αποποιήματα

οι αυγές βρίσκουν
το στέρνο σου κομπιασμένο
δύχτια με βράχια γίνανε ένα
μισή μέρα να τα ξεμπλέξεις δαύτα
οι ψαράδες έχουν υπομονή
συχνά σκίζονται
πρέπει να τα μπαλώσουν
άλλες σκόρπιες ώρες εκεί
υπομονή και δώστου η σακοράφα
μέσα έξω
παράπονο κανένα
τι λείπει
έχουν μια θάλασσα
κι ένα τηγάνι ψάρια
βουτηγμένα στη ρίγανη

εσύ δεν είσαι ψαράς
τα σαγόνια σου πιατίνια
τρέμεις
το ξέρεις, όχι εμάς
τον πήχη που έστησες
το παιδικό σου δάχτυλο
να σε δείχνει
το πολυφορεμένο μέλλον που
επίσης ξέρεις, δεν υπάρχει
αύριο μπορεί να σε σιδερώνει
κάποια νταλίκα
το ασταθές σου παρόν
το βαθύ και άβολο
που δε συγχωρεί λάθη
τα ήρθαν, έρχονται, θα έρθουν
ή ίσως μόνο
την αδυναμία σου να γίνεις ένας

• No Comments

το τετράγωνο έκλεισε
όπως άνοιξε
με εσένα
εσένα
που τόσο βαθιά
σφηνώθηκες
στο πετσί μου
που δεν μπορεί
καμιά τανάλια
να σε ξεριζώσει
κανένας γερανός
να σε ξεσκάψει
καμιά κατεδάφιση
να σε διαλύσει
κανένας σεισμός
να σε συντρίψει
κανένα τσουνάμι
να σε πνίξει
κανένας χαλασμός
του κόσμου
να σε εξαφανίσει
θα είσαι μάλλον
πάντα εκεί
κι ίσως
να είναι εντάξει
ίσως επιτρέπεται
να σε αφήσω
να πιάνεις
για πάντα
λίγο μέρος
στο στήθος
μια μικρή γωνιά
για μια μεγάλη
ίσως αγάπη

alles gute

• No Comments

για το χρόνο που τρέχει
τις μέρες που χάσαμε
το φάντασμα που μας κυνηγά
τα γενέθλια που τρέμουμε
τα πλάνα που δε μας βγήκαν
για αυτούς που έφυγαν
αυτούς που δεν έμειναν πολύ
για όσους νομίσαμε πως ξεχάσαμε
όσους δεν καταφέραμε να συγχωρήσουμε ποτέ
για τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν
το δέμα που δεν έφτασε
για τη σόμπα στο παλιό το σπίτι
τα κάστανα που καθάριζε ο μπαμπάς
για τα ίσως και ανέμελα παιδικά χρόνια
για όσα δε γυρίζουν πίσω
για την ξαφνική ενηλικίωση
για όσα δεν ξέρουμε
για όσα νόμισαμε θα είχαμε μάθει
για το χάδι που λείπει
την επιβεβαίωση που δεν έρχεται
την αθωότητα που κακοποιήθηκε
την παιδικότητα που φοβήθηκε
τη θάλασσα που ξεχάστηκε
το σπίτι που δεν βρέθηκε
την ασφάλεια που δε νιώθεται
για την ευθεία γραμμή που συνεχίζεται
για όσα περιμέναμε
για όσα δε φτάσαν
για τη χρονιά που έφυγε
για τη χρόνια που ήρθε
θα ήθελα μονάχα να κλάψω
μα δεν μπορώ πια να κάνω
ούτε αυτό

• 2 Comments

αδιανόητη φαντασία
η ζωή
ασύλληπτη ειρωνία
η τύχη

οι δυο μαζί
παιχνίδι
που δεν καταλαβαίνουμε
τους κανόνες του

 

• 1 Comment

• 1 Comment

• No Comments