ζω σε μια πόλη μεγάλη, άγνωστη μέσα σε αγνώστους
πόλη που σε αφήνει να αναπνεύσεις
που δεν έχεις μάτια καρφωμένα πάνω σου
που δεν ανοίγουν στόματα παρά μόνο όταν έχουν κάτι να πουν
που οι δρόμοι είναι απέραντοι και έχει μέρη πολλά να κρυφτείς
που έχει λίμνες και ποτάμια και βαρκούλες και πάπιες
που ο χειμώνας θυμίζει χειμώνα, κασκόλ και σκουφιά
που παίρνεις τα χιονοπέδιλα και πας για πατινάζ
με τοίχους χρυσούς και καναπέδες από βελούδο
με ζεστό κρασί, καραμελωμένα μήλα και κέικ καρότου
ζεις σε μια πόλη μικρή
βλέπεις άτομα που γνωρίζεις από τότε που γεννήθηκες
έχεις μια γλοιώδη οικογενειακή θαλπωρή
ζεστό φαγητό της μαμάς, το λογαριασμό σου γεμάτο
ή χειρότερα, σερβιτόρα σε συνοικιακό καφέ για την κάλυψη των εξόδων του μήνα
κάνεις κανένα ταξίδι που και που, διαβάζεις και κανένα βιβλίο γιατί έτσι επιβάλλεται
είσαι τάχα εντάξει μ’ αυτό που ζεις
γιατί άλλωστε είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι παίζεις σε μια λάθος ζωή
δύσκολο να παραδεχτείς ότι δε ζεις, παρά κρυφοκοιτάς ζωές άλλων
δύσκολο να παραδεχτείς ότι θα ‘θελες, αλλά δεν έχεις, αλλά μόνο τότε
όταν δε φοβηθείς να κοιτάξεις κάτω, θα δεις ότι είσαι στον πάτο
όταν δε φοβηθείς να κοιτάξεις πάνω, θα δεις ότι πνίγεσαι
όταν δε φοβηθείς να κοιτάξεις γύρω, θα δεις ότι είσαι σε κλουβί κι ούτε καν χρυσό
γι’ αυτό σας λέω
να φεύγετε άνθρωποι, να φεύγετε, να μη φοβάστε
σας πατάνε κι εσείς κοιτάτε μην σκονιστήκατε
δε φτιαχτήκαμε για τα μικρά, πότε θα το καταλάβετε
δε σπουδάσαμε για 200 ευρώ το τετράωρο σίγουρα
φτιαχτήκαμε για να βρούμε τόπους που μας χωράνε
τόπους που μας αγαπάνε και όχι μόνο τους αγαπάμε
να φεύγετε άνθρωποι, να μη φοβάστε
ξέρετε μια βαλίτσα είναι
μια βαλίτσα και δυο τρία κλικ
κι αν το φευγιό σας προκαλέσει ναυτία
τότε μόνο να βγάλετε εισητήριο επιστροφής
ποση αληθεια…
θεσπέσιο. Μακάρι να το κάναμε όλοι.
Πολυ σωστη…
Το μονο που θα δεις στο παρελθον ειναι οτι σε αφησε να φυγεις..
Tα φιλια μου !
Και οι άνθρωποι που αγαπάς,οι άνθρωποι σου δεν ειναι τίποτα πια.. Όλοι ψάχνουμε αυτη την μεγαλη ζωη και ξεχνάμε τα ουσιώδη.. Γιατι ναι δεν εχω καραμελωμενο μήλο η κέικ καρότου..ομως ειμαι καλα κ θα το παλεψω.
Αγαπητέ ανώνυμε,
το κείμενο όλο αναφέρεται ακριβώς στο να μην συμβιβάζεσαι με τα λίγα, όταν μέσα σου ξέρεις πως άλλα είναι αυτά που πραγματικά επιθυμείς. Η φυγή αφορά τόπους και ανθρώπους επίσης. Αν αυτά που έχεις -τα λίγα- σου αρκούν δεν τίθεται θέμα συμβιβασμού.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ..ΜΠΟΡΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΑΥΤΟΣ ΘΕΛΕΙ..ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΩΣ -ΛΙΓΑ- ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ.. ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΦΥΓΗ ΜΙΑ ΜΟΔΑ..