Το Α. ήρθε στη ζωή μου από πολύ νωρίς. Με συνόδευε σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής μου. Ήταν μαζί μου στους αγώνες στίβου, στα διαγωνίσματα, στις πανελλήνιες, στις εξεταστικές. Κάπου εκεί στο πανεπιστήμιο άρχισε να αλλάζει μορφή. Γινόταν πότε Κ. πότε Θ. και αφού πέρασε τις φάσεις του, έγινε ξανά Α. Το Α. το αγγλικό. Το συγκεκριμένο, το ορισμένο, το διαγνωσμένο.
Το Α. με παραλύει. Με κυριεύει. Ορίζει τη διαθεσή μου, τα λόγια μου, τις πράξεις μου, το σώμα μου. Μπαίνει από παντού. Βρίσκεται στο στήθος μου, στα πόδια μου, στην κοιλιά μου, στα ακροδάχτυλά μου. Βρίσκεται στον αέρα που αναπνέω, στο νερό που πίνω, στα χέρια που ακουμπάω, στα κορμιά που αγκαλιάζω. Βρίσκεται παντού γύρω μου και μέσα μου. Κάνει τις μασέλες μου να κλείνουν σα τανάλιες και να τρίζουν σαν ξεχαρβαλωμένα τζάμια. Κάθε τόσο σαν ένα μικρό ηλεκτροσόκ κι άλλη μια δόση απλώνεται στα κύτταρά μου. Το Α. δεν με αφήνει να φάω. Νιώθω διαρκώς την κοιλιά μου να ανακατεύται σαν αυτές τις χριστουγεννιάτικες γυάλινες μπάλες, που μόλις τις κουνήσεις αρχίζει να αιωρείται το χιόνι μέσα τους. Έτσι κάθε φορά που προσπαθώ να ανοίξω το ψυγείο, αρχίζουν να χορεύουν όλα μέσα μου. Σα χιονονιφάδες χωρίς σκοπό. Όπως το ανοίγω, έτσι το ξανακλείνω. Συχνά μένω νηστική όλη την ημέρα ή και ημέρες.
Είναι βασανιστικό να ζεις μαζί με το Α. Δεν σε προειδοποιεί για τίποτα. Δεν ξέρεις πως θα ξυπνήσεις το πρωί. Δεν ξέρεις αν θα είσαι εσύ ή θα είσαι εσύ μαζί με το Α. Δεν ξέρεις αν θα σε αφήσει να σηκωθείς από το κρεβάτι, αν θα καταφέρεις να πας στη δουλειά ή θα εύχεσαι να δουλεύεις από το σπίτι – που αποδείχτηκε σωτήριο (χίλια δόξα στον κορωνοϊό) για τις ημέρες επιδείνωσης. Το Α. μου βαραίνει τα βλέφαρα. Κάνει τα χέρια μου να ιδρώνουν. Τις πράσινες φλέβες μου να πρήζονται. Με ζαλίζει. Με κάνει να παραπατάω. Μου φέρνει τόση αναγούλα, όση αναγούλα δεν μου έφεραν 32 χρόνια ζωής μαζί. Το Α. ήρθε για να μείνει κι αλήθεια δεν ξέρω πως, πως να το κάνω να φύγει. Αφού μου έχει ρουφήξει ό,τι ενέργεια μου είχε απομείνει και με έχει κάνει ανήμπορη να αντιδράσω στις ορέξεις του.
Leave a Reply