Archives for February 2018

Δεν είναι που η ζωή μοιάζει με τέλμα, δεν είναι το άφαντο νόημα, το βαρετό πηγαινέλα στη δουλειά, το ανυπόφορο οχτάωρο, το κούνημα του κεφαλιού αντί καλημέρας, το σκοτάδι των κλαμπς, οι γκόμενοι μικρής διαρκείας, δεν είναι τα μελαγχολικά απογεύματα, τα καθιερωμένα ραντεβού για βιετναμέζικο, οι αποστηθισμένες συζητήσεις, οι πάντα ίδιες καταλήξεις, τα γενέθλια που δεν σταματάνε να έρχονται, οι δείκτες που δεν τρέχουνε σαν να τους κυνηγάνε, τα αυξημένα ποσοστά διαζυγίων, η αποδέσμευση των σχέσεων, όσοι πέρασαν, όσοι ξεχάστηκαν να θυμηθούν, η χώρα που τότε ήταν σπίτι, οι ρίζες που μαράθηκαν, οι γεύσεις που έσβησαν, οι συνήθειες που κόπηκαν, το εγώ που αναρωτιέται από τι ορίζεται, η ζωή που δεν πήγε κατά σχεδίου.

«Είν’ αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο. Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα. Να μην βάζω τίτλους στα κεφάλαια. Πού βρίσκομαι; Ρωτάς; Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα. Σε λίγο θα νυχτώσει και φοβάμαι. Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου. Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου. Οι πικροδάφνες στους μεγάλους δρόμους. Οι μενεξέδες στα παρτέρια των πάρκων. Μου λείπει η φλυαρία της μοναξιάς μου. Ο ζεστός καφές παρέα με το φίλο μου.Τα σοκολατάκια στην παλιά φοντανιέρα της μαμάς μου.
Η μαρμελάδα από βατόμουρα.
Μου λείπει η τζανεριά στην άκρη του ακάλυπτου.
Το κλουβί με τα καναρίνια στο αντικρινό μπαλκόνι.
Η γάτα μου, η Μάργκω.
Τα χαρτιά και τα μολύβια μου
(κι ας μην κατάφεραν ποτέ να δώσουν άσυλο στην ψυχή μου). Σε μια έρημο βρίσκομαι. Και σε παρακαλώ μη με ρωτάς γιατί.
Ξέρεις πως είμαι ανίκανη να δώσω εξηγήσεις. Όμως. Απ όλα περισσότερο, θέλεις να μάθεις τι μου λείπει; Το παραμύθι.
Το παραμύθι πως μια μέρα θα βρίσκαμε μια όαση μαζί!»

όσο για εσένα

Βαλεντίνε

καιρός να

να αλλάξεις όνομα

Παρίσι, 21 του Φλεβάρη 1914 […]

Σ’ αγαπάω ― χωρίς ἀγωνία, χωρίς ἀμφιβολία, χωρίς ὀδύνη. Σ’ ἀγαπάω μέ μιάν ἀγάπη πού κλείνει μέσα της τήν αἰωνιότητα, πού ἀντλεῖ τή ζωή της ἀπό τόν ἑαυτό της καί πού δέ φοβᾶται τίποτα γιά τόν ἑαυτό της. Σ’ ἀγαπάω ἣσυχα κι’ ὃταν ἀκόμα μέ μεθᾷς μέ τό φῶς τῆς ἀγάπης σου σ’ ἀγαπάω ἣσυχα ὅπως μένει κανείς ἣσυχος ἀπό τήν ἡδονή στής ἀχτίνες τοῦ θαμπεροῦ ἣλιου… Πίστευε στήν ἀγάπη μου ὅπως πιστεύει κανείς μπρός στο ἄγαλμα ἐνός παντοδύναμου Θεού πού δέν μπορεῖ νά σαλέψῃ ποτές. Εἶμαι ὁ ἄντρας σου κι’ εἶσαι ἡ γυναῖκα μου. Εἶμαι γιά σένα ἡ δύναμη κι’ εἶσαι για μένα ἡ χάρη. Γύρε ἀπάνω μου μέ τήν πεποίθηση ἐκείνη τῶν ἀδυνάτων πρός τούς δυνατούς. Κι’ ὅπου κι’ ἂν σέ πάω κι’ ὅπου κι’ ἄν μᾶς πᾶνε οἱ ἀνεμοι τῆς ζωῆς θά εἶσαι κοντά μου. Θά εἶμαι για σένα ο ἥσκιος στό μακρύ περπάτημα καί θἆσαι για μένα το νερό το κρυστάλλινο πού δροσίζει…

