Κύκλοι στον 10ο

Ιστορίες που επαναλαμβάνονται είναι η ζωή μας και τίποτα παραπάνω. Κύκλοι που ενώνονται, διακόπτονται, μπλέκονται, χωρίζουν. Μα πάντα κύκλοι. Ποτέ ευθείες γραμμές. Άλλοτε ξεκινάνε από δεξιά, άλλοτε αριστερά, μα την κυκλική πορεία δεν μπορείς να την απομακρύνεις από πάνω τους.
**
Είναι η πρώτη μέρα στο καινούριο μου “σπίτι”. Μικρό είναι μα δεν με πειράζει, πάντα μου άρεσαν τα μικρά μέρη. Το αγαπημένο μου, ήταν το μέρος αυτό, η ακριβής απόσταση από το ένα χέρι σου στο άλλο. Εκεί ανάμεσα να με άφηνες θα μπορούσα να πεθάνω ευτυχισμένη. Το παράθυρο είναι μεγάλο και δεν έχει πατζούρι. Είτε για να εκμεταλεύεται την κάθε αχτίδα που θα υπάρξει στον ουρανό, είτε για να αναγκάζομαι να ξυπνάω νωρίς θέλοντας και μη. Έχει άλλωστε πολλά πράγματα να κάνεις ένα πρωινό εδώ. Έξω από την πόρτα μου έχει ένα τεράστιο ποταμό και έναν χωματένιο πάντα νωπό δρόμο, ιδανικό για πρωινή γυμναστική. Είμαι στον 10ο όροφο στο είπα; Δε στο είπα. Το παράθυρό μου βλέπει όλη την πόλη. Από την μία άκρη ώς την άλλη. Και το χρυσό άγαλμα ακόμα! Φαίνεται ολοκάθαρα κι αυτό.
**
Βγαίνω στο μπαλκόνι, να αναπνεύσω. Μόνο οξυγόνο έχει εδώ. Οξυγόνο και ομίχλη. Τίποτα άλλο δεν μπαίνει στα ρουθούνια σου, όσο κι αν προσπαθήσεις για λίγο καυσαέριο ας πούμε, που συνειρμικά θα σε κάνει να θυμηθείς. Όσο κι αν προσπαθήσεις για λίγη θάλασσα. Για λίγο φως. Εδώ αναπνέεις μόνο ομίχλη. Κάνω κύκλους να τελειώσει το τσιγάρο. Τα βαριέμαι τα τσιγάρα.
-Πόσους κύκλους μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε ένα μπαλκόνι δύο μέτρων;
-Πόσα άτομα μπορούν να χωρέσουν σε ένα δωμάτιο 10 τμ;
Αμέτρητα μωρό μου. Όσα δεν θα καταφέρεις να γνωρίσεις ποτέ. Μα στους δικούς μου κύκλους χωράνε μόνο τέσσερα. Όταν πηγαίνω τέσσερα κι όταν έρχομαι ένα. Μόνο εγώ. Επιστρέφοντας, πάντα ζω σε έναν κόσμο φτιαγμένο για μένα χωρίς εσένα. Και θέλω να πω, έλα για λίγο, για έναν κύκλο μόνο αγάπη μου. Πόσο νομίζεις διαρκεί ένας κύκλος; Λίγους μήνες, μια βδομάδα, μια μέρα, ένα λεπτό; Όσο μια αναπνοή. Έλα για λίγο κι ύστερα φύγε πάλι. Το έργο το ‘χω ξαναδεί.

( Μονάχα όταν φεύγεις, σε παρακαλώ, απομακρύνσου ησύχως.
Όπως θα απομακρυνόσουν από έναν τόπο εγκλήματος.
Γιατί έγκλημα είναι αγάπη μου,
να αφήνεις καρδιές να χτυπάνε χωρίς σκοπό πια.)

“Έχω περισσότερα ερωτήματα από καταφάσεις. Δεν μπορούν εύκολα  να σταθούν σ’ ένα κείμενο. Μήπως αν αναρωτιέσαι συνέχεια απαντάς σε όλα; Είδες, πάλι ρωτάω.
Τέλος πάντων, αυτό το χειμώνα έμαθα να κλίνω τα ανώμαλα ρήματα. Ξέρω απ’ έξω όλες τις πτώσεις, κάποια μέρα θα σου μιλήσω γι’ αυτές. Έγινα γενναιόδωρος με όσα χάνω· φαίνεται, δεν τα είχα ποτέ. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η απώλεια είναι τόσο αναίμακτη. Ούτε ότι συνηθίζει κανείς με τον καιρό τις συντέλειες του κόσμου.”

[Σταύρος Σταυρόπουλος,
Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν]