Υποσημειώσεις

Λέξεις και έλξεις που παρέπεσαν

Looking for something?

αποποιήματα

Δύο χιλιάδες είκοσι

κυλάει, τρέχει, παρασέρνει
πάντα προς μία κατεύθυνση
λέει όχι, πάλι όχι, ξανά όχι
τόσα όχι που σε φουσκώσαν
σαν μπουρί
που μπουμπουνίζει από ασφυξία
στριμώχνει, σπάζει, κολλάει
χρόνος, ο μέγας γιατρός!
μα, αέρας πουθενά
να σβήσει κακούς υπολογιζμούς
τα ζήτα που μπήκανε στη θέση των σίγμα
μια φωτιά που αγωνιά
κάποια ψυχή που σιγοκαίει
και τα όσα σκαλώσαν στον λαιμό σου
σαν αγκίστρια
σπρώχνει, ξεβολεύει, ζουλάει
σου πετάει μέρες σαν αποφάγια
σου ρίχνει ώρες από τον γκρεμό
σε
τρομάζει, πονάει, λυγίζει
κι άλλο, κι άλλο, και λίγο ακόμα

δύο χιλιάδες εικοσιένα
χρόνος είναι
δεν αλλάζει

Μια θάλασσα ψάρια

οι αυγές βρίσκουν
το στέρνο της κομπιασμένο
δύχτια και βράχια γίνονται ένα
μια αιωνιότητα να τα ξεμπλέξεις δαύτα
οι ψαράδες έχουν την υπομονή
συχνά σκίζονται
πρέπει να τα μπαλώσουν
άλλες σκόρπιες ώρες εκεί
υπομονή και δώσ’του η σακοράφα
παράπονο κανένα
τι λείπει
έχουν μια θάλασσα
κι ένα τηγάνι ψάρια
βουτηγμένα στη ρίγανη

μα, εσύ δεν είσαι ψαράς
τα σαγόνια σου πιατίνια
τρέμεις
το ξέρεις, όχι εμάς
τον πήχη που έστησες
το παιδικό σου δάχτυλο
να σε δείχνει
το πολυφορεμένο μέλλον
που, επίσης ξέρεις, δεν υπάρχει
αύριο μπορεί να σε σιδερώνει
μια νταλίκα
το ασταθές σου παρόν
το βαθύ και άβολο
που δε συγχωρεί λάθη
τα ήρθαν, έρχονται, θα έρθουν
ή ίσως μονάχα
την αδυναμία σου να γίνεις ένας

Μια γωνιά

το τετράγωνο έκλεισε
όπως άνοιξε
με εσένα
εσένα
που τόσο βαθιά
σφηνώθηκες
στο πετσί μου
που δεν μπορεί
καμιά τανάλια
να σε ξεριζώσει
κανένας γερανός
να σε ξεσκάψει
καμιά κατεδάφιση
να σε διαλύσει
κανένας σεισμός
να σε συντρίψει
κανένα τσουνάμι
να σε πνίξει
κανένας χαλασμός
του κόσμου
να σε εξαφανίσει
θα είσαι μάλλον
πάντα εκεί
κι ίσως
να είναι εντάξει
ίσως επιτρέπεται
να σε αφήσω
να πιάνεις
για πάντα
λίγο μέρος
στο στήθος
μια μικρή γωνιά
για μια μεγάλη
ίσως αγάπη

alles gute

Σάββατο βράδυ στο Κρόιτσμπεργκ

Η καρδιά είναι χωρισμένη
σε δυο όψεις
δυο επιφάνειες
Ας τις πούμε πάνω και κάτω
Η πάνω, ψυχρή, ήρεμη
Εσύ
η πλευρά που καίει
Φλόγες
φωνές
ζαλίζομαι
θόρυβος
Η καρδιά μου καίγεται
η καρδιά
Και δε θα της δώσεις νερό

Γύρω μου ιστορίες
θα ήθελα να τις περιγράψω
θα ήθελα να τις καταγράψω
αδυνατώ
Απεναντί κάποιοι αρχάριοι
μόλις φτάσαν
δυο τρεις μήνες
Οκτώβριο πιθανότατα
μεταπτυχιακό;
μπορεί και προπτυχιακό
Δεν ξέρουν τι τους περιμένει
ποια κόλαση

Στην αρχή θα ενθουσιαστούν
ο τόπος που γέννησε το ό,τι-θέλω
μετά θα νιώσουν κάπως χαμένοι
το μέσα τους να τρώει το έξω τους
Κάποτε ίσως καταλάβουν
δεν είναι πόλη ελευθερίας αυτή
είναι πόλη σκλάβος της εικόνας της
Της ποσότητας
όχι της εγγύτητας
Της ταχύτητας
όχι της στοργικότητας

Δίπλα μου ένα ακορντεόν
η πόλη αυτή είναι τα πάντα
Όχι δεν θα πω ψέματα
δεν θέλω να κλέψω από
την ομορφιά της
Όμως, θα φύγω
Έτσι να μην ξανανιώσω
το τρέμω τέτοιο νιώσιμο
Δεν αντέχω να κομπιάζω
να μουδιάζω
να πεθαίνω

Μη μου καις άλλο την καρδιά

[Νοέμβριος 2019]