Σ’ ἀγαπῶ ὂχι πλέον σάν ἐρωμένη μου ― σ’ ἀγαπῶ σάν γυναῖκα μου! Ὢ δέν μπορεῖς νά φανταστῇς τί μοῦ λέει τό αἴσθημα αὐτό… Οἱ ἐρωμένοι εἶνε δύο πού μέσα στή μεγάλη πολυτάραχη ζωή γεύονται τά ψίχουλα πού τούς ρίχνει ἡ τυφλή εὐτυχία…. Ἀλλά ὁ Ἂντρας καί ἡ Γυναῖκα εἶνε κάτι ἀπείρως σοβαρότερο, ὑψηλότερο καί συγκινητικότερο. Κύττα!… Εἶνε δύο πού δίδουνε μέσα στής πίκρες καί τής φροντίδες τῆς ζωῆς τά χέρια τους καί στό σφίξιμο ἐκεῖνο τῶν χεριῶν τῶν δύο αὐτῶν ὄντων πού ἐνώνουν τήν ἀδυναμία τους γιά ν’ ἀντισταθοῦνε στής τρικυμίες τῆς ζωῆς ὑπάρχει ἓνα ποίημα πού φέρνει δάκρυα στά μάτα… εἶναι δύο ὂντα πού ὁδεύουνε μαζύ τό δρόμο πού φέρνει στό θάνατο ― ἀκουμπῶντας ὁ ἓνας στόν ἄλλο μέ μιά τρυφερή ἐγκατάλειψη… Μέσα στό μυστήριο πού τούς κυκλώνει μέσα στήν ροή τῶν πραγμάτων πηγαίνουνε καί στα μάτια τους λάμπει ἔνα ἂλλο φῶς ― τό φῶς τῆς συνεχείας πού θ’ ἀφήσουνε πίσω τους… Ἄντρας καί γυναῖκα! Ποτέ, ποτέ δέν μοῦ μίλησαν ᾑ δυό αὐτές λέξεις ὅπως μοῦ μιλᾶνε σήμερα… Τής αἰσθάνεσαι κι’ ἐσύ καί καταλαβαίνεις πόσο πρέπει να σ’ ἀγαπάω γιά νά σοῦ δώσω τό χέρι μου καί να σοῦ πῶ: Γυναῖκα μου; […]

