Άτιτλο
είναι δύσκολο να γράψεις ιστορίες
σε λευκό χαρτί
όσο δύσκολο να φανταστείς φιγούρες
σε ουρανό δίχως σύννεφα
Μια λεμονιά ανθίζει
πως μοιάζουν οι δέκα βαθμοί Κελσίου δεν ενθυμούμαι πια, αν δεν είναι μείον θα’ναι ένας, δύο, άντε τρεις. με φειδώ όλα, γιατί όχι κι η ζεστασιά. ζεστασιά – αγκαλιά κάποτε συνώνυμα, πια ιδέα δεν έχω από αυτά τα γραμματικά. ίσως πρέπει ν’ ανοίξω λεξικό πάει καιρός και οι λέξεις μ’ εγκατέλειψαν όπως μ’ εγκατέλειψαν τα γράμματα. ψέμματα· τα γράμματά μου με εγκατέλειψαν, τα υπόλοιπα ποσώς με ενδιαφέρουν. πάντα εγωκεντρική ήμουν το γνωρίζω δα, θα με αφορούσε μονάχα ό,τι κινούταν γύρω μου κι όχι σε τροχιά ακτίνας μεγαλύτερη των 20 μέτρων. το λοιπόν, εν μέσω πανικών και κατακλυσμών συνεχίζω τις βόλτες στη φούσκα μου. πάντα με εξίταραν τα σενάρια και οι εκδοχές τι / θα / γινόταν / αν. αν δεν έφευγα μπορεί να μην έχανα το πρώτο μ, ούτε να με άφηναν οι λέξεις. το Παγκράτι θ’άνθιζε πάντα το μήνα Φεβρουάριο. οι τυρόπιτες της πλάτείας με την κόκκινη πιπεριά θα αποτελούσαν καθημερινό πειρασμό ή βάσσανο, το ίδιο και οι πάστες της Τούλας. βάσσανο γιατί βρίσκομαι σε μόνιμη δίατα, άρα θα όφειλα να είμαι ευγνώμων που λείπουν μα λες καμιά φορά, τελοσπάντων πόση πια δίαιτα; έρχεται κάποια στιγμή το κορμί και επαναστατεί ξεχνιέται η πείνα; η δίψα; η επιθυμία;
και να, ήθελα βασικά να πω, πως ξύπνησα προχθές το πρωί και σκέφτηκα ‘κάποτε βγάζει κρύο και μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ’ κι έτσι θα τέλειωνα αυτό το (α)συναρμολόγημα γιατί μόνο η απόγνωση ικανοποιεί τον αναγνώστη, μα τούτη την φορά ποσώς με ενδιαφέρει ο αναγνώστης κι η ικανοποίησή του θα προτιμήσω αυτήν της αλήθειας. γιατί η αλήθεια λέει, αν δεν έφευγα δεν θα συναντούσα ποτέ το δεύτερο μ ούτε τόσα άλλα καινούρια γράμματα και λέξεις η γλώσσα μου δεν θα ήξερε από άλλες γεύσεις ούτε τα χέρια μου τι μπορούν να αγγίξουν δεν θα μάθαινα ποτέ πως η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει κάθε σενάριο ούτε ποτέ πως η αγαπημένη μου λέξη είναι:
Vorfreude
άνοιξε λεξικό
έχεις καιρό να το κάνεις
Lunch break
Η δουλειά μου δεν αρέσει. Είναι πιεστική και δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον – τουλάχιστον για το δικό μου το μυαλό, που σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα των άλλων, δουλεύει πιο περίπλοκα από το συνηθισμένο. Ταυτόχρονα και πάντα πάλι με άξονα την λογική, ποτέ δεν παραπονέθηκα για το περιβάλλον ή τις απολαβές. Γραφεία που ανεβοκαταβαίνουν, μπάλες φουσκωτές αντί για καθίσματα, καρέκλες μασάζ, εκπτώσεις σε γυμναστήρια, σε επιλεγμένα καταστήματα, γκαλά και πάρτυ και φώτα και λάμψη και φαγητό κυρίως φαγητό. Φαγητό δίχως όριο. Δεν έχω φάει περισσότερο στη ζωή μου από αυτούς τους 10 μήνες εργασίας. Κρουασάν και κορν φλέικς και καφετιέρες και τοστιέρες και βαφλιέρες και μπουφές ιταλικός και μπουφές ταϋλενδέζικος και ποπ κορν και παγωτά και chocolate Monday και chocolate Friday – γιατί στάθηκε αδύνατο να αποφασίσουν αν αρμόζει καλύτερα να αρχίζει ή να τελειώνει η εβδομάδα με σοκολάτα.