Υποσημειώσεις

Λέξεις και ιστορίες που παρέπεσαν

Looking for something?

αποποιήματα

Μια γωνιά

το τετράγωνο έκλεισε
όπως άνοιξε
με εσένα
εσένα
που τόσο βαθιά
σφηνώθηκες
στο πετσί μου
που δεν μπορεί
καμιά τανάλια
να σε ξεριζώσει
κανένας γερανός
να σε ξεσκάψει
καμιά κατεδάφιση
να σε διαλύσει
κανένας σεισμός
να σε συντρίψει
κανένα τσουνάμι
να σε πνίξει
κανένας χαλασμός
του κόσμου
να σε εξαφανίσει
θα είσαι μάλλον
πάντα εκεί
κι ίσως
να είναι εντάξει
ίσως επιτρέπεται
να σε αφήσω
να πιάνεις
για πάντα
λίγο μέρος
στο στήθος
μια μικρή γωνιά
για μια μεγάλη
ίσως αγάπη

alles gute

Σάββατο βράδυ στο Κρόιτσμπεργκ

Η καρδιά είναι χωρισμένη
Σε δυο όψεις
Δυο επιφάνειες
Ας τις πούμε πάνω και κάτω
Η πάνω ψυχρή, ήρεμη
Εσύ
Η πλευρά που καίει
Φλόγες
Φωνές
Ζαλίζομαι
Θόρυβος
Η καρδιά μου καίγεται
Η καρδιά
Και δε θα της δώσεις νερό

Ιστορίες γύρω μου
Θα’θελα να τις περιγράψω
Δεν μπορώ
Θα’θελα να τις καταγράψω
Αδυνατώ
Απεναντί οι αρχάριοι
Μόλις ήρθαν
Δυο τρεις μήνες
Οκτώβριο πιθανότατα
Μεταπτυχιακό;
Μπορεί και προπτυχιακό
Δεν ξέρουν τι τους περιμένει
Ποια κόλαση

Στην αρχή θα ενθουσιαστούν
Ο τόπος που γέννησε το ό,τι-γουστάρω
Μετά θα νιώσουν κάπως χαμένοι
Το μέσα τους να τρώει το έξω τους
Κάποτε ίσως καταλάβουν
Δεν είναι πόλη ελευθερίας αυτή
Είναι πόλη σκλάβος της εικόνας της
Της ποσότητας
Όχι της εγγύτητας
Της ταχύτητας
Όχι της στοργικότητας

Δίπλα μου ένα ακορντεόν
Η πόλη αυτή είναι τα πάντα
Όχι δεν θα πω ψέματα
Δεν θέλω να κλέψω από
Την ομορφιά της
Θα φύγω όμως
Να μην ξανανιώσω έτσι
Το τρέμω τέτοιο νιώσιμο
Δεν αντέχω να κομπιάζω
Να μουδιάζω
Να πεθαίνω

Μην μου καις άλλο την καρδιά

[Νοέμβριος 2019]

Αστερίας

Πάνε μέρες που δεν μπορώ να μαζέψω τα μούτρα μου από το πάτωμα
Έχω ποτίσει δυο γλάστρες βασιλικό με κλάμα
Όσο κι αν λέω το εκεί σπίτι μου, πως το εδώ δεν με αγγίζει πια
Με αγγίζει

Κάθε φορά που αποχωρίζομαι το μοναδικό αθάνατο έρωτα της ζωής μου 
Τον ήλιο μου
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναντικρύσω τη θάλασσα
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναμυρίσω ροδάκινα
Πονάω

Πάνε μέρες που ξαπλάρω στην ακτή σαν αστακός
Κάνω έρωτα με τα βράχια
Τα χαϊδεύω, τους μιλάω ψιθυριστά
Τους αποκαλύπτω τα μυστικά μου, τους κρυφούς μου πόθους

Όσο κι αν λέω πως το εδώ δεν με αγγίζει
Πως όλα είναι μακρινά
Όσο κι αν εκθειάζω ό,τι έχω
Έχουμε μάθει καλά τα ψέματα
Ελλάδα μου λείπεις

