Αξιώματα

Ας είμαστε ρεαλιστές.
Τα απογεύματα οι σκιές θα μεγαλώνουν κι εμείς δεν θα έχουμε πουθενά να κρυφτούμε.
Θα παραγγέλνουμε  καφέ γλυκό, μα πάντα θα πικρίζει στη γλώσσα.
Ο ήλιος θα δύει, ο ήλιος θα ανατέλλει.
Κυβερνήσεις θα πέφτουν , κυβερνήσεις θα ανεβαίνουν.
Ο καναπές θα έχει γίνει δέρμα μας και η οθόνη μάτια μας.

Ας είμαστε ρεαλιστές.
Τα κεριά θα σβήνουν κι οι ευχές θα μένουν απραγματοποίητες.
Θα είμαστε κακοί μ’ αυτούς που δεν το αξίζουν, γιατί μόνο αυτοί θα είναι εκεί για εμάς.
Θα θέλουμε να ουρλιάξουμε, μα θα ακούει το μαξιλάρι τα πνιχτά δάκρυά μας.
Θα αδικούμε άλλους, επειδή άλλοι υπήρξαν άδικοι με εμάς.

Ας είμαστε ρεαλιστές.
Οι δεύτερες ευκαιρίες θα είναι πάντα χαμένες.
Οι τρίτες και οι τέταρτες, παρωδίες.
Το σεξ με αγνώστους θα είναι πάντα υποκατάστατο.
Θα ακουμπάμε τα κορμιά μας και μετά θα τα γδέρνουμε για λίγη κάθαρση.

Ας είμαστε ρεαλιστές.
Τα τηλέφωνα θα χτυπούν πάντα μετά τις 12:00.
Τα μηνύματα θα είναι μεθυσμένα.
Θα μου τραγουδάς στους δρόμους, μα θα ‘ναι από απελπισία.
Θα σου λέω σ’αγαπώ και θα μου λες πηδάω άλλη.
Θα κλαίω στον ώμο σου, μα δίχως χέρια να με αγκαλιάζουν.
Θα με διώχνεις και θα επιστρέφω.
Θα φεύγω και θα με κυνηγάς.
Θα με ρωτάς αν σ’αγαπάω και δεν θα απαντώ.
Θα μου λες σ’αγαπάω, μα θα ματώνουν τα χείλη σου.
Θα μου λες δε φεύγω, μα θα είναι από φόβο μην με αγγίξει άλλος.

Ας είμαστε ρεαλιστές.
Ο κόσμος δεν είναι όμορφος.
Τα πρωινά με δυο ζευγάρια λαμπερά μάτια, ουτοπία.
Η οικογενειακή θαλπωρή θα μας πνίγει.
Τα καλοκαίρια θα καλύπτουμε τη θλίψη μας με άμμο.
Κάθε Σεπτέμβρη θα φυσάει δυνατά.
Θα μένουμε γυμνοί και θα διαλύονται τα κάστρα μας.

Ας είμαστε ρεαλιστές.
Ποιός ουρανός;
Ποιά θάλασσα;
Ποιό φεγγάρι;
Ποιά αγάπη;

Ας είμαστε ρεαλιστές.
Δεν θα νικήσουμε.