Δεν είναι πια το πρόβλημα στα βράδια.
Το πρόβλημα πλέον είναι στα πρωινά. Όχι, όχι δεν είναι βαριά, το πάπλωμα άλλωστε έχει μεταφερθεί στο πατάρι, ούτε να κρυφτείς μπορείς, ούτε να το σηκώσεις χρειάζεται. Ο ήλιος ξεμυτίζει κάθε χάραμα, μόνο για να σε κάνει να χαμογελάσεις. Είναι να, μόναχα μια αίσθηση, σα να ξεράθηκε ο λαιμός σου. Κι ας είναι πλεόν Απρίλης.
Είναι που κάτι λείπει και ξέρεις πως δεν είναι πίσω να κοιτάξεις αυτή τη φορά. Είναι όλα όσα κάθε βράδυ, όταν κλείσεις τα μάτια ζωγραφίζονται στο μυαλό σου, όσα με ακριβείς λεπτομέρειες θα μπορούσες να τα περιγράψεις στον καθένα. Όλα όσα συνέβησαν, αλλά κάπου αλλού, κάπου χωρίς εσένα. Είναι που θες έναν ώμο να γείρεις, και να ακούσεις μια φωνή να λέει “όλα θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, όπως ακριβώς πρέπει για να γίνεις χαρούμενη”. Κι είναι ύστερα κι αυτά, τα τυχαία αποσπάσματα, που κάνουν τα πρωινά σου – που δεν ήταν τόσο βαριά – να γίνονται μεσημέρια αβάσταχτα.
“Είναι που θες να κλάψεις με λυγμούς, για όλα όσα ονειρεύτηκες, αγάπησες, περίμενες – για όλα όσα ποτέ δεν ήρθαν. Είναι αυτή η αβάσταχτη ανάγκη να θέλεις να χαριστείς και να μην έχεις που. Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη , να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.
Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή, μες στο μυαλό σου.
Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.
Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του.
Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι. να του στείλεις ένα φιλί.
Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ’ακολουθήσεις.
Μου λείπει η αγάπη μου, εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.
Μα σίγουρα, δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ’ αυτό το τοπίο.
Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος. που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.
Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών…
Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;
Τόσο πολλά;”
Ναι είναι κάτι πρωινά, κάτι μεσημέρια που λείπει, λείπει πολύ εκείνο το αγόρι με το κυπαρισσί γιλέκο, το αμήχανο βήμα και το αθώο χαμόγελο. Εκείνα τα χέρια που μέσα τους τίποτα δεν φοβόσουν κι εκείνα τα μάτια γεμάτα αλήθειες. Μα αυτά δεν υπάρχουν πια, δεν υπάρχουν εδώ και καιρό. Κι ύστερα λείπουν περισσότερο, εκείνα τα αδιάφορα βράδια που δεν έκανες τίποτα να βρουν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Εκείνες οι σχέσεις που επέπλεαν σαν φελλός, οι δήθεν χειραψίες και οι άσκοπες τζούρες επιβεβαίωσης. Λείπουν τα αντίο, που έχασαν τον δρόμο τους στο βωμό της αγάπης κι οι συγγνώμες που δέχτηκες χωρίς να πρέπει. Στον ίδιο βωμό κι αυτές. Λείπει η σχέση που φαντάστηκες, μα ποτέ δεν έκανες και αυτή η σπουδαία αγάπη που ποτέ δεν ήρθε. Τα μεγάλα λόγια που ποτέ δεν είπες κι αυτά που ποτέ δεν άκουσες. Μα πιο πολύ το ξέρεις, λείπεις εσύ. Κοίτα στον καθρέφτη. Δεν είσαι εσύ αυτό που βλέπεις. Όχι σίγουρα δεν είσαι! Εσύ χαμογελούσες και έλαμπε ο κόσμος. Άνοιγες τα μάτια σου και φώτιζε η γη. Εσύ κάποτε ήσουνα ζωή.
Αν σου λείπει κάτι -το ξέρω- είναι εκείνα τα συμπαντικά δευτερόλεπτα που τα κύτταρά σου κοντεύουν να ξεκολλήσουν και να αρχίσουν να χορεύουν, αυτόνομα, όχι σαν ένα σώμα.
Εκείνος, εκείνος ο ήχος που ποτέ δεν άκουσες, ο ανεπαίσθητος εκείνος ήχος, σαν ψίθυρος, σαν μυριάδες ψίθυροι μαζί, που ενυπάρχουν σ’ εκείνη την απλή κίνηση, ξέρεις όπως
όταν ενώνονται δυο κομμάτια παζλ ή κουμπώνουν δυο τουβλάκια λέγκο.
Μα θέλει ησυχία, απόλυτη για να ακουστεί και χρόνος πολύς
ησύχασε και κοίτα το φεγγάρι, είναι πλέον Απρίλης.
νομίζω τα είπες όλα.
όλα τα ''μου λείπεις'΄
όλες σου οι λέξεις ενωμένες με έκαναν να ταυτιστώ..
"Όλα όσα συνέβησαν, αλλά κάπου αλλού, κάπου μαζί και μ' εσένα." Αν σε χαροποιεί νιώθουν και άλλοι έτσι.. Χαμογελώ με το ησύχασε και κοίτα το φεγγάρι, τα αστέρια τη νύχτα !
"Μικρή&Τριανταφυλλένια"
Κάπως έτσι. Εώς αρκετά έτσι.
ακριβως εκεινο το συναισθημα της πληρης ανεπαρκειας,του κοσμου,των αλλων η και του εγω μας.
🙂
σκεψεις που εχω στο μυαλο μου και δεν μπορω να τις αποτυπωσω στο χαρτι.. ακριβως ετσι, ακριβως αυτο.
Γράφεις υπέροχα. Καλή Κυριακή!
…να θελεις να χαριστεις και να μην ξερεις που…
καλη Ανασταση
θα σου περάσει.