Αστερίας
Πάνε μέρες που δεν μπορώ να μαζέψω
τα μούτρα μου από το πάτωμα
Έχω ποτίσει δυο γλάστρες βασιλικό με κλάμα
Όσο κι αν λέω το εκεί σπίτι μου
πως το εδώ, δεν με αγγίζει πια
Κάθε φορά που αποχωρίζομαι
τον μοναδικό αθάνατο έρωτα της ζωής μου
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναντικρύσω
Την μπλε ανάσα μου
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναμυρίσω
λίγη ζωή
Πάνε μέρες που ξαπλάρω στην ακτή
σαν αστακός
Κάνω έρωτα με τα βράχια
τα χαϊδεύω, τους μιλάω
Τους αποκαλύπτω τα μυστικά μου
τους κρυφούς μου πόθους
Όσο κι αν λέω
το εδώ δε με αγγίζει
‘Ολα είναι μακρινά
όσο κι αν εκθειάζω ό,τι έχω
Έχουμε μάθει καλά τα ψέματα
Ελλάδα, μου λείπεις
