Αγάπησα ένα κλισέ

Ήταν απόγευμα, τα ηχεία έπαιζαν τον ίδιο επαναλαμβανόμενο στίχο που έπαιζαν εδώ και χρόνια. Μέρες γεμάτες ομίχλη, χωρίς σταματημό. Έτσι έμοιαζαν, έτσι ήταν. Κι όμως την ίδια εκείνη μέρα, εκείνη τη μέρα που τίποτα δεν την ξεχώριζε από τις υπόλοιπες, η άκρη αυτή που τόσο κοντά ήταν μα δεν έλεγε να ενωθεί με την απέναντι, το αποφάσισε. Την ακούμπησε, οι δύο γραμμές ενώθηκαν κι ο κύκλος έκλεισε. Έκλεισε και ξέρετε, γελάω, γιατί μόνο τώρα κατάλαβα πως το μαγικό -ίσως και λίγο ενοχλητικό- με τους κύκλους είναι ότι δεν μπορείς να τους κλείσεις εσύ. Μονάχα μόνοι τους μπορούν να κλείσουν, μα ύστερα.. Ύστερα κλείνουν τόσο δυνατά, τόσο σφιχτά και τότε πια το ξέρεις πως έκλεισαν για πάντα και ποτέ πια δεν μπορούν να ξανανοίξουν.

Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο. Ή μοιραίο. Ποτέ δεν πίστεψα στη μοίρα, πάντα μισούσα τα κλισέ. Ξέρω μονάχα πως εκείνο το βράδυ έμοιασαν όλα να θέλουν να καταρρίψουν κάθε μου κοσμοθεωρία. Μοιάσαν όλα να επιβεβαιώνουν οτιδήποτε μπανάλ έχω ποτέ ακούσει, να όπως “λαβ φρομ δε φερστ σάιτ” ή “τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις” – ξερνάω ή “το βαθύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή” κι άλλες τέτοιες γλυκανάλατες μπούρδες που ακόμα σιχαίνομαι σφόδρα, μα είναι πλέον αδύνατο να μην παραδεχτώ πως ίσως περιέχουν κάποια αλήθεια. Και δεν βρίσκω άλλη λέξη κι αναγκάζομαι να γίνομαι κι εγώ κλισέ αλλά το ακόμα πιο μαγικό είναι, πως όταν οι δυο άκρες ενωθούν, μια άλλη διαγράφεται, λίγο πιο πέρα. Μακρυά από τις μουτζούρες και την παράλογη φασαρία, να παραμείνει ανενόχλητη, να χαράξει τη δική της πορεία. Κι αρχίζει να τρέχει κι είναι τόσο ραγδαία και γρήγορη, που σχεδόν φτιάχνει ημικύκλιο χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις. Κι εσύ βρίσκεσαι μέσα αδυνατώντας να ακολουθήσεις τις όποιες εξελίξεις. Σε παρασέρνει και σε φοβίζει, πάει πιο μακρυά από την απειροελάχιστη φαντασία σου, μα το μόνο που δεν θες αυτή τη φορά, είναι να ξεφύγεις. Είναι εκείνο το συναίσθημα που έπαιρνες όρκο πως υπάρχει, μα κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν είχες ως τότε. Και ξαφνικά οι μέρες που η αγάπη στρίβει το δρόμο σταματούν να έρχονται, εσύ παύεις να κοιτάς το κενό, τα κρατήματα δεν είναι πια χαλαρά, ο κόσμος δεν είναι μικρός -μα τεράστιος να χωρά την ύπαρξή σου όλη. Τα φιλιά έχουν νόημα και τα μάτια λάμψη, τα χαμόγελα βγαίνουν αβίαστα κι οι αναπνοές, ω αυτές επιβεβαιώνουν το πως το μόνο μέρος που έπρεπε και θα μπορούσες να βρίσκεσαι είναι το “εδώ”. Ο ολοκαίνουριος κύκλος σου είναι πραγματικότητα και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, ούτε κανένας άλλος να τραγουδά γι’αυτόν παρά οι αγαπημένοι σου.

* About Today – The National *