Υποσημειώσεις

Λέξεις και έλξεις που παράπεσαν

Looking for something?

Archives for 2012

Δε γκαπ

Το μούδιασμα.
Το τίποτα.
Το κενό.
Το άδειασμα.
Το μηδέν.

Έρχεται μια στιγμή που η καρδιά σου δεν είναι απλά ραγισμένη. Δεν είναι κομματιασμένη. Έχει μια τρύπα. Μια τεράστια τρύπα κάπου στη μέση, ή λίγο πιο δεξιά, που ότι και να πέσει μέσα εξαφανίζεται. Δεν την ακουμπάει καν. Πέφτει και χάνεται. Δεν ξέρω που πάει, αλλά είναι σαν να μην πέρασε ποτέ από εκεί. Οτιδήποτε κι αν σου δίνουν. Αγάπη, μίσος, αδιαφορία, ενδιαφέρον, ζήλεια. Δε σε αγγίζει τίποτα. Νιώθεις μόνο να πνίγεσαι και να σε ενοχλεί η παρουσία παλιών και καινούριων. Των πάντων.

Δεν ήσουν πάντα έτσι. Χρειάστηκαν πολλά για να καταλήξεις εδώ. Ταλαιπωρήθηκες, παιδεύτηκες, υποτιμήθηκες, έψαξες την αγάπη και απέτυχες, πήρες κάτι άλλο από αυτό που άξιζες. Ενώ εσύ έδωσες τον εαυτό σου και την ψυχή σου ολόκληρη, και αγάπησες και πόνεσες με τον πόνο των άλλων. Και μετάνιωσες και ζήτησες για συγχώρεση και συγχώρεσες. Ώσπου ξαφνικά μηδενίζεις. Και ξεχνάς ποιος ήσουν και τι ήθελες και τις αρχές σου και τα πιστεύω σου και γίνεσαι κάποιος άλλος. Που ούτε εσύ σε αναγνωρίζεις στον καθρέφτη. Κι αρχίζεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Γιατί όταν δεν μπορείς να δεχτείς τίποτα από κανέναν, εκτός από τον εαυτό σου, τότε είναι να σα να ρίχνεις πισώπλατες μαχαιριές εσύ, σε εσένα.

Κύκλους κάνει η ζωή. Θα ξανανιώσεις. Και θα αγαπήσεις. Και θα πονέσεις. Και θα μαλακώσει η καρδιά σου. Μα ως τότε δικιά σου η επιλογή αν θα κλείνεις σιγά-σιγά το κενό ή θα το αφήνεις να μεγαλώνει.

 

-τέλειωσε ε;
-εσύ τι λες;
-μάλλον ναι. 
-μάλλον ναι λέω κι εγώ.
– …
-καληνύχτα.

