Ένας Αύγουστος γεμάτος σκόνη
“Μου είπε ότι μ’αγαπάει! Αλήθεια μου το ‘πε. Μου είπε ότι θέλει να περάσει όλο το καλοκαίρι μαζί μου, μου είπε ότι του έλειψα, πολλά μου είπε, αλλά εγώ δεν ήθελα, γιατί ήξερα ότι θα ξαναερχόταν το τέλος και δεν αντέχω άλλα τέλη. Μα ξαναφέθηκα και τον αγάπησα στ’αλήθεια ξανά από την αρχή, κι έκανα έρωτα μαζί του και μου κρατούσε το χέρι στο δρόμο και μ’αγκάλιαζε σα να ήμουν κάτι πολύτιμο κι έβλεπα στα μάτια του ότι είμαι.
Και δεν πήγαινα τα βράδια σπίτι του να κοιμηθώ, γιατί έκλαιγα που θα φύγω. Κι ύστερα είπα η αγάπη όλα τα μπορεί και εμείς μπορεί να τα καταφέρουμε ακόμα κι από μακρυά. Γιατί τίποτα δεν ήταν όπως παλιά, δεν έβλεπα πια σύννεφα στο βλέμμα του και το βήμα του είχε πάψει να είναι αμήχανο. Και στο νησί ήταν όλα υπέροχα και με αγκάλιαζε και με φιλούσε και με αγαπούσε.
Μα ύστερα.. Τα πάντα γύρω από το σεξ. Ποια αγάπη μου λες; Μόνο αυτό θα σκέφτονται. Πάντα αυτό θα σκέφτονται. Ότι θα βρω γκόμενο λέει. Πόσο λίγο με ξέρει. Μετά από τόσο καιρό και ακόμα ξέρει τόσα λίγα από αυτά που σκέφτομαι. Μπορεί να ήταν η τελευταία φορά που θα κοιμόμασταν μόνοι, μου είπε και ήθελα να πω. Γιατί ποτέ δεν μου μιλάς; Γιατί μια φορά δε μου λες τι σκέφτεσαι; Γιατί δεν μου λες θέλω να μείνεις, αντί το προλαβαίνεις το λεοφωρείο; Δεν θέλω να φύγω. Φοβάμαι τόσο πολύ. Το ξέρω ότι θα είμαι μόνη. Το ξέρω ότι δε θα βρω γκόμενο όπως λέει, το ξέρω γιατί με ξέρω. Τους είναι όλους τόσο εύκολο να εμφανίζουν ξαφνικά μια άλλη. Αυτό θα κάνει κι αυτός το ξέρω. Μα όχι εγώ. Εγώ όχι.
Και δεν πήγαινα τα βράδια σπίτι του να κοιμηθώ, γιατί έκλαιγα που θα φύγω. Κι ύστερα είπα η αγάπη όλα τα μπορεί και εμείς μπορεί να τα καταφέρουμε ακόμα κι από μακρυά. Γιατί τίποτα δεν ήταν όπως παλιά, δεν έβλεπα πια σύννεφα στο βλέμμα του και το βήμα του είχε πάψει να είναι αμήχανο. Και στο νησί ήταν όλα υπέροχα και με αγκάλιαζε και με φιλούσε και με αγαπούσε.
Μα ύστερα.. Τα πάντα γύρω από το σεξ. Ποια αγάπη μου λες; Μόνο αυτό θα σκέφτονται. Πάντα αυτό θα σκέφτονται. Ότι θα βρω γκόμενο λέει. Πόσο λίγο με ξέρει. Μετά από τόσο καιρό και ακόμα ξέρει τόσα λίγα από αυτά που σκέφτομαι. Μπορεί να ήταν η τελευταία φορά που θα κοιμόμασταν μόνοι, μου είπε και ήθελα να πω. Γιατί ποτέ δεν μου μιλάς; Γιατί μια φορά δε μου λες τι σκέφτεσαι; Γιατί δεν μου λες θέλω να μείνεις, αντί το προλαβαίνεις το λεοφωρείο; Δεν θέλω να φύγω. Φοβάμαι τόσο πολύ. Το ξέρω ότι θα είμαι μόνη. Το ξέρω ότι δε θα βρω γκόμενο όπως λέει, το ξέρω γιατί με ξέρω. Τους είναι όλους τόσο εύκολο να εμφανίζουν ξαφνικά μια άλλη. Αυτό θα κάνει κι αυτός το ξέρω. Μα όχι εγώ. Εγώ όχι.
Τον αγαπώ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω τόσο πολύ την καρδιά μου να χτυπάει και ξέρω τι είναι. Δεν θέλω να τον χάσω, μα ούτε αυτό καταλαβαίνει. Πως θέλω κάθε στιγμή και κάθε λεπτό να είμαι μαζί του και να του χαιδεύω τα μαλλιά και να τον φιλάω στα μάτια. Αλλά κατάλαβες τι να χάσω; Να προσπαθήσω για τι; Για παράταση λίγης ξεγνοιασιάς; Αν κάτι ζηλεύω αυτή τη στιγμή είναι η άγνοια των ερωτευμένων. Η ιστορία θα είναι πάντα ίδια. Τίποτα δεν θα την απογοητεύει.”
“Κείνο το απόγευμα ορκιστήκαμε πως θα φτύναμε τα κουκούτσια κάθε καλοκαίρι
και ο Αύγουστος θα μας βρίσκει πάντα με τις γλώσσες μας ενωμένες.”
[ ό,τι έμεινε από κείνον τον Αύγουστο – οι υποσχέσεις. ]