Μα εμένα τίποτα από όλα αυτά δεν με ενθουσιάζει τόσο, όσο η ώρα του μεσημεριανού. Όχι, όχι για το φαγητό, μα για εκείνο το μπαλκόνι απέναντι. Κάθομαι πάντα στην ίδια θέση, έχω πιάτο τη λίμνη όλη, τον ήλιο – όποτε βγει – και τη βροχή. Κοιτάω το χιόνι, τον ουρανό, τους περαστικούς, μα πιο πολύ κοιτάω το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου, στην άλλη μεριά του δρόμου. Πάντα κάποιος θα καπνίζει. Εδώ στη Γερμανία οι άνθρωποι ακολουθούν τους κανόνες. Ποτέ και κανείς δεν θα καπνίσει σε εσωτερικό χώρο ακόμα και στους -10° Κελσίου, θα βγει στο μπαλκόνι. Εναλλάσονται οι άνθρωποι στο μπαλκόνι, άλλοτε ένας, άλλοτε τρεις, ψηλοί, μέτριου αναστήματος, διαφορετικής ηλικίας, μα πάντα τους κοιτώ με αμείωτο ενδιαφέρον και πόθο. Γνωστό πως αγαπώ τις υπερβολές, μα δεν θα υπερέβαλλα αν παρομοίαζα τούτον τον πόθο, όπως αυτόν του ναυγαού για τη στεριά. Αυτοί δεν φαίνεται να δίνουν σημασία, παρά να είναι αφοσιωμένοι στην νικοτίνη τους. Μα είμαι σχεδόν σίγουρη πως ανάμεσα στις βαθιές τζούρες, τα χνώτα και τις κοφτές κουβέντες ρίχνουν κι αυτοί κλεφτιές ματιές στη δική μας τραπεζαρία. Ή ίσως σε κάποιο άλλο μπαλκόνι, στο δικό τους “απέναντι”, με τον ίδιο πόθο που κοιτάω εγώ το δικό τους.
Γιατί, πάντα, το σπίτι του γείτονα θα είναι καλύτερο από το δικό μας και το γρασίδι στην άλλη μεριά του φράχτη θα είναι πιο πράσινο και η Ελλαδα δεν θα είναι ποτέ τόσο καλή όσο το εξωτερικό και το εξωτερικό ποτέ τόσο καλό όσο η Ελλάδα και η ιστορία πάντα θα τελειώνει νωρίς ή δεν θα έχει αρκετά καλό τέλος ή η μουσική υπόκρουση θα είναι λάθος. Και πάντα θα κοιτάμε αυτό το κάτι που λείπει, μα που όταν θα έρθει θα μας κάνει ευτυχισμένους, μα που όταν έρχεται, γυρίζουμε το βλέμμα και κοιτάμε κάτι άλλο που λείπει μα που όταν έρθει θα μας κάνει ευτυχισμένους κι όλα αυτά με μια τόσο απόλυτη σιγουριά που μόνο μας κάνει να φαινόμαστε λίγο ακόμα πιο καρικατούρες του Αρκά, όταν όσα λείπουν αργά ή γρήγορα έρχονται και η ευτυχία συνεχίζει να μοιάζει με πεταλούδα που ποτέ δεν καταφέραμε να πιάσουμε ή να αγγίξουμε. Και συνεχίζουμε να ξοδεύουμε την ζωή μας κοιτώντας απέναντι μπαλκόνια, φράχτες, χώρες, άλλες ζωές, ξεχνώντας πως ό,τι έχουμε είναι μόνο το τώρα. Ξεχνώντας πως “το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μας συμβεί είναι αυτό που μας συμβαίνει κάθε στιγμή, γιατί οτιδήποτε άλλο, δεν υπάρχει καν.”
