όσα ποτέ δεν ήρθαν

Το πρόβλημα πλέον είναι στα πρωινά.  Όχι, όχι δεν είναι βαριά, το πάπλωμα άλλωστε έχει μεταφερθεί στο πατάρι, ούτε να κρυφτείς μπορείς, ούτε να το σηκώσεις χρειάζεται. Ο ήλιος ξεμυτίζει κάθε χάραμα, μόνο για να σε κάνει να χαμογελάσεις. Είναι να, μόναχα μια αίσθηση, σα να ξεράθηκε ο λαιμός σου. Κι ας είναι πλεόν Απρίλης.

Είναι που κάτι λείπει και ξέρεις πως δεν είναι πίσω να κοιτάξεις αυτή τη φορά. Είναι όλα όσα κάθε βράδυ, όταν κλείσεις τα μάτια ζωγραφίζονται στο μυαλό σου, όσα με ακριβείς λεπτομέρειες θα μπορούσες να τα περιγράψεις στον καθένα. Όλα όσα συνέβησαν, αλλά κάπου αλλού, κάπου χωρίς εσένα. Είναι που θες έναν ώμο να γείρεις, και να ακούσεις μια φωνή να λέει “όλα θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, όπως ακριβώς πρέπει για να γίνεις χαρούμενη”. Κι είναι ύστερα κι αυτά, τα τυχαία αποσπάσματα,  που κάνουν τα πρωινά σου – που δεν ήταν τόσο βαριά – να γίνονται μεσημέρια αβάσταχτα.

Ναι είναι κάτι πρωινά, κάτι μεσημέρια που λείπει, λείπει πολύ εκείνο το αγόρι με το κυπαρισσί γιλέκο, το αμήχανο βήμα και το αθώο χαμόγελο. Εκείνα τα χέρια που μέσα τους τίποτα δεν φοβόσουν κι εκείνα τα μάτια γεμάτα αλήθειες. Μα αυτά δεν υπάρχουν πια, δεν υπάρχουν εδώ και καιρό. Κι ύστερα λείπουν περισσότερο, εκείνα τα αδιάφορα βράδια που δεν έκανες τίποτα να βρουν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Εκείνες οι σχέσεις που επέπλεαν σαν φελλός, οι δήθεν χειραψίες και οι άσκοπες τζούρες επιβεβαίωσης. Λείπουν τα αντίο, που έχασαν τον δρόμο τους στο βωμό της αγάπης κι οι συγγνώμες που δέχτηκες χωρίς να πρέπει. Στον ίδιο βωμό κι αυτές. Λείπει η σχέση που φαντάστηκες, μα ποτέ δεν έκανες και αυτή η σπουδαία αγάπη που ποτέ δεν ήρθε. Τα μεγάλα λόγια που ποτέ δεν είπες κι αυτά που ποτέ δεν άκουσες. Μα πιο πολύ το ξέρεις, λείπεις εσύ. Κοίτα στον καθρέφτη. Δεν είσαι εσύ αυτό που βλέπεις. Όχι σίγουρα δεν είσαι! Εσύ χαμογελούσες και έλαμπε ο κόσμος. Άνοιγες τα μάτια σου και φώτιζε η γη. Εσύ κάποτε ήσουνα ζωή.

Εκείνος, εκείνος ο ήχος που ποτέ δεν άκουσες, ο ανεπαίσθητος εκείνος ήχος, σαν ψίθυρος, σαν μυριάδες ψίθυροι μαζί, που ενυπάρχουν σ’ εκείνη την απλή κίνηση, ξέρεις όπως

ησύχασε και κοίτα το φεγγάρι, είναι πλέον Απρίλης.