νότες
Πως θα
Δεν είναι που η ζωή μοιάζει με τέλμα, δεν είναι το άφαντο νόημα, το βαρετό πηγαινέλα στη δουλειά, το ανυπόφορο οχτάωρο, το κούνημα του κεφαλιού αντί καλημέρας, το σκοτάδι των κλαμπς, οι γκόμενοι μικρής διαρκείας, δεν είναι τα μελαγχολικά απογεύματα, τα καθιερωμένα ραντεβού για βιετναμέζικο, οι αποστηθισμένες συζητήσεις, οι πάντα ίδιες καταλήξεις, τα γενέθλια που δεν σταματάνε να έρχονται, οι δείκτες που δεν τρέχουνε σαν να τους κυνηγάνε, τα αυξημένα ποσοστά διαζυγίων, η αποδέσμευση των σχέσεων, όσοι πέρασαν, όσοι ξεχάστηκαν να θυμηθούν, η χώρα που τότε ήταν σπίτι, οι ρίζες που μαράθηκαν, οι γεύσεις που έσβησαν, οι συνήθειες που κόπηκαν, το εγώ που αναρωτιέται από τι ορίζεται, η ζωή που δεν πήγε κατά σχεδίου.
«Είν’ αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο. Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα. Να μην βάζω τίτλους στα κεφάλαια. Πού βρίσκομαι; Ρωτάς; Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα. Σε λίγο θα νυχτώσει και φοβάμαι. Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου. Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου. Οι πικροδάφνες στους μεγάλους δρόμους. Οι μενεξέδες στα παρτέρια των πάρκων. Μου λείπει η φλυαρία της μοναξιάς μου. Ο ζεστός καφές παρέα με το φίλο μου.Τα σοκολατάκια στην παλιά φοντανιέρα της μαμάς μου.Η μαρμελάδα από βατόμουρα.
Μου λείπει η τζανεριά στην άκρη του ακάλυπτου.
Το κλουβί με τα καναρίνια στο αντικρινό μπαλκόνι.
Η γάτα μου, η Μάργκω.
Τα χαρτιά και τα μολύβια μου
(κι ας μην κατάφεραν ποτέ να δώσουν άσυλο στην ψυχή μου). Σε μια έρημο βρίσκομαι. Και σε παρακαλώ μη με ρωτάς γιατί.
Ξέρεις πως είμαι ανίκανη να δώσω εξηγήσεις. Όμως. Απ όλα περισσότερο, θέλεις να μάθεις τι μου λείπει; Το παραμύθι.
Το παραμύθι πως μια μέρα θα βρίσκαμε μια όαση μαζί!»
Ανάποδα
άφησε την επαρχία
για την Αθήνα
την Ελλάδα
για την Ευρώπη
την Ευρώπη
για την Αμερική
για να μάθει
πως κάποτε οι τόποι
σταματούν να μεγαλώνουν
κάποτε
για να χωρέσεις
πρέπει να μικρύνεις εσύ
κάποτε ο κόσμος
μοιάζει με βελόνα
εσύ με κλωστή
θέλει
να στριμωχτείς
να εστιάσεις
από
το πλήθος
το θόρυβο
τις λίστες
τις ατέλειες
τα προαπαιτούμενα
στο ένα
(το γεμάτο ψεγάδια
μα δικό σου)
[click]
Αέρας σαν φως
Το σπίτι είναι μεγάλο, παλιάς εποχής, βικτωριανής αρχιτεκτονικής. Γαλάζιο σαν μπουμπουνιέρα και τυλιγμένο με ταπετσαρία φλοράλ. Τριγύρω δέντρα και παρακάτω μια λίμνη. Ησυχία παντού, εκτός από μέσα. Σαν μια προσπάθεια επιβολής του ενός πάνω στον άλλον. Καμιά φορά ακούγονται φωνές στο δρόμο, μα όλοι συνεχίζουν ό,τι κάνουν σα να μην συμβαίνει τίποτα. Η Γουέντι μεσήλικη γυναίκα, συμπαθής, με τις παραξενιές της, μα και τα βάσανά της. Σκότωσε τον άντρα της έμαθα με κυνηγετικό όπλο. 3 ντουφεκιές. Mπαμ μπαμ μπαμ. Δεν θυμάμαι τι σκέφτηκα όταν το άκουσα, μα όταν το είπα στη μητέρα μου είπε να μην την κρίνω, δεν