Άνοιξε άνοιξη
– καλημέρα, τι θα θέλατε;
– μιαν Άνοιξη παρακαλώ.
Archives for 2017
Στον Όλιβερ
στο δέρμα μου κάνουν παρέα κάτι κόκκινες κυλίδες. δίπλα μου κατουρούν κάτι σκυλιά. καμιά φορά με βάζουνε να διαλέξω ανάμεσα στους σκύλους και τις γάτες. δεν έχω τι να απαντήσω. δεν επικροτώ την πουλημένη αγάπη. τόση μοναξιά που μια μέρα αγοράζεις κάποιον που θα σ’αγαπάει όσο τον ταίζεις. ειρωνεία. τους ανθρώπους μια μέρα σταματάμε να τους ταίζουμε, να τους ποτίζουμε. τους αφήνουμε να λυσσάξουν για λίγη προσοχή κι ίσως κάπου βαθιά το ευχαριστιόμαστε που τους τη στερούμε. τους ανθρώπους κάποια στιγμή τους βαριόμαστε. δεν άκουσα ποτέ κανέναν να βαρεθεί το σκυλί του. ας είναι. προς Θεού μην παρεξηγηθώ, δεν είναι σκοπός μου να τα βάλω με τα ζωντανά. προχθές επισκέφτηκα στο σπίτι του Χέμινγουέι, είχε λέει 4 γυναίκες και 53 γάτες. πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω ποτέ. πάλι έχασα όμως το δρόμο. πόσους συνειρμούς να αντέξει ένα μυαλό. συχνά συμβαίνει αυτό τελευταία – χωρίς δυστυχώς να ξέρω που ακριβώς αποσκοπεί. θες να πεις όχι, λες ναι. θες να μείνεις, φεύγεις. θες να μιλήσεις, χορεύεις. θέλεις να φιλήσεις, φιλάς. ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει, μέχρι να γίνει. /// την πρώτη φορά που τον είδα μου φάνηκε κουλ. κουλ με μία μεγάλη δόση επιφάνειας. εξυπνάδα για βιτρίνα. πρόσεξα επίσης το ύψος του και τα μεγάλα του χέρια. δεν έδωσα σημασία. δεν έδωσε κι αυτός. ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει μέχρι να γίνει. τα χείλη μας ταίριαξαν. ήξερε όλα τα βήματα. σα να είχε μελετήσει εγχειρίδιο. αργά. γρήγορα. απαλά. άγρια. προς μεγάλην μου έκπληξη κατάφερε ό,τι δεν κατάφερε κανείς. το Σάββατο ήταν καλύτερο από την Πέμπτη. τότε πρόσεξα εκτός από το ύψος του και τα μεγάλα του χέρια, τις κόρες των ματιών του όταν χαμογελούσε. πως ανεβοκατέβαινε το στέρνο του όταν ανέπνεε. πως έτρεμε το χέρι του όταν πλησίαζε το δικό μου. αν κάποιος μου ζητούσε να τον περιέγραφα θα έβρισκα μονάχα ένα επίθετο. κουλ. το πιο κουλ άτομο που γνώρισα ποτέ. /// lust. άνω και κάτω τελεία. λαγνεία. πόθος. ασέλγεια. άμετρος επιθυμία. η στέρηση προκαλεί την υπερβολή. την ατελειώτη σεξουαλική επιθυμία χωρίς καμία συναισθηματική εμπλοκή. ανανάς, πάγος, μάνγκο, βούτυρο, θάλασσα, κάψιμο, ταχύτητα, βάθος, σάλιο, πείνα, γλυκό, αλμυρό, παραπάνω. δεν θα πω ψέματα. τα χείλη του ήταν τα πάντα. τα πάντα χωρίς τα χείλη που έλειπαν. πόσα στόματα είναι αρκετά για να καλύψουν μια επιθυμία; με ρωτάς; θα πω μια νύχτα δεν είναι αρκετή. ούτε ένα κρεβάτι. ούτε ένα ξημέρωμα. ούτε ένας πορτοκαλί ήλιος ολόγιομος. ούτε ένα βίντεο. ούτε ένα χάπι. ούτε ένα μπάνιο μαζί. ούτε να λούσω τα μαλλιά σου. ούτε να σε γλύψω παντού. αν με ρωτάς όλα αυτά δεν είναι αρκετά. ούτε να μου πιάσεις το μπούτι. ούτε να μου σφίξεις το λαιμό. ούτε μια πολαρόιντ. ούτε ένα ταξί για το σπίτι σου. ούτε ένας ύπνος μαζί. αν με ρωτάς όλα αυτά δεν είναι αρκετά. πάλι έχασα όμως το δρόμο. πόσους συνειρμούς να αντέξει ένα μυαλό. αν με ρωτάς όλα αυτά που δεν είναι αρκετά είναι για εσένα. αυτά θυμάμαι. και κυρίως εσένα, Όλιβερ. είσαι κουλ. και σε πάω. ///
[ αυτοί // που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους ..