Αστερίας

Πάνε μέρες που δεν μπορώ να μαζέψω
τα μούτρα μου από το πάτωμα
Έχω ποτίσει δυο γλάστρες βασιλικό με κλάμα
Όσο κι αν λέω το εκεί σπίτι μου
πως το εδώ, δεν με αγγίζει πια

Κάθε φορά που αποχωρίζομαι
τον μοναδικό αθάνατο έρωτα της ζωής μου 
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναντικρύσω
Την μπλε ανάσα μου
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναμυρίσω
λίγη ζωή

Πάνε μέρες που ξαπλάρω στην ακτή
σαν αστακός
Κάνω έρωτα με τα βράχια
τα χαϊδεύω, τους μιλάω
Τους αποκαλύπτω τα μυστικά μου
τους κρυφούς μου πόθους

Όσο κι αν λέω
το εδώ δε με αγγίζει
‘Ολα είναι μακρινά
όσο κι αν εκθειάζω ό,τι έχω
Έχουμε μάθει καλά τα ψέματα
Ελλάδα, μου λείπεις

Και ευτυχισμένο το νέο έτος

για το χρόνο που τρέχει
τις μέρες που χάσαμε
το φάντασμα που μας κυνηγά
τα γενέθλια που τρέμουμε
τα πλάνα που δε μας βγήκαν
για αυτούς που έφυγαν
αυτούς που δεν έμειναν πολύ
για όσους νομίσαμε πως ξεχάσαμε
όσους δεν καταφέραμε να συγχωρήσουμε ποτέ
για τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν
το δέμα που δεν έφτασε
για τη σόμπα στο παλιό το σπίτι
τα κάστανα που καθάριζε ο μπαμπάς
για τα ίσως και ανέμελα παιδικά χρόνια
για όσα δε γυρίζουν πίσω
για την ξαφνική ενηλικίωση
για όσα δεν ξέρουμε
για όσα νόμισαμε θα είχαμε μάθει
για το χάδι που λείπει
την επιβεβαίωση που δεν έρχεται
την αθωότητα που κακοποιήθηκε
την παιδικότητα που φοβήθηκε
τη θάλασσα που ξεχάστηκε
το σπίτι που δεν βρέθηκε
την ασφάλεια που δε νιώθεται
για την ευθεία γραμμή που συνεχίζεται
για όσα περιμέναμε
για όσα δε φτάσαν
για τη χρονιά που έφυγε
για τη χρόνια που ήρθε
θα ήθελα μονάχα να κλάψω
μα δεν μπορώ πια να κάνω
ούτε αυτό

 

Συμπτωματικά

αδιανόητη φαντασία
η ζωή
ασύλληπτη ειρωνία
η τύχη

οι δυο μαζί
παιχνίδι
που δεν καταλαβαίνουμε
τους κανόνες του

 

 

Φιλοφοβία

σε πόσα κομμάτια μπορεί να σπάσει μια καρδιά;
μοιάζει ατελείωτα αν σκεφτείς πως από μαζεύω ακόμα. έβαλα ηλεκτρική εταιρεία καθαρισμού ολικού έφερα και μαστόρους να αλλάξουμε πλακάκια. πίστευα απαλλάχθηκα έμοιαζε με καινούρια. δεν αρκεί
θα έρχεται πάντα αυτό το πρωινό της Κυριακής, θα πατάς κάποιο ξεχασμένο γυαλάκι θα σου ανοίγει πληγή τεράστια θα αρχίζει να τρέχει το αίμα σαν συντριβάνι και τα δάκρυα ταυτόχρονα δεν θα ξέρεις τι να πρωτοσκουπίσεις
έκλαψα όταν έφυγες
έκλαψα μέχρι που άλλα δάκρυα δεν υπήρχαν. ποιο είναι αυτό το εσύ πια δεν θυμάμαι, μα θυμάμαι πως ένιωσα σαν ένα τεράστιο ολοστρόγγυλο μηδέν, που μεγάλωνε και φούσκωνε με κάθε αποχώριση. νόμιζα σε περίμενα. νόμιζα σε περιμένω μα γίνεται να έρθει ό,τι τρέμεις; μπήχτηκε το γυαλί της Κυριακής γελώντας. φοβάμαι την αγάπη αγάπη μου
φοβάμαι την αγάπη όσο φοβάμαι την απόρριψη, την εγκατάλειψη, τους δρόμους που χωρίζουν, τους ανθρώπους που μεγαλώνουν μαζί, μα θέλουν να γεράσουν μόνοι, όσους πολιτισμένα δίνουν το χέρι σε μια βουβή παραδοχή πως βαρέθηκαν σε μια αστεία συμφωνία να συνεχίσουν μόνοι ή με άλλους, μα όχι μαζί, το μαζί κουράζει, το μαζί σέρνει βάρη το μαζί κουβαλάει σκόνη, το μαζί θέλει χώρο στην ντουλάπα το εγώ σου στριμωγμένο στην άκρη, κουράγιο και ιδρώτα
νόμιζα σε έψαχνα
μα σαν αυτούς
ω τι ντροπή
φοβάμαι το μαζί

SUBSCRIBE TO OUR NEWSLETTER

@INSTAGRAM

This error message is only visible to WordPress admins