ξέρεις που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος όταν νιώθει να τον πατάνε, είπε. Ο Μπραντ είναι άνθρωπος κουρασμένος, μα ίσως περισσότερο κουραστικός. Θέλει να τραβήξει την προσοχή τόσο, που κόβεται και κανείς πια δεν ασχολείται μαζί του. Τις προάλλες βέβαια μου εξιστορούσε για το κορίτσι του, που πέθανε πριν από χρόνια έτσι ξαφνικά, δεν περνάει μέρα που να μην την σκέφτομαι είπε, κι εγώ έσφιξα τα δόντια μου για να μην κλάψω. Ο Τζέιμι είναι καλή καρδιά, φωνακλάς μα άνθρωπος σκεπτόμενος. Έχει ένα σκύλο την Σάστα, την αγαπάει σαν την κόρη που δεν έχει. Για τον Τζίμι δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Α, είναι και ο Ρότζερ. Ο Ρότζερ είναι από τους ρόλους που δεν θα ήθελες να έχεις σε μια ιστορία, αυτούς που δεν εξυπηρετούν κανέναν σκοπό. Υπάρχουν μόνο για να γεμίζουν το κενό όταν οι υπόλοιποι παίζουν. Σκέφτομαι συχνά πως πολύ πιθανό να είμαι ο Ρότζερ στην ιστορία κάποιου άλλου και αυτό κάπως με θλίβει. Σκέφτομαι πως πολύ πιθανό να είμαι ο Ρότζερ σε ιστορίες για ανθρώπους που στις δικές μου είναι πρωταγωνιστές κι αυτό με θλίβει κάπως περισσότερο.
Τα δέντρα είναι κόκκινα ή κίτρινα. Πράσινα δεν έχω δει πουθενά. Τα κόκκινα βγάζουν από τον κορμό τους ένα γλυκό συρόπι που είναι λέει ιδανικό για πανκέικς. Τα κίτρινα δεν ξέρω που εξυπηρετούν. Το δωμάτιό μου είναι πάνω στη σοφίτα και βλέπω πολύ ουρανό και μπόλικο φως. Στην απέναντι σκεπή διασκεδάζουν πάντα την ώρα τους 3 σκίουροι. Νομίζω πως είναι αδέρφια, αλλά αποδεικτικά στοιχεία βέβαια δεν έχω. Είναι κάθε μέρα εκεί. Παράξενο σκέφτομαι, που από την τόση τεράστια ελευθερία που έχoυν επιλέγουν να μένουν στο ίδιο ακριβώς σημείο, τους αρέσει δεν τους αρέσει. Από αυτόν τον τεράστιο κόσμο, επιλέγουν να γίνουν μια κουκίδα που δεν μετακινείται, σε ένα μέρος που τυχαία γεννήθηκαν. Τι παράξενο σκέφτομαι ο φόβος να είναι άξονας ζωής, ή η αναβολή, ή η δικαιολογία. Τι παράξενο να μην είσαι περίεργος για το τι υπάρχει από πίσω, για το τι θα έβλεπες, αν απλά σηκωνόσουν να τραβήξεις την κουρτίνα. Τι παράξενο να μην θυμάσαι πόσος μικρός είναι ο κύκλος, να μην κάνεις τίποτα μην προλάβει και κλείσει αναρωτώμενος “τι θα μπορούσε να συμβεί εάν” …
Η Κίμπερλι ξεχωριστό παράδειγμα σε όλα αυτά. Στέκεται σιωπηλή, ακουμπησμένη στο περβάζι του παραθύρου, κοιτώντας πάντα έξω, μακρυά και ψηλά. Κανείς δεν ξέρει τι σκέφτεται, μα μοιάζει να είναι κάτι τρομακτικά μεγάλο. Σα να φαντάζεται έναν θόρυβο που οι κοινοί θνητοί δεν μπορούν να φανταστούν, σα να αδιαφορεί για όποια ανάγκη επιβολής ή αναγνώρισης, σαν ο κόσμος που βλέπει να είναι καλύτερος από τον γνωστό. Η Κίμπερλι φαίνεται να ξέρει περισσότερα από εμάς. Στέκεται στο περβάζι του παραθύρου, κοιτώντας πάντα έξω, ψηλά και μακρυά, σιγοτραγουδώντας Λέοναρντ και περιμένοντας μονάχα αυτόν που θα ξέρει να συμπληρώνει τους στίχους που αυτή ξεχνά.
