Το περίπου

Μία από τις τυραννίες της εδώ και τεσσάρων χρόνων και κάτι ζωής μου, το περίπου. Το δεν ξέρω, το μπορεί και το ίσως. Τίποτα γενναίο, θρασύ, τίποτα με στόμφο. Παρά μονάχα μια μαλακότητα, μια μειλιχιότητα, σχεδόν αδυναμία ή ασθενικότητα. Κανένα ξεκάθαρο όχι, κανένα ξεκάθαρο ναι, μα μονάχα θα δούμε. Ή μάλλον, ούτε αυτό. Δεν θα δούμε εμείς (ενεργητική φωνή), μα θα δείξει (παθητική). Θα εξαρτηθεί. Από τον καιρό, τους βοριάδες, τα μελτέμια, την πλευρά που θα ξυπνήσουμε το πρωί. Τελευταία συναναστροφή σαν εραστές ήταν. Μου είπες ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τα κότσια να ξεγυμνωθώ, να αδειάσω μπροστά σου τα όσα κρατούσα τσουβαλιασμένα μέσα μου τόσο καιρό “ήτανε τιμή μου η δημιουργία αυτού του οφερτού συναισθημάτων που σου προκάλεσα” συνέχισες. Έκλαψα πολύ, ένιωσα μαχαίρια να γδέρνουν το μέσα μου, πάλι, ένιωσα αδικία, ευχήθηκα να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Χρόνια μετά με βρήκαν να επιπλέω σε μια θάλασσα μετριότητας. Χρόνια μετά σκέφτομαι, η μόνη σωστή απάντηση τότε ήταν “εγώ ευχαριστώ”. Ευχαριστώ που υπήρξες, που άγγιξες χορδή, που προκάλεσες σεισμό, που ξύπνησες ηφαίστειο. Ευχαριστώ για όλα τα πρωινά γεμάτα γιασεμιά και ζουμπούλια, για όλα τα βράδια που έμεινα ξάγρυπνη μετρώντας τα λεπτά μέχρι να σε ξαναδώ. Για όλα τα βήματα που έκανα χωρίς να σέρνω τα πόδια μου, μα χορεύοντας, πετώντας αφού ερχόμουνα σε εσένα. Σ’ευχαριστώ για τον κόμπο στο λαιμό μήνες ατελείωτους, για όλα τα μαξιλάρια που έβρεξα και όλα τα αυτιά που κούρασα με την κοινότυπη ιστορία μου. Σε ευχαριστώ. Για ό,τι δεν μου έδωσες πίσω. Για όσα ξεκάθαρα “όχι” μου είπες. Και για όσα ξεκάθαρα “ας είναι” είπα εγώ. Χρόνια μετά, πεινάω, διψάω, εκλιπαρώ για λίγο έρωτα νομίζω το λένε, συναίσθημα, μα δεν το βρίσκω πουθενά. Δε νιώθω. Περνάνε οι μέρες από πάνω μου σα νταλίκες και οι μήνες και οι άντρες και τα αγγίγματα κι εγώ ξαπλωμένη σαν αστακός στην αμμουδιά, ανέμελα ξαπλωμένη να με καίει ο ήλιος. Υπάρχει λέει μια αρρώστια που ο ασθενής δεν νιώθει άγγιγμα πουθενά. Μπορούν να τον χτυπάνε με σφυριά στα γόνατα, μπορούν να του κόβουν το δέρμα με ξυράφια, μπορούν να τον γδέρνουνε όπως τα τομάρια στα βυρσοδεψια μα αυτός χαμπάρι.

Και περιμένω τη στιγμή που θα μοιάσει με τη δική μας, περιμένω την καρδιά μου να ξεσκουριάσει, να κουρδιστεί επιτέλους μετά από τόσες στροφές που το έχω κάνει αυτό το μαραφέτι. Μα περιμένω πια σαν αυτούς που κουράστηκαν να περιμένουν. Κάπως έτσι, το σεξ έγινε καραμέλα για τον βήχα, κομπολόι να περνάμε την ώρα μας, φαστ φουντ για την λιγούρα της στιγμής. Τις προάλλες, ξαπλωμένη δίπλα σε κάποιον νεαρό, με σμιλεμένο σαν του Άδωνη κορμί, πρόσωπο αγγελικό και χρυσά γυαλιά, γύρισα προς τα δεξιά το κεφάλι, άπλωσα το χέρι μου και μετρώντας ένα ένα τα πλευρά του είπα “Θέλω να ερωτευτώ. Θέλω να ερωτευτώ τόσο απελπισμένα.” Τις προάλλες ξαπλωμένη δίπλα σε έναν νεαρό και αφού είχαμε τελειώσει με τις καραμέλες για τον βήχα, το κομπολόι για να περνάει η ώρα και το φαστ φουντ για την λιγούρα της στιγμής, ξεροκατάπια και γύρισα το κεφάλι προς τα αριστερά αυτή τη φορά. Τα υγρά μάτια απαγορεύονται. Σκέφτηκα, πόσο θα ήθελα να σου πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ που μου χάρισες, έστω για όσο, την ευτυχία να είμαι ερωτευμένη με τον άνθρωπο δίπλα μου στο κρεβάτι.