αποποιήματα

Ένας παράξενος πόνος προσγειώθηκε
προχθές ξανά πάνω στο στήθος μου
παρέα με τις στάχτες
που έπεφταν στα μαλλιά μου
από τον ουρανό
Είναι οξύς, διαρκής και
απερίγραπτος
Να έβρισκα λέξεις
να τον εξηγήσω
Στους τόσους ειδικούς
που έχω πάει κατά καιρούς

Να ήξερα
πως περιγράφεται ο πόνος
που νιώθεις όταν βλέπεις
Δέντρα να καίγονται
Καρολάιν να στραγγαλίζονται
Τοίχους να φωνάζουν ‘καμία μόνη’
Μεροκαματιάρηδες να σκάβουν μες στο λιοπύρι
Ένα απλωμένο χέρι κάθε πρωί ανελλιπώς
στην υπόγεια διάβαση της Νέας Φιλοθέης
Ωκεανούς να πλημμυρίζουν πλαστικά
Σύννεφα να μπουκώνουν από CO2
Τη ζωή να νικιέται

Πως περιγράφεται ο πόνος
Όσων ακόμα προσπαθούν να μας πείσουν
Πως η αγάπη, είναι αγάπη
Πως δεν υπάρχει νορμάλ
μόνο διαφορετικότητα
Δικαστές παντού, που ξέρουν σωστό
Χτυπάνε σφυριά
Βγαίνουνε χατζάρες
Κόβονται κεφάλια
Το γυναικείο σώμα ένοχο
με κάθε ευκαιρία
Σεξισμός, πατριαρχία, ρατσιμός
Αγαπημένο τρίπτυχο
τόσο δικό μου
όσο και της χώρας του φωτός
Ελευθερίες να αρπάζονται
μέσα από τα χέρια σου σα νεογέννητα
(Ήρθε ξανά ο Ηρώδης;)

Πες μου γιατρέ
πως περιγράφεται ο πόνος
Όσων σε καρέκλες νοσοκομείων κάθονται
με γροθιές ακουμπησμένες στο μέτωπο
Των γονιών που μένουν χωρίς παιδιά
Των παιδιών που μένουν χωρίς γονείς
Των τόσων που μένουν
σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων
χωρίς πόδια ή χέρια ή μάτια
Πως εξηγείς σε κάποιον
πως δε θα μπορέσει να δει ξανά
το ηλιοβασίλεμα
Και
Πως περιγράφεται το ηλιοβασίλεμα
Δεν ξέρεις
Ούτε εγώ

Δεν ξέρω πως να εξηγήσω
τον πόνο που νιώθω
για όλο το άδικο του κόσμου
Που είναι τόσο βαρύ και  τόσο πολύ
που με λυγίζει
και με πονά
Ακόμα περισσότερο
κι από την αδιαφορία σου

• 2 Comments

κυλάει, τρέχει, παρασέρνει
πάντα προς μία κατεύθυνση
λέει όχι, πάλι όχι, ξανά όχι
τόσα όχι που σε φουσκώσαν
σαν μπουρί
που μπουμπουνίζει από ασφυξία
στριμώχνει, σπάζει, κολλάει
χρόνος, ο μέγας γιατρός!
μα, αέρας πουθενά
να σβήσει κακούς υπολογιζμούς
τα ζήτα που μπήκανε στη θέση των σίγμα
μια φωτιά που αγωνιά
μια ψυχή που σιγοκαίει
τα όσα σκαλώσαν στον λαιμό σου
σαν αγκίστρια
σπρώχνει, ξεβολεύει, ζουλάει
σου πετάει μέρες σαν αποφάγια
σου ρίχνει ώρες από τον γκρεμό
σε
τρομάζει, πονάει, λυγίζει
κι άλλο, κι άλλο, και λίγο ακόμα

δύο χιλιάδες εικοσιένα
χρόνος είναι
δεν αλλάζει

• 2 Comments

Η καρδιά είναι χωρισμένη
σε δυο όψεις
δυο επιφάνειες
Ας τις πούμε πάνω και κάτω
Η πάνω, ψυχρή, ήρεμη
Εσύ
η πλευρά που καίει
Φλόγες
φωνές
ζαλίζομαι
θόρυβος
Η καρδιά μου καίγεται
η καρδιά
Και δε θα της δώσεις νερό

Γύρω μου ιστορίες
θα ήθελα να τις περιγράψω
θα ήθελα να τις καταγράψω
αδυνατώ
Απεναντί κάποιοι αρχάριοι
μόλις φτάσαν
δυο τρεις μήνες
Οκτώβριο πιθανότατα
μεταπτυχιακό;
μπορεί και προπτυχιακό
Δεν ξέρουν τι τους περιμένει
ποια κόλαση

Στην αρχή θα ενθουσιαστούν
ο τόπος που γέννησε το ό,τι-θέλω
μετά θα νιώσουν κάπως χαμένοι
το μέσα τους να τρώει το έξω τους
Κάποτε ίσως καταλάβουν
δεν είναι πόλη ελευθερίας αυτή
είναι πόλη σκλάβος της εικόνας της
Της ποσότητας
όχι της εγγύτητας
Της ταχύτητας
όχι της στοργικότητας

Δίπλα μου ένα ακορντεόν
η πόλη αυτή είναι τα πάντα
Όχι δεν θα πω ψέματα
δεν θέλω να κλέψω από
την ομορφιά της
Όμως, θα φύγω
Έτσι να μην ξανανιώσω
το τρέμω τέτοιο νιώσιμο
Δεν αντέχω να κομπιάζω
να μουδιάζω
να πεθαίνω

Μη μου καις άλλο την καρδιά

[Νοέμβριος 2019]

• No Comments

Πάνε μέρες που δεν μπορώ να μαζέψω
τα μούτρα μου από το πάτωμα
Έχω ποτίσει δυο γλάστρες βασιλικό με κλάμα
Όσο κι αν λέω το εκεί σπίτι μου
πως το εδώ, δεν με αγγίζει πια

Κάθε φορά που αποχωρίζομαι
τον μοναδικό αθάνατο έρωτα της ζωής μου 
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναντικρύσω
Την μπλε ανάσα μου
Κάθε που δεν ξέρω πότε θα ξαναμυρίσω
λίγη ζωή

Πάνε μέρες που ξαπλάρω στην ακτή
σαν αστακός
Κάνω έρωτα με τα βράχια
τα χαϊδεύω, τους μιλάω
Τους αποκαλύπτω τα μυστικά μου
τους κρυφούς μου πόθους

Όσο κι αν λέω
το εδώ δε με αγγίζει
‘Ολα είναι μακρινά
όσο κι αν εκθειάζω ό,τι έχω
Έχουμε μάθει καλά τα ψέματα
Ελλάδα, μου λείπεις

• No Comments