Μία από τις τυραννίες της εδώ και τεσσάρων χρόνων και κάτι ζωής μου, το περίπου. Το δεν ξέρω, το μπορεί και το ίσως. Τίποτα γενναίο, θρασύ, τίποτα με στόμφο. Παρά μονάχα μια μαλακότητα, μια μειλιχιότητα, σχεδόν αδυναμία ή ασθενικότητα. Κανένα ξεκάθαρο όχι, κανένα ξεκάθαρο ναι, μα μονάχα θα δούμε. Ή μάλλον, ούτε αυτό. Δεν θα δούμε εμείς (ενεργητική φωνή), μα θα δείξει (παθητική). Θα εξαρτηθεί. Από τον καιρό, τους βοριάδες, τα μελτέμια, την πλευρά που θα ξυπνήσουμε το πρωί. Τελευταία συναναστροφή σαν εραστές ήταν. Μου είπες ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τα κότσια να ξεγυμνωθώ, να αδειάσω μπροστά σου τα όσα κρατούσα τσουβαλιασμένα μέσα μου τόσο καιρό “ήτανε τιμή μου η δημιουργία αυτού του οφερτού συναισθημάτων που σου προκάλεσα” συνέχισες. Έκλαψα πολύ, ένιωσα μαχαίρια να γδέρνουν το μέσα μου, πάλι, ένιωσα αδικία, ευχήθηκα να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Χρόνια μετά με βρήκαν να επιπλέω σε μια θάλασσα μετριότητας. Χρόνια μετά σκέφτομαι, η μόνη σωστή απάντηση τότε ήταν “εγώ ευχαριστώ”. Ευχαριστώ που υπήρξες, που άγγιξες χορδή, που προκάλεσες σεισμό, που ξύπνησες ηφαίστειο. Ευχαριστώ για όλα τα πρωινά γεμάτα γιασεμιά και ζουμπούλια, για όλα τα βράδια που έμεινα ξάγρυπνη μετρώντας τα λεπτά μέχρι να σε ξαναδώ. Για όλα τα βήματα που έκανα χωρίς να σέρνω τα πόδια μου, μα χορεύοντας, πετώντας αφού ερχόμουνα σε εσένα. Σ’ευχαριστώ για τον κόμπο στο λαιμό μήνες ατελείωτους, για όλα τα μαξιλάρια που έβρεξα και όλα τα αυτιά που κούρασα με την κοινότυπη ιστορία μου. Σε ευχαριστώ. Για ό,τι δεν μου έδωσες πίσω. Για όσα ξεκάθαρα “όχι” μου είπες. Και για όσα ξεκάθαρα “ας είναι” είπα εγώ. Χρόνια μετά, πεινάω, διψάω, εκλιπαρώ για λίγο έρωτα νομίζω το λένε, συναίσθημα, μα δεν το βρίσκω πουθενά. Δε νιώθω. Περνάνε οι μέρες από πάνω μου σα νταλίκες και οι μήνες και οι άντρες και τα αγγίγματα κι εγώ ξαπλωμένη σαν αστακός στην αμμουδιά, ανέμελα ξαπλωμένη να με καίει ο ήλιος. Υπάρχει λέει μια αρρώστια που ο ασθενής δεν νιώθει άγγιγμα πουθενά. Μπορούν να τον χτυπάνε με σφυριά στα γόνατα, μπορούν να του κόβουν το δέρμα με ξυράφια, μπορούν να τον γδέρνουνε όπως τα τομάρια στα βυρσοδεψια μα αυτός χαμπάρι.

Και περιμένω τη στιγμή που θα μοιάσει με τη δική μας, περιμένω την καρδιά μου να ξεσκουριάσει, να κουρδιστεί επιτέλους μετά από τόσες στροφές που το έχω κάνει αυτό το μαραφέτι. Μα περιμένω πια σαν αυτούς που κουράστηκαν να περιμένουν. Κάπως έτσι, το σεξ έγινε καραμέλα για τον βήχα, κομπολόι να περνάμε την ώρα μας, φαστ φουντ για την λιγούρα της στιγμής. Τις προάλλες, ξαπλωμένη δίπλα σε κάποιον νεαρό, με σμιλεμένο σαν του Άδωνη κορμί, πρόσωπο αγγελικό και χρυσά γυαλιά, γύρισα προς τα δεξιά το κεφάλι, άπλωσα το χέρι μου και μετρώντας ένα ένα τα πλευρά του είπα “Θέλω να ερωτευτώ. Θέλω να ερωτευτώ τόσο απελπισμένα.” Τις προάλλες ξαπλωμένη δίπλα σε έναν νεαρό και αφού είχαμε τελειώσει με τις καραμέλες για τον βήχα, το κομπολόι για να περνάει η ώρα και το φαστ φουντ για την λιγούρα της στιγμής, ξεροκατάπια και γύρισα το κεφάλι προς τα αριστερά αυτή τη φορά. Τα υγρά μάτια απαγορεύονται. Σκέφτηκα, πόσο θα ήθελα να σου πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ που μου χάρισες, έστω για όσο, την ευτυχία να είμαι ερωτευμένη με τον άνθρωπο δίπλα μου στο κρεβάτι.