θολές ιστορίες

• No Comments

Στην κουζίνα όλο κάτι μαγειρεύουν. Μυρίζει πάντα κάρι κι άλλα διάφορα μπαχαρικά που δεν μπορώ να διακρίνω.

Στην κουζίνα όλο κάτι μαγειρεύουν. Ακούω φωνές, γέλια, κινεζικά, ινδικά, γερμανικά.

Στην κουζίνα όλο κάτι μαγειρεύουν. Εγώ συνήθως τρώω πράσινα. Δεν θέλουν μαγείρεμα αυτά. Και κάτι παξιμάδια λαδιού που μου έδωσε η μητέρα φεύγοντας. Τις προάλλες προσπάθησα να ψήσω λίγα αμύγδαλα, βλέπεις δεν ήμουν ποτέ της υγιεινής διατροφής. Έχω υποφέρει αρκετά για να στερήσω από τον εαυτό μου την απόλαυση που θα μου έδινε το απαγορευμένο. Πολύ αλάτι και πολλή ζάχαρη, αλλιώς προτιμούσα πάντα το τίποτα.

Στην κουζίνα όλο κάτι μαγειρεούν. Ακούω πιάτα, πηρούνια, ο φούρνος ανάβει. Τις προάλλες ήταν στους 200 βαθμούς, είδα μία πίτσα μέσα, με το χάρτινο κουτί απέξω και το διάφανο πλαστικό. Κάποιος δεν ήξερε πως μαγειρεύται η πίτσα, μα μαγείρευε.

Στην αυλή όλο κάτι μαγειρεύουν. Ακούω μουσική από ηχεία, φωνές παιδικές και μια μπάλα συνέχεια να σκάει.

Στο κτίριο 1 όλο κάτι μαγειρεύουν. Ή στην αίθουσα του πινγκ πονγκ. Ή στο Biergarten. Ή στο Tiergarten. Ή στην Rosenthaler Platz. Ή στην Warschauer Straße. Ή σ’εκείνο το διαμέρισμα με το πορτοκαλί φως. Ή στο Παρίσι. Ή στη Νέα Υόρκη. Ή στα σπίτια με τους μεγάλους πολυελαίους. Ή στην Αθήνα. Ή στην επαρχία. Ή εκεί που οι άνθρωποι πίνουν πάντα ένα κρασί μετά την δουλειά. Ή εκεί που ακούγονται κλάματα μωρών. Ή εκεί που υπάρχουν προβολείς αμέτρητοι. Ή εκεί που υπάρχει σκοτάδι. Ή εκεί που οι κοφτές αναπνοές φτιάχνουν τα καλύτερα ποιήματα. Ή εκεί που άνθρωποι αγαπιούνται. Ή εκεί που συμβιβάζονται. Ή εκεί που απλά συνεχίζουν.

Αλλού πάντα κάτι μαγειρεύουν. Αλλά εγώ είμαι εδώ. Και τρώω ωμή την πραγματικότητα.

 

[ https://www.youtube.com/watch?v=LFb9tiK0hVo ]

• No Comments

οι στιγμές μας είναι πολύτιμες. αξίζουν κάτι περισσότερο από όλο το πετρέλαιο του κόσμου.
τα δευτερόλεπτα μαζί σου δεν τα χαρίζω σε κανέναν. τα ‘χω κρυμμένα στην αριστερή πλευρά του εγκεφάλου μου.
δεν τα δίνω στο πλήθος. δεν τα σκορπάω σε μάτια άλλων. είναι για μένα. για σένα. για εμάς.
δεν φτιάχτηκαν για την ικανοποίηση του Εγώ. ούτε για την θρέψη των όσων μας τρώνε.
οι στιγμές μας είναι ό,τι έχει μείνει από το β’ πληθυντικό πρόσωπο που κάποτε υπήρξε.
τις στιμές μας δεν τις έδωσα ποτέ και σε κανέναν. έτσι κανένας δεν μπορεί να μου τις κλέψει.