* τζακ κέρουακ – στο δρόμο ]
Ένα βράδυ στη Νότια Καρολίνα
ο ουρανός ήταν μαύρος. το μαύρο που μοιάζει με βελούδο, που μοιάζει με γιορτή. σκόρπια αστέρια εδώ κι εκεί. το φεγγάρι μισό. από τα μισά που δεν ψάχνουν το άλλο μισό τους. τα ολόκληρα μισά. βγήκαμε στην πίσω αυλή. ήταν απέραντη και έμοιαζε με τεράστια ζεστή μπανιέρα. αρχίσαμε να κολυμπάμε ανάμεσα σε τριαντάφυλλα και ήχους από κοκκόρια, μασουλώντας μπισκότα από αμύγδαλο. δεν δύναμαι να θυμηθώ τι ακριβείς σκέψεις μου, μα θυμάμαι πως η ζωή έμοιαζε με θαύμα. θαύμα που μόνο οι τολμηροί καταφέρνουν να δουν. νιώθαμε τα κορμιά μας να ιδρώνουν από μια παράξενη ζεστασιά, σαν χάδι από χέρια που συναντάς μόνο όταν ακουμπάς το κεφάλι σου στο μαξιλάρι. καπνίζαμε φυτά που μας πήγαιναν σε κόσμους καινούριους, που μας έφερναν τόσο κοντά που δύσκολα ξεχώριζες το σώμα σου από του άλλου και γελούσαμε. γελούσαμε ασταμάτητα. αρπάζαμε ο ένας τα χείλη του άλλου και δεν τα αφήναμε μέχρι να πληγιάσουν, μέχρι η γλώσσα μας να κοπεί. σου αρέσω ρώταγα, σε ποθώ έλεγες. κάποτε αρχίσαμε να τρέχουμε γυμνοί ανάμεσα στα δέντρα. ήταν ψηλά και γυμνά όπως εμείς. οι πατούσες μας μάτωναν, μα η ζωή, η ζωή είναι πόνος κι όποιος δεν πονά δεν ξέρει τι θα πει ζωή. συναντάγαμε λόφους και κατηφοριές ξανά και ξανά, μα εμείς συνεχίζαμε είτε από περιέργεια είτε από καπρίτσιο. φτάσαμε σε ένα βράχο και ξαπλώσαμε. αναπνεύσαμε ουρανό, ξεράσαμε προδοσία. θυμηθήκαμε ξάφνου τις αμέτρητες φορές που προσποιηθήκαμε ειλικρίνεια, τις φορές που πλησιάσαμε κοντά, μα πάλι δεν τα καταφέραμε. σκεφτήκαμε τη ζωή με λιγότερες μάσκες και μετά τις φορέσαμε και κατηφορίσαμε. αν δεν τρέμαμε τόσο την αλήθεια … θα έμοιαζαν όλα τα βράδια μας σαν ένα βράδυ στη Νότια Καρολίνα.
Τήξη
Σαρλότ
Ντούραμ
Μιάμι
Λος Άντζελες
μα αυτή
να ονειρεύεται
διαρκώς
την Αίτνα
και
τη λάβα της
να ποθεί
αγωνιωδώς
ένα ηφαίστειο
ενεργό
να μπει μέσα
να λιώσει
Αρρυθμία
τελευταία εικοριτετράωρα στο γαλάζιο σπίτι. ξέρει κανείς πως οφείλεις να νιώσεις όταν γνωρίζεις πως κάτι δεν θα το ξαναδείς ποτέ; εγώ δεν ξέρω. κάθε δύο δεύτερα της ώρας μου λένε πως θα τους λείψω. ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τέτοια επίδραση όταν και μονάχα δεν προσπαθώ γι’αυτήν. έχω συνέχεια ταχυπαλμίες κι ο ύπνος μου είναι άστατος. βλέπω περίεργες εικόνες. ανακατεμένα χθες με σήμερα και αύριο. η κάποτε ζωή μου παρελαύνει βιαστικά μπροστά από τα μάτια μου χωρίς να με αφορά να εστιάσω. πόσο παράξενο αίσθημα το δεμενοιάζειπια. πόσο αλλόκοτο που όλα έχουν την λάμψη που θα τους δώσεις εσύ. ταχυπαλμίες ξανά. μια μόνιμη έλλειψη κάτι μη ορισμένου. ένα κενό σφινωμένο μέσα μου. δύο σταγόνες να κρέμονται μόνιμα στο εσωτερικό των ματιών μου. προχθές έγινα θεία. ένα μικροσκοπικό πλάσμα που αναπνέει ρυθμικά έχει λίγο από το αίμα μου. παραπροχθές ένα αγόρι 22 χρονών με ρώτησε για τη ζωή μου. 10 χρόνια από σήμερα. όσα απάντησα μοιάζουν μάλλον πολύ μακρινά για να τα φτάσω. όπως έμοιαζαν όλα όσα έφτασα και πλέον είναι πολύ κοντινά για να με ενθουσιάσουν. που πήγαν τα γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ; που παρέπεσαν οι καρτ-ποστάλ που έγραψα; τι λέει στην τελευταία σελίδα του σεναρίου; γιατί τόση αγωνία;
