ένας Αύγουστος, ξέρεις ποτέ δεν κάνει λάθος. Μια μέρα θα ‘ρθεις και τότε θα ξετυλίξω όλο το φως που φύλαγα για σένα, θα σου αποκαλύψω κομματάκι – κομματάκι τον κόσμο μου κι εσύ κομματάκι – κομματάκι θα τον ερωτευτείς. Ως τότε μπορείς να βλέπεις κάθε πρωί τη μικρογραφία του δικού μας Παρισιού, κι εκείνες τις μπλε καρέκλες που σίγουρα κοιτάνε κάπου στο Αιγαίο, ίσως κι εκείνο το καλάθι φρούτα που κρύβεται από πίσω. Ξέρω υπάρχει λόγος που βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, κι αν πάλι δεν ξέρω τίποτα, σου είπα χαζούλα είμαι και μικρούλα. Ούτε να μάθω θέλω, ούτε να μεγαλώσω. Μόνο να περιμένω, για εκείνη τη μια μέρα που θα δω τον ουρανό να αλλάζει τόσα χρώματα όσα κανένας από όσους μεγάλωσαν δεν μπορεί να φανταστεί. Εκλεκτοί όσοι επέλεξαν να μην μάθουν, γιατί ήδη ξέρουν. Εκλεκτοί όσοι περιμένουν, μόνο γι’αυτούς γεννιούνται ιστορίες που αξίζουν να γράφονται.

Πάρε όσο χρόνο θες αγάπη μου,

θα είμαι εδώ, να μαζεύω να μαζεύω φθινόπωρα για σένα