(Goodbye First Love, 2011)

τις απορίες μου τις έχω φυλαγμένες σε ένα βαζάκι.

γυάλινο.

μια μέρα θα σπάσει και θα εξατμιστούν.

• No Comments

Κάθε πρωί, υπάρχουν κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, ίσως δευτερόλεπτα, μπορεί να συμπληρώνουν και λεπτά, που το μυαλό σου είναι κάπου ανάμεσα στο κενό και την πραγματικότητα. Είναι κάτι κλάσματα του δευτερολέπτου, ίσως δευτερόλεπτα, μπορεί να συμπληρώνουν και λεπτά που δεν θυμάσαι. Δε θες να κλάψεις, ούτε να γελάσεις, δε νιώθεις άγχος, ούτε πίεση, η καρδιά σου χτυπάει αβίαστα κι εσύ βρίσκεσαι στην πιο ουδέτερη κατάσταση που υπήρξες από τότε που το συνειδητό σου άρχισε να παίρνει τη θέση της παιδικής άγνοιας. Είναι κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου, ίσως δευτερόλεπτα, μπορεί και να συμπληρώνουν και λεπτά που όλα είναι εντάξει. Χωρίς το θα, είναι.

Ύστερα περνάνε. Πόσο να κρατήσουν άλλωστε; Δευτερόλεπτα, λεπτά, εξ ορισμού χρόνος ελάχιστος. Όλα μπαίνουν στην τάξη τους, ή την αταξία τους. Σκέφτεσαι πόσα έχεις να κάνεις, που δεν έχεις κάνει. Σκέφτεσαι πως οι άνθρωποί σου, αποδείχτηκαν απλά άνθρωποι – χωρίς το σου. Σκέφτεσαι πως η ζωή δε μοιάζει με έναν Αύγουστο γεμάτο καρπούζια στα μάγουλα, ούτε έναν Ιούνιο γεμάτο μπουγέλα. Αλλά με έναν Σεπτέμβριο γεμάτο αρχές που αδυνατείς να βρίσκεσαι μέσα. Σκέφτεσαι πως η ζωή σου πήρε ένα δρόμο που δεν διάλεξες. Σκέφτεσαι, αμφιβάλλεις, δεν ξέρεις, δεν θες να μάθεις. Εκείνο το απροσδιόριστο βάρος, μπαίνει ακριβώς ανάμεσα στα δύο κόκκαλα του θώρακα, να μην μπορεί να φύγει, να φυλακιστεί εκεί για όλη την υπόλοιπη μέρα.

Ένα πρωί όμως θυμάσαι ένα τραγούδι. Θυμάσαι πως έχεις επιλογές. Θυμάσαι πως βρίσκεσαι εδώ που βρίσκεσαι, επειδή εσύ το επέλεξες έτσι. Θυμάσαι πως καμιά φορά δεν χρειάζεται ήλιος, μα ένας Σεπτέμβρης ίσως αρκεί για να γεμίσουν όλα φως. Θυμάσαι κάτι – κλισέ ίσως, μα “αν έφτασα τόσο μακρυά ήταν για να μην ακούσω που δεν μου αποκρίθηκαν”. Και μπορεί ναι, να μην σου αποκρίθηκαν, μα εσύ πια θυμάσαι… Τώρα αρχίζεις και θυμάσαι, πως ορίζοντας υπάρχει και μπροστά, όχι μόνο πίσω. Θυμάσαι πως αν σταματήσεις να κοιτάς χαμηλά, θα δεις πως εσύ κοντεύεις, φτάνεις ήδη σε κάποια κορφή, και, πως να τους ακούσεις ή να σε ακούσουν καρδιά μου με τέτοια απόσταση που σας χωρίζει;

* Χαμογελάς συγκαταβατικά και συνεχίζεις.