Απομυθοποίηση

“Οι άνθρωποι δεν είναι όντα άξια εμπιστοσύνης” ήταν απ’ τις αγαπημένες της φράσεις, ίσως η αγαπημένη της. Μπορεί και ολόκληρη η κοσμοθεωρία της, αλλά είχε χάσει τόσο πολύ τον εαυτό της τελευταία, που θα ήταν απίθανο να μην χάσει τις κοσμοθεωρίες της. Και αφηνόταν και πληγωνόταν και συγχωρούσε και εμπιστευόταν και ξανά και ξανά και ξανά.
–Οι άνθρωποι δεν είναι όντα άξια εμπιστοσύνης! φώναξε δυνατά και άρπαξε το ποτήρι με το κρασί απ’τα χέρια του. Το έριξε πάνω της. Λέρωσε το άσπρο φανελάκι της και το παντελόνι του. Έτρεμε ολόκληρη. Δεν τον ήθελε δίπλα της όχι πια. Δεν της άξιζε. Όχι ότι δεν ήταν όμορφος, και ψηλός και γοητευτικός. Μονάχα ένα ελάττωμα είχε. Δεν ήξερε να αγαπάει. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που ήξερε αυτή. Δεν ήθελε να την πάρει αγκαλιά, να της μιλήσει ψιθυριστά στ’αυτί, να την κάνει να γελάσει. Δεν ήθελε να την αγγίξει. Όχι πια. Είχε αηδιάσει. Κάθε τόσο και κάτι ακόμα να τον ρίξει ακόμα πιο χαμηλά στα μάτια της. Αλλά αυτό; Αυτό ήταν πολύ!
[Όταν τον είχε πρωτογνωρίσει. Ήθελε να τον αγκαλιάσει. Δεν την άφησε. Της φαινόταν το πιο αθώο πλάσμα που είχε γνωρίσει ποτέ στη ζωή της. Ντροπαλός και αγνός. Κοκκίνιζε όταν της μιλούσε. Ήταν ρομαντικός. Όχι φανερά, κάπου βαθιά μέσα του όμως ήταν. Κι αυτή το έβλεπε. Και χαμογελούσε. Και της χαμογελούσε κι αυτός. Και πόσο πολύ δεν ήθελε να τον πληγώσει. Ήταν ευαίσθητη κι αυτή, αλλά άλλες εποχές. Μαζί του όχι. Μαζί του ένιωθε αυτή επικίνδυνη κι αυτός που έγραφε “προσοχήν εύθραυστον”.]
Κι ύστερα συνέβη αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί. 
Τον ερωτεύτηκε.
Και έπειτα διαλύθηκαν όλα.
Αυτό που περίμενε από καιρό έγινε, όχι κάτι καινούριο. Δεν της έκανε έκπληξη καν το γεγονός. Απλά δικαιώθηκε. Και μετά απ’ αυτό γινόταν όλο και πιο κακός. Και κατέρρεε μέσα της. Και θόλωνε η εικόνα του. Και ξεθώριαζε τόσο πολύ. Και άρχισε να χάνει τη θέση που είχε στην καρδιά της. Όχι τη θέση των συναισθημάτων. Τον αγαπούσε βαθιά. Τον αγαπούσε πριν ακόμα τον ερωτευτεί. Αλλά την θέση του ανθρώπου άξιου να κάνεις πολλά γι’αυτόν.
Και όμως πόσες φορές δε ζήτησε συγγνώμη για τα δικά της λάθη, και πόσες φορές δεν πήγε να τον βρει και πόσες φορές δεν έκατσε κάτω από την πόρτα του περιμένοντάς τον να της ανοίξει, και πόσα γράμματα δεν του έγραψε. Και πόσα δάκρυα… Μόνο και μόνο για να καταλάβει ότι δεν άξιζε. Τίποτα από όλα αυτά. Ούτε ο κόπος, ούτε ο χρόνος, ούτε καν οι στιγμές ευτυχίας. Αναρωτήθηκε βγάζοντας το άσπρο -κόκκινο πια- φανελάκι της. Τον ήξερε ποτέ; Ήταν αληθινό τίποτα από όλο αυτό που έζησαν; Ποιός ήταν τελικά; Ήταν αυτός που έζησε αυτή; Αυτός που γνώρισε αυτή; Με τα λάθη του και τα σωστά του; Ή μήπως ήταν αυτός ο άλλος; Αυτός που έμαθε εκείνο το απόγευμα;

-Θα έκανες ποτέ παράλληλη σχέση;
-Όχι.
– …
-Πιστεύεις ότι τα ‘χω με άλλη;
-Δεν πιστεύω τίποτα.
(πια).

Αθώα βλέμματα

Πόσο ζηλεύω τα ανοιχτά μεγάλα μάτια με μια απορία μέσα τους.
Τα μάτια που δεν έχουν δει και δεν έχουν μάθει ακόμα πολλά.
Που δεν γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω από αυτά που βλέπουν.
Που δεν έχουν πληγωθεί και διψούν να εξερευνήσουν τον κόσμο.
Που είναι γεμάτα αλήθεια και δεν έχουν να κρύψουν τίποτα.
Αν κάτι εξωπραγματικό θα ήθελα περισσότερο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, θα ήταν αυτό.
Να ξαναγίνω παιδί.
Θα ‘θελα να ήμουν στο δημοτικό. Όπου η μόνη μου έγνοια ήταν το παιχνίδι.
Όπου το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελάω, να σκαρφαλώνω σε δέντρα, να τρέχω σε ξέφωτα και να φτιάχνω πυργάκια στην άμμο. (Εκείνα τα πυργάκια – όχι δεν πείραζε που τα έφτιαχνα.)
Όπου το μόνο μου πρόβλημα ήταν μια άσκηση στα μαθηματικά που δεν καταλάβαινα.
Και έπειτα ερχόταν ο μπαμπάς μου, μου την εξηγούσε και όλα λύνονταν.
Ως διά μαγείας.
Όλα ήταν τόσο απλά τότε.
Χαιρόμουν που έτρωγα μαλλί της γριάς και είχα μπαλόνι να πετάει.
Χαιρόμουν που έπαιρνα σε όλα τα μαθήματα Α΄ και ήμουν καλή μαθήτρια.
Χαιρόμουν κι ας μη με ήθελε το αγοράκι που μου άρεζε.
Πόσο ζηλεύω τα αθώα βλέμματα.
Τα βλέπω παντού τελευταία.
Με κοιτούν πολλά παιδάκια και νιώθω σα να θέλουν να μου κάνουν μια ερώτηση.
“Γιατί δεν είσαι χαρούμενη όπως εμείς;”
Τί να τους απαντήσεις;
Το δικό σου βλέμμα δεν είναι αθώο πια. (Δεν υπάρχει γέφυρα επικοινωνίας.)

