( Κι εσύ τώρα θα κλείσεις τα φώτα και θα ψυθιρίσεις σε κάποια άλλη όλα αυτά που δεν τόλμησες ποτέ να φωνάξεις σε μένα. Γιατί πίστευες πως είμαι μακρυά, πως δεν θα νιώσω. ) Κι όμως ίσως αγαπημένε μου, ίσως αν είχες φωνάξει να σε είχα ακούσει. Ίσως αν ήθελες να ακούσω, να είχα ακούσει. Δε θα μου μοιάζει. Καμιά δε θα μου μοιάζει εμένα. Όσο κι αν ψάχνεις λίγο από το χαμόγελό μου, τα μαλλιά μου να σε εμποδίσουν να κοιμηθείς, το ψέλλισμά μου, εκείνη τη λάμψη στα μάτια μου όταν κοιτούσαν τα δικά σου, τίποτα δεν θα βρίσκεις. Μην κοκκινίζεις και μην χτυπάς το χέρι στο τραπέζι. Διάλεξες να ζήσεις έτσι – ζήσε λοιπόν.
Γιατί οι σχέσεις σου να έχουν πάντα τον αριθμό 3; Αυτό αναρωτιόταν η πριν-από-εμένα επί ένα χρόνο. Ίσως και να την είχα παρεξηγήσει τελικά. Μα εντύπωση μου κάνει όμως. Ακόμα δεν έμαθες πως η ζωή είναι κύκλοι; Κύκλοι ασταμάτητοι. Στο είχα πει νομίζω. Φώναξα φεύγοντας, θα συναντιόμαστε συνέχεια, γιατί στον κύκλο δεν μπορείς να κρυφτείς μωρό μου.
Έχω παντού πληγές. Και πονάνε. Πολύ, όπως ακριβώς την πρώτη φορά. Ποτέ δεν κατάλαβα ποιος ήταν ο στόχος σου τελικά. Να με σκοτώσεις ήθελες κι αποτύγχανες πάντα; Ή σου άρεσε να με βλέπεις γεμάτη αίματα; Πονάω τόσο πολύ που σκέφτηκα πως θα ήθελα να νιώσεις λίγο από αυτόν τον πόνο. Έτσι, μόνο για να ξέρεις πως είναι. Σκεφτόμουνα τρόπους να σε εκδικηθώ, ξέρω πως μπορώ. Αλλά κοίτα κάτι περίεργο – όταν αγαπάς κάποιον δεν έχεις τη δύναμη να σηκώσεις μαχαίρι εναντίον του. Μόνος σου θα το κάνεις άλλωστε κι αυτήν την φορά. Ο χειρότερος εχθρός σου, ο εαυτός σου. Πάντοτε φαντάσματα σε κυνηγούσανε.
( Τώρα αγκάλιασέ την και πες της μερικά αστεία μήπως και καταφέρεις να της κλέψεις τον θαυμασμό που δεν κατάφερες ποτέ να κλέψεις από μένα. Ύστερα κλείσε τα μάτια σου και δες με στα όνειρά σου. Ή τους εφιάλτες σου. Το φάντασμά μου θα σε κυνηγάει για καιρό. )
[..] I would have
loved you more if I had sat in a small room rolling a
cigarette and listened to you piss in the bathroom,
but that didn’ happen. your letters got sadder.
your lovers betrayed you. kid, I wrote back, all
lovers betray. it didn’ help. you said
you had a crying bench and it was by a bridge and
the bridge was over a river and you sat on the crying
bench every night and wept for the lovers who had
hurt and forgotten you. [..]
Charles Bukowski, An almost made up poem
Τα έχω νιώσει, και τα έχω σκεφτεί και εγώ αυτά..
το πόσο θα ήθελα να νιώσει έστω για λίγο πόνο.. άλλα να σου πω την αλήθεια; δεν πιστεύω ότι η ζωή είναι κύκλος. Γιατί άμα ήταν κύκλος δεν θα γυρνάμε πάντα σε αυτά που έχουμε ζήσει με τους ίδιους ανθρώπους ξανά και ξανά; αυτό που εννοώ είναι, δηλαδή Αυτός θα γυρίσει σε εσένα και εσύ σε αυτόν, και μετά θα φύγει και ξανά από την αρχή, και το ίδιο θα συμβεί και σε μένα, και σε αυτόν που αγάπησα κ.ο.κ
Όποτε όλοι θα πονάμε και θα πληγωνόμαστε κτλ κτλ.
Κάτι που λέω και στον εαυτό μου όμως; Αξίζει;
Εύχομαι να έρθουν όλα όπως τα θέλεις..