Και ευτυχισμένο το νέο έτος

για το χρόνο που τρέχει
τις μέρες που χάσαμε
το φάντασμα που μας κυνηγά
τα γενέθλια που τρέμουμε
τα πλάνα που δε μας βγήκαν
για αυτούς που έφυγαν
αυτούς που δεν έμειναν πολύ
για όσους νομίσαμε πως ξεχάσαμε
όσους δεν καταφέραμε να συγχωρήσουμε ποτέ
για τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν
το δέμα που δεν έφτασε
για τη σόμπα στο παλιό το σπίτι
τα κάστανα που καθάριζε ο μπαμπάς
για τα ίσως και ανέμελα παιδικά χρόνια
για όσα δε γυρίζουν πίσω
για την ξαφνική ενηλικίωση
για όσα δεν ξέρουμε
για όσα νόμισαμε θα είχαμε μάθει
για το χάδι που λείπει
την επιβεβαίωση που δεν έρχεται
την αθωότητα που κακοποιήθηκε
την παιδικότητα που φοβήθηκε
τη θάλασσα που ξεχάστηκε
το σπίτι που δεν βρέθηκε
την ασφάλεια που δε νιώθεται
για την ευθεία γραμμή που συνεχίζεται
για όσα περιμέναμε
για όσα δε φτάσαν
για τη χρονιά που έφυγε
για τη χρόνια που ήρθε
θα ήθελα μονάχα να κλάψω
μα δεν μπορώ πια να κάνω
ούτε αυτό

 

Συμπτωματικά

αδιανόητη φαντασία
η ζωή
ασύλληπτη ειρωνία
η τύχηκαι οι δυο μαζί
παιχνίδι
που δεν καταλαβαίνουμε

τους κανόνες του

 

Φιλοφοβία

σε πόσα κομμάτια μπορεί να σπάσει μια καρδιά;
μοιάζει ατελείωτα αν σκεφτείς πως από μαζεύω ακόμα. έβαλα ηλεκτρική εταιρεία καθαρισμού ολικού έφερα και μαστόρους να αλλάξουμε πλακάκια. πίστευα απαλλάχθηκα έμοιαζε με καινούρια. δεν αρκεί
θα έρχεται πάντα αυτό το πρωινό της Κυριακής, θα πατάς κάποιο ξεχασμένο γυαλάκι θα σου ανοίγει πληγή τεράστια θα αρχίζει να τρέχει το αίμα σαν συντριβάνι και τα δάκρυα ταυτόχρονα δεν θα ξέρεις τι να πρωτοσκουπίσεις
έκλαψα όταν έφυγες
έκλαψα μέχρι που άλλα δάκρυα δεν υπήρχαν. ποιο είναι αυτό το εσύ πια δεν θυμάμαι, μα θυμάμαι πως ένιωσα σαν ένα τεράστιο ολοστρόγγυλο μηδέν, που μεγάλωνε και φούσκωνε με κάθε αποχώριση. νόμιζα σε περίμενα. νόμιζα σε περιμένω μα γίνεται να έρθει ό,τι τρέμεις; μπήχτηκε το γυαλί της Κυριακής γελώντας. φοβάμαι την αγάπη αγάπη μου
φοβάμαι την αγάπη όσο φοβάμαι την απόρριψη, την εγκατάλειψη, τους δρόμους που χωρίζουν, τους ανθρώπους που μεγαλώνουν μαζί, μα θέλουν να γεράσουν μόνοι, όσους πολιτισμένα δίνουν το χέρι σε μια βουβή παραδοχή πως βαρέθηκαν σε μια αστεία συμφωνία να συνεχίσουν μόνοι ή με άλλους, μα όχι μαζί, το μαζί κουράζει, το μαζί σέρνει βάρη το μαζί κουβαλάει σκόνη, το μαζί θέλει χώρο στην ντουλάπα το εγώ σου στριμωγμένο στην άκρη, κουράγιο και ιδρώτα
νόμιζα σε έψαχνα
μα σαν αυτούς
ω τι ντροπή
φοβάμαι το μαζί

 

