Ένα ακόμα περιστέρι
Αυτό το περιστέρι δε θα φτάσει
Θα το κλειδώσω στο κλουβί
Θα του ξεριζώσω το φτερό
Θα το κρατήσω φυλακισμένο
σαν αυτό το κρίμα που πάντα μένει
Να γρατζουνάει τον λαιμό
σαν κιμωλία σε μαυροπίνακα
Αυτό το περιστέρι δε θα φτάσει
Δε θα σου πει πως σε πόθησα
Όσο ποτέ δεν πίστεψα πως θα μπορούσα
Χωρίς να ταιριάζει
Χωρίς να έχει σημασία αν ταιριάζει
Κι ίσως, ίσως αν ήξερες τη σημασία αυτού
Ίσως να με άφηνες να σε ποθώ
Ίσως ακόμα και να το ζητούσες
Ίσως και πάλι όχι
Ίσως γελούσες σαρκαστικά
Με την ευαλωτότητά μου
Με την καρδιά μου που σπάει κάθε λίγο
Με κάθε εσύ
Που λυγίζει έτσι εύκολα
με όποιο χέρι την ακουμπήσει
Έστω και τόσο δα
Έστω και με γάντι
Ίσως πάλι μια μέρα γυρίσω το κλειδί
Ίσως σε αφήσω να με λυπηθείς
Ίσως είμαι για λύπηση
Όσο ίσως είσαι κι εσύ
Για όλα αυτά τα χέρια που τρέμεις
ν’ αγγίξουν τη δικιά σου
Με γάντια
ή χωρίς