Ήταν κάποτε που ήσουνα παιδί, ή λίγο αργότερα όταν κοιτούσες εκείνον.
Το δικό σου αθώο βλέμμα έχει μείνει στο παρελθόν*
 
*τότε που ήτανε δίπλα σου και λίγο ζούσες
και νόμιζες δε θα ξαναγυρνούσες στο χρόνο τον ψεύτη ή τον κανονικό.
                         

Μια τυχαία ιστορία.

Έβρεχε από το πρωί. Δεν της άρεσαν οι μέρες με βροχή, της προκαλούσαν πάντα άσχημα συναισθήματα. Εκείνη τη μέρα όμως δεν την ένοιαζε. Ταίριαζε άλλωστε να βρέχει, όχι τόσο για να κρύβονται τα δάκρυά της -δεν είχε άλλα- είχαν στεγνώσει κι αυτά. Κυρίως για να μοιάζει ότι το σύμπαν κλαίει γι’ αυτήν. Ήταν ευαίσθητος χαρακτήρας. Έκλαιγε εύκολα, δάκρυζε σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής της. Κι όταν έμενε μόνη, τότε έκλαιγε με λυγμούς. Όταν δεν ήταν κανένας εκεί να τη βοηθήσει. Όταν δε φοβόταν να τσαλακωθεί εντελώς. Από ποιόν να κρυφτεί άλλωστε; Από τον εαυτό της; Όχι, δεν ήταν ο λόγος της εικόνας της που δεν έκλαιγε μπροστά σε άλλους. Το είχε κάνει κι αυτό αρκετές φορές. Απλά είχε μάθει πια πως τα δάκρυα δεν βοηθούν πουθενά. Δεν αλλάζουν καταστάσεις.
Μπήκε στο αμάξι. Αυτό το ταξίδι θα ήταν καθοριστικό. Δεν θα ήταν ένα ταξίδι από μια πόλη σε μια άλλη. Θα ήταν ένα ταξίδι από έναν κόσμο σε έναν άλλον. Από τον κόσμο των συναισθημάτων στον κόσμο του τίποτα. Το είχε αποφασίσει. (Πάντα το έκανε αυτό το λάθος. Έβαζε χρονοδιαγράμματα και τώρα αυτό και εκείνο τότε και όλα τα έφτιαχνε στο μυαλό της όπως αυτή ήθελε και ακόμα να καταλάβει ότι σχεδόν ποτέ δεν πραγματοποιούνταν τα σχέδιά της. Παρόλαυτά το είχε κάνει και αυτή τη φορά.) Καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Ποτέ δεν της άρεσε αυτή η θέση. Και πρέπει να μιλάς και να κρατάς παρέα στον άλλον και να είσαι ευδιάθετος. Αυτή όμως δεν ήταν. Προτιμούσε τις πίσω θέσεις. Εκεί που δεν αναγκαζόταν να βάλει τη ζώνη ασφαλείας. Εκεί που κουλουριαζόταν και δεν έβλεπε το δρόμο, τον χιλιομετρητή, να γράφει τα χιλιόμετρα να περνούν, τις απειλητικές προσπεράσεις. Δίπλα της αυτός. Όχι, όχι αυτός που θα ήθελε. Αυτός όμως που αντιπροσώπευε κάθε “αυτός” στη ζωή της. Ο πατέρας της. Ποτέ δεν είχε διαλευκάνει τα συναισθήματά της γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Αυτό που κατάλαβε όμως πρόσφατα ήταν ένα. Ότι πάντα αναζητούσε κάτι που του έμοιαζε.
Ήταν καλός αλλά και απόμακρος. Όχι ότι δεν έκανε αγκαλιές και χάδια, αλλά μάλλον ήταν μετρημένα. Κλειστός χαρακτήρας, δύσκολος να πιάσεις κουβέντα. Όχι, θα ήταν λάθος να το πω αυτό. Μιλούσε πολύ, είχε χιούμορ, θα μπορούσε να συζητάει με τις ώρες, αλλά πάντα για άσχετα θέματα, επικαιρότητα, πολιτική, ανούσια πράγματα. Όχι αυτά τα ουσιαστικά, αυτά της καρδιάς. Σ’ αυτές τις συζητήσεις πάντα δυσκολευόταν. Έχανε τα λόγια του. Αυτό έψαχνε μια ζωή. Αυτό προσπαθούσε να κατακτήσει. Πάντα το δύσκολο. Το άπιαστο. Για όσους ανθρώπους ήθελε στη ζωή της, πάντα χρειαζόταν να παλέψει. Όχι, αυτοί που την ήθελαν στη δική τους ζωή, σ’αυτών τις ζωές δεν ήθελε να μπει. Πάντα στις ζωές των άλλων. Στις ζωές αυτών που δεν την χρειαζόταν, που δεν την είχαν ανάγκη, στις ζωές ψυχρών ανθρώπων, στις ζωές ανθρώπων που μόνο παγοκολώνα θύμιζαν. Ναι, όλη της η ζωή αυτό προσπαθούσε. Να κατακτήσει την αγάπη. Να κατακτήσει την αγάπη ανθρώπων που δεν είχαν να της δώσουν.
Έβρεχε σε όλη τη διαδρομή. Προσπαθούσε να κρατήσει τα δάκρυά της. Δεν ήθελε να τη δει έτσι. Δεν ήθελε να τον στεναχωρεί. Ποτέ δεν το ήθελε. Ούτε αυτόν, ούτε τους άλλους. Κι όμως αυτό έκανε. Πάντα στεναχωρούσε, απογοήτευε, πλήγωνε και πληγωνόταν. Πως το κατάφερνε ούτε κι αυτή ήξερε. Η ώρα περνούσε. Το ταξίδι έφτανε στο τέλος του και ο “προορισμός” ερχόταν όλο και πιο κοντά. Και αυτή όλο και πιο ανέτιμη γι’αυτό που είχε αποφασίσει. Όχι, δεν ήταν καλή στο να αφήνει πίσω της κομμάτια της ζωής της, όσο λανθασμένα και να φάνταζαν αυτά. Η βροχή δεν σταματούσε. Έμπαιναν σε τούνελ, σήγαγγες σκοτεινές και ένιωθε σα να βλέπει ταινία ή κακό όνειρο. Ξέρετε, απ’ αυτά που ξυπνάς και έχεις κάποιον να του τα διηγηθείς μετά. Μια λάθος τιμονιά. Μια λάθος κίνηση. Μόνο αυτό σκεφτόταν. Ήθελε να τον σπρώξει, να αρπάξει το τιμόνι στα χέρια της και να… Όχι, ήταν πολύ πιο δειλή απ’ όσο πίστευε. Δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο. Και φυσικά και δεν σκεφτόταν όλους αυτούς που θα άφηνε πίσω. Τον εαυτό της σκεφτόταν, τον εαυτό της και τα ηλίθια όνειρά της. “Κάποτε θα ‘ναι όλα, σα ‘να να ναι καλοκαίρι.” Γελούσε και η ίδια μερικές φορές με αυτά για τα οποία ήλπιζε.
Κατέβηκε από το αμάξι. Πάτησε τα πόδια της στη γη. Και… Έχει τέλος η ιστορία. Αλλά πείτε μου, ποιον θα ενδιέφερε το τέλος μιας τυχαίας ιστορίας;