Ένα ειδύλλιο

(36 ανέκδοτες επιστολές)
27.
Παρίσι, 21 του Φλεβάρη 1914 […]
Σ’ αγαπάω ― χωρίς ἀγωνία, χωρίς ἀμφιβολία, χωρίς ὀδύνη. Σ’ ἀγαπάω μέ μιάν ἀγάπη πού κλείνει μέσα της τήν αἰωνιότητα, πού ἀντλεῖ τή ζωή της ἀπό τόν ἑαυτό της καί πού δέ φοβᾶται τίποτα γιά τόν ἑαυτό της. Σ’ ἀγαπάω ἣσυχα κι’ ὃταν ἀκόμα μέ μεθᾷς μέ τό φῶς τῆς ἀγάπης σου σ’ ἀγαπάω ἣσυχα ὅπως μένει κανείς ἣσυχος ἀπό τήν ἡδονή στής ἀχτίνες τοῦ θαμπεροῦ ἣλιου… Πίστευε στήν ἀγάπη μου ὅπως πιστεύει κανείς μπρός στο ἄγαλμα ἐνός παντοδύναμου Θεού πού δέν μπορεῖ νά σαλέψῃ ποτές. Εἶμαι ὁ ἄντρας σου κι’ εἶσαι ἡ γυναῖκα μου. Εἶμαι γιά σένα ἡ δύναμη κι’ εἶσαι για μένα ἡ χάρη. Γύρε ἀπάνω μου μέ τήν πεποίθηση ἐκείνη τῶν ἀδυνάτων πρός τούς δυνατούς. Κι’ ὅπου κι’ ἂν σέ πάω κι’ ὅπου κι’ ἄν μᾶς πᾶνε οἱ ἀνεμοι τῆς ζωῆς θά εἶσαι κοντά μου. Θά εἶμαι για σένα ο ἥσκιος στό μακρύ περπάτημα καί θἆσαι για μένα το νερό το κρυστάλλινο πού δροσίζει…
Σ’ ἀγαπῶ ὂχι πλέον σάν ἐρωμένη μου ― σ’ ἀγαπῶ σάν γυναῖκα μου! Ὢ δέν μπορεῖς νά φανταστῇς τί μοῦ λέει τό αἴσθημα αὐτό… Οἱ ἐρωμένοι εἶνε δύο πού μέσα στή μεγάλη πολυτάραχη ζωή γεύονται τά ψίχουλα πού τούς ρίχνει ἡ τυφλή εὐτυχία…. Ἀλλά ὁ Ἂντρας καί ἡ Γυναῖκα εἶνε κάτι ἀπείρως σοβαρότερο, ὑψηλότερο καί συγκινητικότερο. Κύττα!… Εἶνε δύο πού δίδουνε μέσα στής πίκρες καί τής φροντίδες τῆς ζωῆς τά χέρια τους καί στό σφίξιμο ἐκεῖνο τῶν χεριῶν τῶν δύο αὐτῶν ὄντων πού ἐνώνουν τήν ἀδυναμία τους γιά ν’ ἀντισταθοῦνε στής τρικυμίες τῆς ζωῆς ὑπάρχει ἓνα ποίημα πού φέρνει δάκρυα στά μάτα… εἶναι δύο ὂντα πού ὁδεύουνε μαζύ τό δρόμο πού φέρνει στό θάνατο ― ἀκουμπῶντας ὁ ἓνας στόν ἄλλο μέ μιά τρυφερή ἐγκατάλειψη… Μέσα στό μυστήριο πού τούς κυκλώνει μέσα στήν ροή τῶν πραγμάτων πηγαίνουνε καί στα μάτια τους λάμπει ἔνα ἂλλο φῶς ― τό φῶς τῆς συνεχείας πού θ’ ἀφήσουνε πίσω τους… Ἄντρας καί γυναῖκα! Ποτέ, ποτέ δέν μοῦ μίλησαν ᾑ δυό αὐτές λέξεις ὅπως μοῦ μιλᾶνε σήμερα… Τής αἰσθάνεσαι κι’ ἐσύ καί καταλαβαίνεις πόσο πρέπει να σ’ ἀγαπάω γιά νά σοῦ δώσω τό χέρι μου καί να σοῦ πῶ: Γυναῖκα μου; […]

του Κώστα Ουράνη, επιμ. Αλόη Σιδέρη,
εκδ. του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη

SUBSCRIBE TO OUR NEWSLETTER

Instagram has returned invalid data.

@christinsplit