στο ανάμεσα του εγώ από το εσύ
είναι η δεδομένη άφιξη
εκείνου του πρωινού όπου το εγώ
ξυπνούσε αλλού από όπου ξύπνησε
μακρόσυρτος ήχος πόρτας
που κλείνει κρυφά
φαίνοντα αντάξια κι αρκετά προς
αποφυγήν υγρών βλεφαρίδων και
ενοχλητικών ερωτηματικών
αυτόν με το κεφαλαίο άλφα
μα κι αυτόν με το μικρό
είναι η παρακάτω που λέει πως
το τελευταίο μας αδιάφορο βράδυ
τίποτα δεν είναι κρίμα, κρίμα δεν υπάρχει
εδηλώθη με στόμφο
το διαβασα και σκεφτηκα εζησα, ζω και θα ζησω, μου αρεσει παροτι πολλες φορες αναρωτηθηκα για το νοημα της ζωης μου