Archives for 2012

Ποτέ δε μου άρεσαν οι Κυριακές. Όλες τους σχεδόν είχαν μια δόση πικρίας.

Άσχημη γεύση, αλμυρή, στυφή κι απροδιόριστη μαζί.

Άλλες Κυριακές αδιάφορες, άλλες κρύες, άλλες απλώς μελαγχολικές.

Αν μου έλεγε κάποιος να βάλω μια ταμπέλα σ’αυτή τη μέρα, αυτή θα έβαζα.
Μελαγχολική.

Ήταν ημέρα αναπόλησης.
Μέρα όπου άνοιγαν πληγές που δεν έπρεπε να υπάρχουν,
ίσως μόνο για να σου θυμίσουν ότι ήρθε η στιγμή να τις κλείσεις.
Μέρα ήρεμων καφέδων, όχι αυτών των επεισοδιακών.
Ήσυχων περιπάτων, απ’ αυτούς που ποτέ τίποτε απρόσμενο δε συμβαίνει.
Μέρα χωρίς λόγο ύπαρξης.

Τις Κυριακές τα κενά μεγάλωναν.
Τα φαντάσματα γινόταν πιο αληθινά.

Οι απουσίες επιβλητικότερες.
Οι ελλείψεις απειλητικότερες.

Τα λάθη επίμονα ζητούσαν να μπουν στη λίστα των πραγμάτων που έχεις κάνει.

Τις Κυριακές η λογική έκανε στην άκρη και τα συναίσθηματα έπαιρναν τη θέση της.

Τις Κυριακές ο νους έτρεχε. Σε θάλασσες, βουνά. Ταξίδευε σε μέρη ανύπαρκτα.

Και σε συναισθήματα. Ανύπαρκτα κι αυτά.

Έπειτα ερχόταν οι Δευτέρες. Όλα έμπαιναν και πάλι στη θέση τους.

Εκεί που ήταν και πριν.
Εκεί όπου έπρεπε να είναι.

Να μη φοβάσαι.

Να τρέχεις και να φωνάζεις δυνατά.

Να χαμογελάς χωρίς λόγο.

Να παίρνεις απροσδόκητες αγκαλιές.

Να κάνεις απροσδόκητες αγκαλιές.

Να του ψιθυρίζεις κάτι στο αυτί.

Να παίζεις μαξιλαροπόλεμο.

Να μασάς big bubble και να κάνεις φούσκες.

Να πηγαίνεις στην ακρογιαλιά παρέα με ένα βιβλίο.

Να κάνεις πικ νικ κάτω από ένα δέντρο, μέσα στην πόλη.

Να μοιράζεσαι το kinder bueno σου.

Να χαρίζεις αγαπημένα σου πράγματα, σε αγαπημένους σου ανθρώπους.

Να κάνεις κάποιον χαρούμενο, μόνο με ένα χαμόγελό σου.

Να βλέπεις 5 ταινίες στη σειρά, τρώγοντας δρακουλίνια και Haribo.

Να σου έρχεται ένα μήνυμα ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόσουν.

Να είναι Άνοιξη.

Να αγαπάς.

Και να σε αγαπούν.

Να νυχτώνει και να μη σου λείπει τίποτα.

Αυτό είναι ευτυχία.

 

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές —
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.