Εθί(ζω)μαι

Οι άνθρωποι που τους βαραίνει
μια βαθιά θλίψη
προδίδονται όταν είναι ερωτευμένοι:

έχουν έναν τρόπο να αρπάζουν τον έρωτα
σαν να θέλουν να τον αγκαλιάσουν
και να τον πνίξουν από φθόνο.

(Που αρχίζει το τέλος;
Πότε ένα βλέμμα
-ζεστό, εύθυμο. θλιμμένο-
γίνεται έρωτας;
Πού αρχίζει το τέλος του έρωτα;
Πού αρχίζει αυτός ο έρωτας;)

Χάρης Βλαβιανός,
Μετά το τέλος της ομορφιάς

Αντεύχομαι

Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε. Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σε κείνο, κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς που είχα το νου μου. Κι αυτός ήτανε λέει ο λόγος που την προσπέρασα.

Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, και στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα μπει ήδη μέσα, είχε τη διάθεση να πετάξει από το παράθυρο και να μπει, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν τόλμησε.Άλλη δικαιολογία τραβηγμένη από τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της και δεν με άκουσε ή ότι χτύπησα λάθος, τη διπλανή πόρτα και βλέποντάς με να καθυστερώ, συμπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να με διακόψει.

Μου έχει απαρυθμίσει μία, μία τις στιγμές που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο το φόβο που είχα μην τις χάσω… Είδα και έπαθα να μην έχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου λέει συγχαρητήρια. Πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της, αυτό είναι ευτυχία!

Άπιαστη σου λέω.

Κική Δημουλά , Εκτός Σχεδίου

SUBSCRIBE TO OUR NEWSLETTER

Υποσημειώσεις
Powered by  GDPR Cookie Compliance
Privacy Overview

This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.