Σκούντηγμα

Τα πρωινά ξυπνάει χωρίς ξυπνητήρι. Τρεις φορές την εβδομάδα βλέπει τη Ζιζέλ. Τη χαιδεύει πάντα με στοργή πριν την καβαλήσει. Να που ένα ζωντανό μπορεί να καταφέρει όσα δεν καταφέρνει ώρες ψυχοθεραπείας; Τα μεσημέρια πηγαίνει αεροβική. Χοροπηδά σαν δαιμονισμένη. Είναι παράξενα ωραία η ζωή. Παρατηρεί το μέσα της. Παρατηρεί τους άλλους. Φωνάζουν σα να βρίσκονται σε παιδικό σταθμό. Της παίρνουν τα αυτιά, είναι η αλήθεια. Τα μαθήματα ξεκινούν πάντα με μισή ώρα καθυστέρηση. Κοιτά απορημένη, σα να μην είναι από εδώ. Οι άνθρωποι χαμογελούν συχνά και μιλούν μεταξύ τους. Έχουν πάντα τόσα πολλά να πουν. Στον φούρνο της κάνουν δώρο κουλουράκια μαζί με το ψωμί. Πόσο διαφορετικά όλα. Ο ήλιος ξεμυτίζει κάθε πρωί. Της χαιδεύει το πρόσωπο. Της το χαιδεύει στ’αλήθεια. Κάθε μέρα ξυπνά με την ίδια πρώτη έκπληξη. Έχει πάλι ήλιο; Πάλι διάλεξε να χαιδέψει εμένα; Φουσκώνουν τα στήθια της από περηφάνια κι ας ξέρει πως ο έρωτάς της έχει κι άλλες αγαπητικές. Δεν την πειράζει. Ας τον μοιράζεται. Αρκεί που κάνει κι αυτήν ευτυχισμένη.

Είχε ξεχάσει τις τόσες παράλληλες αναπνοές. Τι είχε ξεχάσει, αφού κυρίως τριγυρνά γύρω από το μικρό ασφυκτικό σύννεφό της. Παράλληλες εισπνοές, εκπνοές, καληνύχτες, καλημέρες. Αυτοί που χορεύουν ρεμίξ των ’80ς, αυτοί που ιππεύουν άλογα, ξεφουρνίζουν καρβέλια, ξεμπλέκουν δύχτια, για να τους μπλεχτούν και πάλι, μα μήπως αυτό δεν είναι ζωή; Μια επανάληψη; Μια επανάληψη της προσπάθειας – μέχρι το ύψιστο. Τις προάλλες, το πρωινό, διάβασε πως έφυγε μεγάλος αστέρας της παγκόσμιας καλαθοσφαίρισης. Νέος, και μαζί του κι η κορούλα του. Άφησε πίσω του γυναίκα και παιδιά. Αν ξέραμε τι μας επιφυλάσσει αυτή η μοίρα. Έφυγε λέμε, αφού είναι πιο πρέπον. Έφυγε όμως; Λίγοι αυτοί που φεύγουν. Οι περισσότεροι αρπάζονται βίαια από κάποιο χέρι και μένουν τα δικά μας μάτια γουρλωμένα. Με την επιλογή ή να κοιτάξουν τη μοναδική στιγμή που υπάρχει και είναι αληθινή ή να την χάσουμε κι αυτή. Αφού δεν είναι όπως θα θέλαμε.

Ξύπνα αγαπημένη κόρη του ήλιου. Ξύπνα, πριν φτάσει η μέρα που θα σταματήσει να σε ξυπνάει αυτός.