Τότε εγώ νομίζω θα γελούσα ειρωνικά, γιατί, τι κρίμα να μην ξέρει πως η Ελένη είναι πολύ πιο πάνω από τις μικρότητες των περισσότερων κλισέ μοναδικών ανθρώπων. Πως προσπερνάει, όσα εμείς δεν καταφέραμε ποτέ· βάζει πάνω από ηλίθιους εγωισμούς και καταγραφές του μεγέθους της προσπάθειας για μια σχέση, την αξία αυτής. Δίνει, χωρίς να περιμένει να πάρει πίσω και αδιαφορεί για το δικό της εγώ, προς χάρην της δικής σου ευχαρίστησης. Η Ελένη θα πέσει σε παγωμένο ποταμό μες στον χειμώνα, θα πάει στις πέντε το ξημέρωμα μαζί σου για ποδήλατο, θα χορέψει ταγκό – χωρίς να ξέρει η ίδια ταγκό – χωρίς να νοιάζεται αν εσύ ξέρεις ταγκό, επειδή απλά ταιριάζει. Θα κουβαλήσει από τη μία άκρη της πόλης ως την άλλη ένα τυχαίο γραφείο, απλά επειδή το ζήτησες, θα πει συγγνώμη και θα ξαναπεί συγγνώμη μέχρι να πιστέψεις πως το εννοεί· θα κάνει το τέλος να μοιάζει με αρχή, απλά επειδή είναι ικανή να το κάνει.
Mer Dansante says
Όμορφο 🙂
Michael K. says
Πολύ ωραίο, ειδικά για όσους έχουμε την Ελένη μας.
merilin pt says
αχ Ελενη μου….