• 3 Comments

“Μου είπε ότι μ’αγαπάει! Αλήθεια μου το ‘πε. Μου είπε ότι θέλει να περάσει όλο το καλοκαίρι μαζί μου, μου είπε ότι του έλειψα, πολλά μου είπε, αλλά εγώ δεν ήθελα, γιατί ήξερα ότι θα ξαναερχόταν το τέλος και δεν αντέχω άλλα τέλη. Μα ξαναφέθηκα και τον αγάπησα στ’αλήθεια ξανά από την αρχή, κι έκανα έρωτα μαζί του και μου κρατούσε το χέρι στο δρόμο και μ’αγκάλιαζε σα να ήμουν κάτι πολύτιμο κι έβλεπα στα μάτια του ότι είμαι.


Και δεν πήγαινα τα βράδια σπίτι του να κοιμηθώ, γιατί έκλαιγα που θα φύγω. Κι ύστερα είπα η αγάπη όλα τα μπορεί και εμείς μπορεί να τα καταφέρουμε ακόμα κι από μακρυά. Γιατί τίποτα δεν ήταν όπως παλιά, δεν έβλεπα πια σύννεφα στο βλέμμα του και το βήμα του είχε πάψει να είναι αμήχανο. Και στο νησί ήταν όλα υπέροχα και με αγκάλιαζε και με φιλούσε και με αγαπούσε.

Μα ύστερα.. Τα πάντα γύρω από το σεξ. Ποια αγάπη μου λες; Μόνο αυτό θα σκέφτονται. Πάντα αυτό θα σκέφτονται. Ότι θα βρω γκόμενο λέει. Πόσο λίγο με ξέρει. Μετά από τόσο καιρό και ακόμα ξέρει τόσα λίγα από αυτά που σκέφτομαι. Μπορεί να ήταν η τελευταία φορά που θα κοιμόμασταν μόνοι, μου είπε και ήθελα να πω. Γιατί ποτέ δεν μου μιλάς; Γιατί μια φορά δε μου λες τι σκέφτεσαι; Γιατί δεν μου λες θέλω να μείνεις, αντί το προλαβαίνεις το λεοφωρείο; Δεν θέλω να φύγω. Φοβάμαι τόσο πολύ. Το ξέρω ότι θα είμαι μόνη. Το ξέρω ότι δε θα βρω γκόμενο όπως λέει, το ξέρω γιατί με ξέρω. Τους είναι όλους τόσο εύκολο να εμφανίζουν ξαφνικά μια άλλη. Αυτό θα κάνει κι αυτός το ξέρω. Μα όχι εγώ. Εγώ όχι.

Τον αγαπώ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω τόσο πολύ την καρδιά μου να χτυπάει και ξέρω τι είναι. Δεν θέλω να τον χάσω, μα ούτε αυτό καταλαβαίνει. Πως θέλω κάθε στιγμή και κάθε λεπτό να είμαι μαζί του και να του χαιδεύω τα μαλλιά και να τον φιλάω στα μάτια. Αλλά κατάλαβες τι να χάσω; Να προσπαθήσω για τι; Για παράταση λίγης ξεγνοιασιάς; Αν κάτι ζηλεύω αυτή τη στιγμή είναι η άγνοια των ερωτευμένων. Η ιστορία θα είναι πάντα ίδια. Τίποτα δεν θα την απογοητεύει.”

“Κείνο το απόγευμα ορκιστήκαμε πως θα φτύναμε τα κουκούτσια κάθε καλοκαίρι

και ο Αύγουστος θα μας βρίσκει πάντα με τις γλώσσες μας ενωμένες.”

 

[ ό,τι έμεινε από κείνον τον Αύγουστο – οι υποσχέσεις. ]

• 6 Comments

• No Comments

• 3 Comments

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις  – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας – αποδέξου το)
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω – δεν τους το χρωστάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε – η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει
Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά

της Χριστίνας Παρασχά

• 79 Comments