Weltschmerz

Ένας παράξενος πόνος προσγειώθηκε
προχθές ξανά πάνω στο στήθος μου
παρέα με τις στάχτες
που έπεφταν στα μαλλιά μου
από τον ουρανό
Είναι οξύς, διαρκής και
απερίγραπτος
Να έβρισκα λέξεις
να τον εξηγήσω
Στους τόσους ειδικούς
που έχω πάει κατά καιρούς

Να ήξερα
πως περιγράφεται ο πόνος
που νιώθεις όταν βλέπεις
Δέντρα να καίγονται
Καρολάιν να στραγγαλίζονται
Τοίχους να φωνάζουν ‘καμία μόνη’
Μεροκαματιάρηδες να σκάβουν μες στο λιοπύρι
Ένα απλωμένο χέρι κάθε πρωί ανελλιπώς
στην υπόγεια διάβαση της Νέας Φιλοθέης
Ωκεανούς να πλημμυρίζουν πλαστικά
Σύννεφα να μπουκώνουν από CO2
Τη ζωή να νικιέται

Πως περιγράφεται ο πόνος
Όσων ακόμα προσπαθούν να μας πείσουν
Πως η αγάπη, είναι αγάπη
Πως δεν υπάρχει νορμάλ
μόνο διαφορετικό
Δικαστές παντού, που ξέρουν το σωστό
Χτυπάνε σφυριά
Βγαίνουνε χατζάρες
Κόβονται κεφάλια
Το γυναικείο σώμα ένοχο
με κάθε ευκαιρία
Σεξισμός, πατριαρχία, ρατσιμός
Αγαπημένο τρίπτυχο
τόσο δικό μου
όσο και της χώρας του φωτός
Ελευθερίες να αρπάζονται
μέσα από τα χέρια σου σα νεογέννητα
(Ήρθε ξανά ο Ηρώδης;)

Πες μου γιατρέ
πως περιγράφεται ο πόνος
Όσων σε καρέκλες νοσοκομείων κάθονται
με γροθιές ακουμπησμένες στο μέτωπο
Των γονιών που μένουν χωρίς παιδιά
Των παιδιών που μένουν χωρίς γονείς
Των τόσων που μένουν
σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων
χωρίς πόδια ή χέρια ή μάτια
Πως εξηγείς σε κάποιον
πως δε θα μπορέσει να δει ξανά
το ηλιοβασίλεμα
Και
Πως περιγράφεται το ηλιοβασίλεμα
Δεν ξέρεις
Ούτε εγώ

Δεν ξέρω πως να εξηγήσω
τον πόνο που νιώθω
για όλο το άδικο του κόσμου
Που είναι τόσο βαρύ και  τόσο πολύ
που με λυγίζει
και με πονά
Ακόμα περισσότερο
κι από την αδιαφορία σου