Zοο Berlin
Έχει πολλά πάρκα εδώ αγάπη μου. Τεράστιους δρόμους και δέντρα παντού. Τα αυτοκίνητα σταματούν για να περάσουν οι πεζοί και οι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από εμάς. Ώρες ώρες μου μοιάζει λίγο με την Αθήνα, αλλά σε μια πιο εξελιγμένη και πολιτισμένη εκδοχή της. Άλλες ώρες βέβαια καθόλου. Έχει ποτάμια μεγάλα, σα να κοιτάς το άπειρο μέσα στην πόλη, νερό ατελείωτο και γέφυρες πολλές. Σκιουράκια πετάγονται στα πεζοδρόμια και χάνονται στις φυλωσιές. Τα κτίρια είναι ψηλά και μοιάζουν μιας άλλης εποχής. Ήλιο δεν έχει συχνά. Εδώ ο ήλιος είναι κάτι έξω και πέρα από την πραγματικότητα. Σαν ένα δώρο, ας πούμε που περιμένουν οι άνθρωποι, όπως περιμένουν τα παιδιά τον Άη – Βασίλη την Πρωτοχρονιά.
Σήμερα ο ήλιος τύφλωνε. Βρέθηκα να τρώω κινέζικο στον ζωολογικό κήπο. Είναι από τους πιο γνωστούς ζωολογικούς κήπους του κόσμου, το ξέρεις; Είναι μεγάλος, τόσο πολύ μεγάλος, σαν μια πολιτεία, μέσα σε μια άλλη πολιτεία. Μια πολιτεία απόλυτης τάξης, ηρεμίας και ασφάλειας. Έχει δέντρα αμέτρητα και ζώα που δεν έχεις ξαναδεί. Ελέφαντες και ένα μικρό, τόσο δα μικρό ελεφαντάκι -θα ‘παιρνα όρκο πως είναι αυτό για το οποίο τραγουδάει ο Δεληβοριάς – τίγρεις, καμηλοπαρδάλεις και μια πολική αλεπού! Το ήξερες ότι υπάρχει πολική αλεπού; Ήταν άσπρη, ολόασπρη σαν την πολική αρκούδα, αλλά ήταν αλεπού. Έχει κι ένα γέρικο λιοντάρι, με μια μακρυά ταλαιπωρημένη χαίτη, ζέμπρες και ελάφια, πιθηκάκια και λίμνες με ψάρια εξωτικά. Ήταν κι ένα ζώο περίεργο, που έμοιαζε το μισό με ελάφι και το μισό με ζέμπρα και ονομάζοταν Okapi. Και διάφορα άλλα ζώα, που ούτε που θυμάμαι πως λεγόταν. Αμφιβάλω αν είδα το 1/3 των όσων είχε. Σίγουρα πρέπει να ξαναπάω. Ίσως όταν έρθεις.
Κάνει κρύο όμως μωρό μου. Πολύ κρύο, κρύο, συνέχεια κρύο. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο από τότε που ήρθα που να μην κρυώνω. Το κρύο σε πηρουνιάζει, σε κάνει να είναι η μοναδική σου αγωνία. Τα πρωινά ο ουρανός αντί για γαλάζιος είναι γκρι, κι όσο ρούχα κι αν φορέσεις πάλι ξέρεις ότι θα κρυώσεις. Το ξέρω, θα με πεις υπερβολική, αλλά μωρό μου αλήθεια σου λέω. Κρυώνω πάρα πολύ. Οι άνθρωποι εδώ μάλλον είναι συνηθισμένοι γιατί δεν τους βλέπω να το παίρνουν τόσο βαρέως όσο εγώ. Περπατάνε με ανοιχτά μπουφάν, ακόμα και χωρίς και λένε πως αυτό είναι καλοκαίρι! (Τι με περιμένει Θεέ μου, αναρωτιέμαι.) Τις προάλλες είδα ένα κοριτσάκι, με ένα τόσο λεπτό μπλουζάκι που μου ήρθε να το αγκαλιάσω για να μην κρυώνει. Το αγκάλιασε το αγόρι της τελικά.
Τα πήγαινέλα ακόμα δεν τα έχω μάθει καλά. Είναι πολλά άλλωστε. U-bahn, S-bahn, Strassen-bahn, Verkesmittel-bahn. Μα έχω μάθει πλέον, ακριβώς πότε πρέπει να ανέβω και πότε πρέπει να κατέβω. Ποτέ πια δεν χάνω τη στάση μου.
Nächste Station:
